...

    Αστοί, αστείοι και παλλόμενοι μεταβλητοί αστέρες

    Γεια. Ναι ναι, πάλι ο ίδιος. Γράφω το τελευταίο του Αυγούστου, γιατί έτσι. Από Σεπτέμβριο θα επιστρέψουμε Δημήτριοι (κακό αστείο με μέτριο προς καθόλου γέλιο).

    Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, καθώς και προς γνώσιν και συμμόρφωση: Οι σερβιτόροι, οι μπάρμεν, οι ντι ντζέης, οι μουσικοί κλπ δεν είναι προσωπικό βεράντας. Όπως ακριβώς και το μπαρ ή το τραπέζι που κάθεσαι (δεν μ ενδιαφέρει κατά πόσον σου ανήκει ή θεωρείς ότι σου αξίζει δικαιωματικά) δεν είναι ούτε το φθηνό ούτε το φθήνων μπαλκόνι σου.

    Δεν είναι κακό να προσλάβεις προσωπικό βεράντας. Με γεια σου, με χαρά σου. Εκτόνωσε την “ευθύνη” από το γονίδιο της μπουρζουαζίας, που κληρονόμησες. Μου είναι αδιάφορο άπαξ και μένει στη βεράντα σου και φυσικά αποζημιώνεται ανάλογα. Αλλά ρε φιλε/φίλη, μην αξιώνεσαι το “κομμάτι σου” και το “χάι σου” να το πληρώσει ο ιδρώτας άλλου. Έτσι δεν είσαι ούτε “πελάτης” , ούτε “αφεντικό”. Είσαι ένα στερεότυπο αστού για τα πανηγύρια. Ξεπέρνα το. Μπορεί η μάνα σου να μην το παραδέχεται, για να μη σε στεναχωρήσει, αλλά παρασιτοζωείς. Εις βάρος όποιου συναναστρέφεσαι.

    Ναι, ξέρω. Την έχεις κάνει κι εσύ αυτή τη δουλειά παλιά, στο χωριό. Πριν διοριστείς, βρεις σε λογιστήριο, τράπεζα, ανοίξεις το δικό σου (μετά από 2 ολόκληρες βάρδιες που άντεξες). Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε, εμείς ως επαγγελματίες πρώτα, για να μπορούμε να το ζητάμε από οποιονδήποτε περαστικό από το χώρο μας (που πέρα από την υποχρέωση στην ανθρωπιά και την ευγένεια, δεν έχει άλλη) είναι ότι είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ και όχι ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ. Ναι περνάνε πολλοί για τα “μεροκάματα”. Δεν άλλαξε ποτέ αυτό. Ούτε θα αλλάξει ενδεχομένως. Κι εφόσον συμβαίνει υπεύθυνα, δεν είναι και κακό. Κακό είναι που στο μυαλό πολλών (ακόμη και εποχιακών ή ευκαιριακών συναδέλφων), μάλλον επειδή είναι με ημερομηνία λήξης ο χώρος γι’ αυτούς ή απλά επειδή γιόλο, τον αντιμετωπίζουν κι ως αναλώσιμο. Ο “χώρος” λοιπόν, τα μπαρ δηλαδή, μετρούν αισίως τα χρόνια τα δικά σου, του μπαμπά σου, του παππού σου κ.ο. κ. μέχρι 500 χρόνια πίσω. Κουζίνες, public houses (pubs), ταβέρνες και λέσχες εργαζομένων ακόμα παραπάνω. Προσπαθώ να σου εξηγήσω, πώς όταν προσπαθείς (συνειδητά ή μη) να μικρύνεις τη λίμνη, δεν μεγαλώνεις σαν ψάρι. Απλά φαίνεσαι γελοίος.

    Είναι χρέος του επαγγελματία η εξυπηρέτηση στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, η εξέλιξη του αντικειμένου μας, η σε μοριακό βάθος γνώση των συστατικών μας και η διάθεση της γνώσης μας. Επίσης είναι ευθύνη δική μας, η επαγγελματικότητα και η συναδελφικότητα με την οποία συμπεριφερόμαστε σε όποιον χώρο βρισκόμαστε. Ανεξάρτητα από το αν θα βρεθούμε στη “δουλειά” αυτή, για μία βάρδια ή για μία ζωή.

    Μια συνταγή: βασικό σιρόπι ένα προς ένα. Ένα κιλό ζάχαρη για ένα λίτρο νερό. Είτε το βράζεις (θερμική ενέργεια) είτε το ρίχνεις στο μπλέντερ (κινητική ενέργεια). Την ενέργεια τη χρειαζόμαστε για την αποκρυστάλλωση της ζάχαρης και την ομογενοποίησή του μείγματος. Στο δεύτερο ενδεχόμενο, όσο πιο χαμηλή η θερμοκρασία του υγρού, τόσο περισσότερες οι περιστροφές.

    Προσωπικά και αρκετοί συνάδελφοι, για το απλό σιρόπι, προτιμούμε το 2:1, καθώς η υψηλή συγκέντρωση “βοηθάει” στις τελικές υφές.

    Μια συμβουλή: φρόντισε να “μαθαίνεις” κι όχι να “ξέρεις”. Πειραματίσου, απέτυχε και ξανακάντο καλύτερα. Δεν θα είσαι ποτέ Ο καλύτερος, οπότε φρόντισε να είσαι καλύτερος απ’ ότι ήσουν χτες. Αυτό είναι το 40% της δουλειάς μας.

    Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.

    Κάνει 9 Αυγούστου του 2017, έξω.

    Με αγάπη, Λαθ.

    ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ