Το να κοιτάς μια άδεια βιβλιοθήκη είναι ως πρώτη ανάγνωση κάτι το μελαγχολικό.
Τα κατεβασμένα κάδρα ζητάνε νέους τοίχους. Τα στοιβαγμένα ρούχα φρεσκοβαμμένες ντουλάπες.
Οι κούτες στο πάτωμα συνθέτουν την εικόνα. Μια ζωής τακτοποιημένης. Μιας συνέχειας. Μιας εξέλιξης.
Ο Κ ανέβηκε στο δώμα το 2002. Μια πραγματικότητα ημιαυτόνομη κι πέρα για πέρα ζηλευτή. Η μεταφορά του ημίμετρου στα βάθρο του ασυναγώνιστα τέλειου. Μια ακόμη υπέροχη κατασκευή του Γ. Μια ακόμη δική του υπέρβαση. Ο άνθρωπος που χτίζει για τους άλλους. Και μια ακόμα πιο σημαντική σύνθεση του χώρου της Κ. Η γυναίκα που καλλιεργεί ακόμα και στην αγρανάπαυση. Επιτακτικά και αθόρυβα. Διακόσμηση και άλλα δαιμόνια. Καταιγίδα αγάπης.
Μπαλκόνι, κουζίνα, μπάνιο. Tailor made έπιπλα. Πολυτέλεια και αγάπη. Αμέριστη και άπειρη. Ένα δώμα στον 4ο πιο γερό και από θεμέλιο.
Στο δώμα ήρθε πάρα πολύς κόσμος. Κυριολεκτικά πολύς. Και διαφορετικός. Ένα δείγμα μια κοινωνίας ευρείας. Όπως οι δικοί μας νοητικοί σχηματισμοί επιτάσσουν.
Επιτραπέζια, χαρτιά, ταινίες, μουσικές, οργανώσεις, πολιτικά σχέδια, πάρτι. Γιορτές για δύο. Συναισθήματα. Τοίχοι γεμάτοι ανθρωπιά.
Θυμάμαι τα γέλια όλων. Τις σκέψεις, τις ματιές, τα κλάματα. τα μεθύσια, τις αγκαλιές, τους έρωτες, τα όνειρα. Θυμάμαι κάθε στάλα απ’ τις βροχές. Κάθε βοή του ανέμου. Κάθε κραυγή.
Θυμάμαι τον Κ να κοιτάει το ταβάνι ελεύθερος. Θυμάμαι και δεν ξεχνάω.
Φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε, μεγαλώσαμε, ανταμώσαμε. Χορτάσαμε. Τώρα το δώμα αδειάζει. Ήρθε η δική του ώρα να γίνει κάδρο.
Κάθε ένας από εσάς που περάσατε είστε αυτό το δώμα. Και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.
Αγάπη και μέλλον. Σας φιλάει το Δώμα. Και μεταφέρει όλο του το είναι σε καινούργια μονοπάτια.