Χθες ήμουνα από τους απεργοσπάστες. Στο γραφείο. Χωρίς απειλές για απόλυση. Χωρίς καμία κατεύθυνση από μια ιδιαίτερα προοδευτική εργοδοσία. Αλλά με αρκετή δουλειά. Από τις 11 και μετά σκεφτόμουν αποκλειστικά την πορεία. Ήθελα να φύγω και δεν έφυγα. Με δική μου (και μόνο) ευθύνη. Το πρώτο ραπόρτο είχε να κάνει με το μέγεθος της πορείας. Ένας φίλος από την άλλη γραμμή του ακουστικού που παρακολουθείτε από τα βαλιτσάκια της δημοκρατίας ήταν εκστασιασμένος. «Μαλάκα πιο πολύ κόσμο και από τον Σπράο. Το ΚΚΕ αρχίζει στην Ομόνοια και τελειώνει στην Μόσχα. Και στο πεδίο του Άρεως χαμός. Ο κόσμος είναι οργισμένος. Έχει και πιτσιρικάδες. Έχει και μπάχαλους. Είναι όλοι εδώ. Στο λέω αν είναι έτσι δεν θα περάσουν τα μέτρα». Αισθάνθηκα χάλια. Τα έβαλα με εμένα. Εγώ δεν ήμουν εκεί. Τουλάχιστον σαν φυσική παρουσία, ακόμα και αν αυτό αποτελεί μια μικροαστική δικαιολογία και τίποτα περισσότερο.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν το διάβασα για πρώτη φορά σε κάποιο μπλογκ και στα απεργοσπαστικά ενημερωτικά site στο διαδίκτυο. Έλεγα από μέσα μου είναι μια στεγνή προπαγάνδα των λακέδων. Αποκλείεται. Υπερβολές και προπαγάνδα. Τρεις νεκροί. Από εμπρησμό τράπεζας. Αδύνατο να το σκεφτείς. Ή να το φορτωθείς, όπως τον Αλέξη Ασλάνη.
Η απεργία σπάει και το πανηγύρι στήνεται. Σαρκοφάγα που δραπετεύσαν από το εθνικό κήπο. Τα φώτα ανάβουν. Οι προβολείς φωτίζουν. Λίγη πούδρα, λίγο μέικ – απ, μια γραβάτα, ένα ταγιέρ που βουρ για τα δελτία ειδήσεων του νταχάου. Shock Therapy. Είδες τι κάνανε οι διαδηλωτές; Πως τολμήσατε και βγήκατε στους δρόμους δολοφόνοι! Παιχνίδι ενοχών. Τα ξένα μέσα ξεκινούν από την απίστευτη παρουσία του κόσμου και τελειώνουν στην τραγωδία. Οι δικοί μας ξεκινούν και τελειώνουν στην τραγωδία. Κάποιοι, ή ηλίθιοι ή δικοί τους προβοκάτορες τους έδωσαν για ακόμη μια φορά την πάσα που χρειάζονταν. Η παρουσία 200.000 ανθρώπων αγνοείται. Γίνεται στάχτη στην Μαρφίν του κεφαλαίου. Όπως ακριβώς και οι τρεις (τέσσερις) συμπολίτες μας. Από τον ίδιο φαύλο κύκλο. Τι να πεις για επανάσταση και εξέγερση; Με νεκρούς αθώους ανθρώπους;
Η Βουλή, αυτό το άνδρο του δικτατορικού κοινοβουλευτισμού, πολιορκείται. «Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Συθέμελα. Να μια εικόνα που με ξανακάνει να νοιώσω ντροπή που δεν ήμουν εκεί. Ναι, θα ήθελα να είμαι από το πεδίο του Άρεως μέχρι και το Σύνταγμα και μετά στα Εξάρχεια που βίωσαν άλλο ένα πογκρόμ με τσαμπουκά χωριατίλας από τους μπάτσους της μητρόπολης. Δεν θα ήθελα όμως να είμαι στην Σταδίου. Και χθες η Σταδίου τράβηξε τα φώτα. Ξαναγυρνάμε στους θανάτους. Σύληση νεκρών. Από κόμματα, πολιτικούς, δημοσιογράφους. Εικόνες συγκινησιακά φορτισμένες. Ηλεκτροσόκ σε όσους τυγχάνει να σκέφτονται να εξεγερθούν. Θα χρησιμοποιήσουμε την τραγωδία για να σας γαμήσουμε κουφάλες.
Στα ψιλά γράμματα ο προπηλακισμός του Βγενόπουλου, ιερού τέρατος της επιχειρηματικής λογικής που εκλαμβάνει το κέρδος ως κάτι σημαντικότερο της ζωής, ώστε να αφήσει το συγκεκριμένο κατάστημα ανοικτό την ημέρα εκδήλωσης της λαϊκής αγανάκτησης (ασφαλώς αυτό δεν δικαιολογεί την πυρπόληση της τράπεζας). Οι θεωρίες περί μη υπάρξεως συστήματος πυρόσβεσης ή περί εντολών μη αποχώρησης από την δουλειά όταν από τις 12 το πρωί οι υπάλληλοι εξέφραζαν φόβου στους διεθυντάδες τους δεν ενδιαφέρουν τα μέσα ενημέρωσης. Όχι, ο Βγενόπουλος και τα παρεάκι του δεν συγκαταλέγεται στους δολοφόνους. Αυτός έχει λεφτά. Οι (φυσικοί) δολοφόνοι, δηλαδή τα μαλακιστήρια ή προβοκάτορες που πέταξαν την βόμβα, εκτιμώντας ότι έτσι θα νικήσουν τον καπιταλισμό, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο θα συλληφθούν θέλουν δεν θέλουν. Μαζί τους, επί τη ευκαιρία, θα γονατίσει και μια γειτονιά που ακόμα θέλει να σκέφτεται. Και η οποία βέβαια φέρει την ευθύνη, την απόλυτη ευθύνη της μη αποβολής όλων των χουλιγκανοειδών πιθήκων με τα ανυπέρβλητα προσωπικά ψυχολογικά αδιέξοδα από τους κόλπους της. Η ελευθερία σύντροφοι θέλει και αυτοκριτική και η δική σας φαντασιακή ελευθερία είναι ένας ξοφλημένος αυτισμός.
Η Κανέλλη υπερασπίζεται το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ διαρρηγνύοντας την επί σειρά ετών νομιμοφροσύνη του. Μπράβο! Εύγε! Τα μέλη του ΚΚΕ δεν φώναζαν να καεί η Βουλή. Ούτε επιτέθηκαν στα μπατσόσκυλα και πάντα περιφρουρούσαν τις πορείες τους. Αλήθεια, πάντα τις περιφρουρούν. Πάντα αποποιούνται κάθε σύγκρουση, όπως ο αστός την απεργία. Κατασταλτικό Κόμμα Ελλάδας. Συντηρητισμός με μπίζνες τύπου «Γερμανός». Το μόνο που ξέχασε να μας πει η αγαπητή Λιάνα, είναι πως δώσαμε το καλό παράδειγμα και παραδώσαμε τα όπλα στην Βάρκιζα. Πως ξεπουλήσαμε τον ελληνικό λαό και επιτρέψαμε την καπιταλιστική (ληστρική) διακυβέρνηση λόγω των διαταγών της μαμάς Ρωσίας. Τουλάχιστον, η Λιάνα τον φτωχών, ξεμπρόστιασε τον χαφιέ και μειοδότη Τέλογλου και το ανθρωποειδές και «έτοιμο για όλα» μπουμπούκο του ΛΑΟΣ, οποίος δεν παράλειψε να δηλώσει την απόλυτη υποταγή του στο Σύνταγμα της χώρας, το οποίο σύμφωνα με τον γνωστικό αυτό νάνο μπορεί να τροποποιείται μόνο από τις κοινοβουλευτικές (ενδοληστρικές) διαδικασίες. Ο ρόλος της ακροδεξιάς by default.
Μοιάζει σαν να ναι Δεκέμβρης του 1944. Όχι αυτού της ρεζέρβας με την πολιτισμική του διάσταση. Λίγο πριν την Βάρκιζα. Ή μάλλον ακόμα περισσότερο Ιουλιανά. Είδα τους Αρβύλα σε βίντεο να μιλάνε για ομοψυχία για συναίνεση, για συνεννόηση. Μακάρι, αλλά διαφωνώ. Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη. Δεν μ’ αρέσει ο πόλεμος, αλλά έχουμε (εμφύλιο με περιτύλιγμα παγκόσμιου). Και δεν έχω καμία διάθεση για συναίνεση. Με τους ληστές, τους δολοφόνους (ένθεν εκείθεν), τους προβοκάτορες, τους φασίστες. Δεν θέλω να ακούσω άλλες υποσχέσεις. Ούτε να κάνω άλλο υπομονή. Μόνη μου πατρίδα η εξέγερση. Μόνοι μου σύμμαχοι οι εργαζόμενοι (απεργοί και μη) οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι πληγέντες. Όσοι για χρόνια πληρώνουν τα σπασμένα. Και μόνοι εχθροί οι εξουσιαστές (ούτε καν οι διαμεσολαβητές μπάτσοι). Μην τους αφήσουμε να το πάνε εκεί που τους συμφέρει. Εκεί που ξέρουν πώς να κερδίζουν. Η πρώτη μας αντίσταση είναι να θωρακίσουμε τον εαυτό μας. Από κάθε λογής προβοκάτσια. Θυμάμαι τον Δεκέμβρη. Τότε που για τελευταία φορά αποτύχαμε. Να πάρουμε μαζί μας μια κοινωνία που τραβούσε ολοταχώς για την σήψη. Για άλλη μια φορά: Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι εμείς ποιοι; Αν όχι εσείς ποιοι; Πιο συλλογικά από κάθε άλλη φορά.
ΥΓ1: Ας είναι ελαφρύ το χώμα για τους εργαζομένους της Marfin.
ΥΓ2: Ας είναι λίγο πιο μαζικές οι συγκεντρώσεις μας. Στην μαζικότητα χάνεται και η προβοκάτσια. Ή τουλάχιστον «ελέγχεται» (θου κύριε) λίγο καλύτερα η βλακεία.
ΥΓ3: Ας είναι μια φορά ένας αγώνας για το καλύτερο της κοινωνίας μας. Ως εδώ (αιδώ)…. Χθες στην πορεία ήτανε 200.003 (4).