Γενικά δεν μου αρέσουν τα top 10. Πρώτα πρώτα γιατί τα πραγματικά top 10 δεν μπορεί να είναι top 10. Δηλαδή, αλήθεια ποια συμπαντική εξίσωση σου επιτρέπει να βρεις 10 κορυφαία οτιδήποτε χωρίς να νιώσεις μια κάποια συμπόνοια ή αδικία για το 11, το 12, το 13;
Οι (α)τέλειες λίστες με το βάπτισμα της αλάνθαστης ιεραρχίας. Κουράστηκα ήδη.
Είμαι στο τραμ (μην ρωτάς γιατί). Ακούω πιτσιρικά που μιλάει σε μεγαλύτερο. Ξάδερφος, θείος; Ηλικιακά ταυτίζομαι με τον ξάδερφο ή θείο (εκεί καταντήσαμε). Ο έφηβος με μια πορτοκαλί τσάντα Public στο χέρι ρωτάει: «Εσύ δηλαδή όταν ήσουν σαν και εμένα που ξόδευες το χαρτζιλίκι σου;»
Δεν ξέρω γιατί δεν απάντησα εκείνη την στιγμή. Ένιωσα την ερώτηση να έχει γίνει σε εμένα. Μόνο για μένα. Δεκαετία του 1990. Λεφτά από θείες, λεφτά από γιαγιάδες-παππούδες, λεφτά από κάλαντα, λεφτά από γενέθλια. Το 218 με άφηνε στην Ομήρου. Record House και LA SI DO. Δίσκοι. Καινούργιες κυκλοφορίες. Δίσκοι φρέσκοι. “Διάβασα αυτή την κριτική”, “μου είπαν ότι αυτό τα σπάει”, “σε ένα πάρτι έπαιξε αυτό – πήγαινε κάπως έτσι..”. Εξώφυλλα, κασετίνες, special εκδόσεις.
Ιδού λοιπόν η δεκαετία της εφηβείας μου (εντάξει μας) με έναν (και καλά) δίσκο για κάθε χρονιά.
10) Eίναι 1990:
Ασπρόμαυρο εξώφυλλο. Sonic Youth και GOO. O 6ος τους λέει δίσκος και όχι από τους πολύ καλούς. Εμένα όμως αυτός με σύστησε με τους Youth. Και μέχρι να τους δω σε εκείνο το Rockwave τον αγάπησα σε επικίνδυνο βαθμό. Πιο πολύ απ’ όλα το Mary Christ.
Talking to a punker priest just doggin’ the breeze ’bout being a tree
Along comes Mary Christ skatin’ light on ice says there’s no one high
Έχουν περάσει χρόνια από το new wave of British heavy metal, αλλά η Αμερική είναι σε όργιο. Ένας τρελός τύπος που περίεργη φωνή που έχει περάσει από συγκροτήματα μύθους, κάνει το δικό του και βγάζει αυτόν τον δίσκο. Τον αγοράζω (κάπου στα μέσα της δεκαετίας) μετά από πάρτι στο Μπραχάμι που τον ακούσαμε σε λούπα κάτι εκατομμύρια φορές. Megadeath και Rust in Peace.
09) Είναι 1991:
Δηλαδή εσύ έχεις πάει σε 1990s πάρτι που δεν παίζει το Smell likes Teen Spirit; Οι Nirvana βγάζουν το Nevermind. Θυμάμαι ακόμα την θέση του στο Record House. Και πόσο συχνά και για πόσα χρόνια κόσμος που ρώταγε “τι εννοείται είναι σε έλλειψη;”. Στα τέλη της δεκαετίας οι περισσότερες κεφαλές από CD players δεν το έπαιζαν. Από τις γρατσουνιές και τις αμέτρητες φορές που ακούστηκε.
A mulatto
An albino
A mosquito
ΥΓ: Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι λέει mosquito (πείτε την αλήθεια και σεις).
08) Eίναι 1992:
Τα καλά είναι πάντα κοντά. Ναι οι Nirvana γίνονται λιγάκι poser thing με τα χρόνια. Τους αγαπάνε πολύ και τύποι που γουστάρουν Celine Dion και Micheal Jackson, γιατί ο Cobain είναι και αυτός από αστρόσκονη. Το 1992 λοιπόν μας φέρνει κάτι πιο true από το “Nevermind”.
Το έχεις κάνει head banging σε πάρτι γυμνασίου με τους συμμαθητές σου. Πολλές φορές. Μετά στα Εξάρχεια, Πολυτεχνείο. Μετά σε καλοκαίρινο πάρτι σε γιαπί σε χίπστερ νησί. Μετά σε γάμο φίλου με theme converse all stars ή σε ένα ανεκδιήγητο φλωρομάγαζο στην Γλυφάδα που το λέγανε/λένε Bourbon. Ευτυχώς ο κολλητός σου ζήτησε από έναν Γλυφαδιώτη “Special K” και δεν σε πέρασαν για την παρέα που πριν χόρευε Onirama.
Είναι ακόμα 1992 και η μάνα σου σταυροκοπιέται όταν σου πλένει τις μπλούζες με τον Έντι. Αυτή τη φορά ενσωματωμένος σε ένα δέντρο. Έχεις αρχίσεις και ακους indie και πρέπει να απολογηθείς στα “μέταλλα” φίλους σου. Την πιο τίμια, σταθερή και αλύγιστη στάση στον κόσμο μετά την Κ.Ε του ΚΚΕ και την Νευτώνια Φυσική. Η απολογία γίνεται εύκολη. Οι Maiden, βγάζουν αυτό το αριστούργημα: Fear of the dark.
07) Είναι 1993:
Να πα να γαμηθεί ο κολλημένος μεταλλάς φίλος σου που σου ζητάει να συνεχίσεις να ακους μόνο μέταλ. Έχει έντονο “λάμδα”. Είναι ελληνικό και από την Σαλόνικα, που πάντα ήταν μπροστά μουσικά. Τόσο μωβ εξώφυλλο που γαμιέται το saturation, αλλά στα σκοτεινά πάρτι (όχι του 13ου ορόφου) το βρίσκεις εύκολα. Τρύπες και “9 πληρωμένα τραγούδια”.
Και αν με τις Τρύπες ο μεταλλάς εαυτός σου δεν “πέθανε” σαν πεμπτουσιωτής του Βόλντεμορτ, το έκανε σίγουρα, πάλι το 1993 με την ανακάλυψη των Cypress Hill. Δισκάρα Black Sunday και λούπα με insane in the brain, γιατί τα 1990s ήταν και hip hop.
(Μαλακία μου, μόλις διαπίστωσα ότι ξέχασα και τους Wu Tang Clan).
06) Είναι 1994:
Η διασπορά γίνεται με την κασσέτα. Κολλητάρι μου την πασάρει ώς γαμάτη. Την κοιτάω. Σκέφτομαι “τον μαλάκα δεν ξέρει να γράφει αγγλικά”. Λες και εγώ ήξερα πώς γράφεται το Smash και το Offspring. Τρέχω στο δισκάδικο. Ποζεριά-αλητεία με σκελετό και εξωφυλλάρα. Αντιαμερικανισμός αλλά και Καλιφόρνια που τσακίζει κόκκαλα. Ναι είναι φλωριά το skate punk. Αλλά ας έβρισκες έναν το ’94 που να μην γούσταρε “come out and play”. Δεν έπαιζε.
05) Είναι 1995:
Ακόμα πιο γερή γροθιά στον μεταλλά. Καλοκαιρινές διακοπές. Και καινούργια γκόμενα. Και έρωτες. Και ένας δίσκος από άλλους σαλονικιούς με κάτι μπαλάντες που άρεσαν πολύ στα κορίτσια και το “λιωμένο παγωτό”. Τίτλος ακατανόητος. Ότι, δηλαδή τι; “Πέρα απ’ τις πόλεις της ασφάλτου”. Γουάου! Και ένας τύπος στην στάση του λωτού σε κάτι στάχυα, με γυαλάκια πισίνας και μια μπάλα με κάτι κορίτσια. Μην ρωτάς πολλά. 1995.
Εντάξει όμως ο Μεταλλάς δεν ψοφάει εύκολα. Σεράγεβο και αντιπολεμικά μυνήματα και μπαντάρα με μουσική δύσκολη – άρα και καλή. Savatage. Στον Διόνυσο στα Εξάρχεια και σε εκδρομές με το σχολείο και διανόηση με fender stratocaster.
4) Είναι 1996:
Είναι No code. Είναι Pearl Jam. Δεν τον έχουν ως τον καλύτερο τους δίσκο, αλλά εμένα δεν με νοιάζει. Τον έλιωσα. Και ακόμα τον λιώνω. Αν και η Google δεν αφήνει αποτυπώματα. Όχι δηλαδή αλήθεια ρωτήστε το youtube πόσες φορές έχει παίξει. Ειδικά το In my Tree.
“up here in my tree, yeah
newspapers matter not to me, yeah”
03) Είναι 1997:
a) Μια “αγγλο-βρωμιά”, b) μια δισκάρα του μέλλοντος και c) κάτι πολύ καινούργιο στοιχειώνουν το 97.
Song 2 σε κάθε diskman. Επίσημο soundtrack κάθε τριήμερης (και του Fifa 98).
Και από την άλλη, ίσως (για πολλούς) ο δίσκος της δεκαετίας. Εντάξει, μεγάλη κουβέντα, αλλά είναι σταθμός. Θα ακούω για πάντα το Karma Police, από το Ok Computer των Radiohead. Όσο υπάρχουνε “για πάντα”.
“Arrest this man
He talks in maths
He buzzes like a fridge
He’s like a detuned radio”
Και το “καινούργιο”. Τουλάχιστον για εμένα. Πάρτι φίλου στην Καλλιθέα που είχε “παραστρατήσει”. Φράχτες, front μπλούζες, Οινόφυτα, πολύχρωμα σκουλαρήκια, astrea και δικάβαλα στο battery. Και ακούς αυτό. Για πρώτη φορά. Αγοράζεις τον δίσκο που δείχνει έναν κάβουρα να τρέχει.
Prodigy, Fat of the Land κύριοι. Προσπέραση απ’ τα δεξιά.
02) Είναι 1998:
Σοβαρεύεις. Μεγαλώνεις. Και μικραίνεις σαν άνθρωπος. Ακούς για πρώτη φορά Massive Attack. Στην Βίλα Αμαλίας. Σε έναν δίσκο με ένα τεράστιο σκαθάρι στο εξώφυλλο και έναν πειραματικό ήχο που είναι όλα ό,τι έχεις αγαπήσει μέχρι στιγμής. Μαζί. Ένας δίσκος που ακούγεται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι σαν ένα (όπως και το Ok Computer).
01) Είναι 1999:
Όλα είναι πολύ ωραία το 99. Και το σχολείο σιγά σιγά τελειώνει, και από τον σεισμό επιβιώσαμε και το πανεπιστήμιο έρχεται. Στον κόσμο της μουσικής ένας καραφλός Βρετανός βγάζει μια ανυπέρβλητη δισκάρα. Έχει τόσο τα εγκεκριμένα από τους μύστες των δισκογραφικών παπαριών όσο και τα b – sides, τα κομμένα δηλαδή που είναι ακόμα πιο δισκάρα. Και εκεί έχει το whispering wind και το everloving που είναι σε κάθε αυτοκίνητο, σε κάθε βόλτα. Σε ένα cd ή στικάκι.
Αυτά λίγο πολύ. Οι δίσκοι των 1990s που με/μας καθόρισαν. Ένας για κάθε χρονιά. Ένας για κάθε φάση. Αύριο θα πάω σε ένα δισκάδικο να πάρω έναν δίσκο. Και θα ρωτήσω “ρε συ, τι γίνεται; Τι λέει; έχει βγει τίποτα καλό; θα πάω σπίτι, θα κλείσω το κιν μου και θα τον ακούσω. Όπως τότε.