...

    Blade Runner: Από το 1982 στο 2017

    Το 1982 ο Ρίντλεϊ Σκοτ, με ένα πρωτοποριακό noir μας συστήνει στον κόσμο του Blade Runner. Έναν κόσμο βασισμένο, λίγο πολύ, στη νουβέλα του 1968 Do Androids Dream of Electric Sheep? του Philip K. Dick. Η πλοκή διαδραματίζεται στο Los Angeles του 2019 και η υπόθεση αφορά στους ειδικούς κυνηγούς των ανθρωποειδών που “επαναστάτησαν” και απέκτησαν τα δικά τους θέλω, που τυγχάνει να είναι αντίθετα με αυτά της εταιρείας κατασκευής τους (Tyrell).

    Λίγο πολύ μια κλασσική ταινία του Hollywood, με μεγάλο bugdet, εξαιρετικά πρωτοποριακά για την εποχή σκηνικά και εφέ. Τον πρωταγωνιστή Rick Deckard υποδύεται ο Harrison Ford σε έναν ρόλο που θα σημαδέψει την καριέρα του, παρότι παράλληλα και συγκεκριμένα το 1977 και το 1980 έχει ήδη υποδυθεί τον Han Solo του Star Wars. Ο Ford, κάνει μια ακόμα “διαστημική” ή όπως συνηθίζεται sci-fi ταινία, με μεγάλη επιτυχία. Η ταινία είναι ουσιαστικά η πρώτη απόπειρα neo-noir στο διάστημα. Εξαιρετικά σκοτεινή, με χαρακτήρες από Role Playing Games και ένα δυνατό σενάριο με αλληγορικές διαστάσεις για τον άνθρωπο του μέλλοντος; Είσαι άνθρωπος αν μοιάζεις με άνθρωπο; Είσαι πραγματικά ελεύθερος αν δεν έχεις δικές σου επιθυμίες; Η τεχνολογία τελικά φέρνει σκλαβιά ή ελευθερία;

    Το Blade Runner, αν και επίσημα θεωρείται μια καλτ ταινία sci-fi έχοντας καταφέρει να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της λίστας του imdb με τις καλύτερες ταινίες της κατηγορίας sci-fi όλων των εποχών, δεν τα κατάφερε πολύ καλά στα Όσκαρ. Για κάποιο πολύ περίεργο (θα προσπαθήσω να γράψω κάτι γι’ αυτό στο μέλλον) τα χρυσά αγαλματίδια παραμένουν στη συνείδηση του κόσμου ως ένα σημαντικό κριτήριο αξιολόγησης των ταινιών. Ίσως (για να το ξεπεράσουμε) αρκεί απλά να σκεφτούμε ταινίες που έχουν πάρει και μάλιστα πολλά όσκαρ. Το Blader Runner, λοιπόν, ήταν υποψήφιο για 2 όσκαρ, αλλά εν τέλει δεν κέρδισε κανένα, ενώ τα κατάφερε αρκετά καλά με άλλους θεσμούς βραβείων (πήρε συνολικά 6) και μάλιστα διέπρεξε στην Ευρώπη (BAFTA).

    35 χρόνια μετά μας έρχεται το sequel. Είναι αυτή η ορατή σε κάθε πνευματική δραστηριότητα ανομβρία που αναγκάζει ακόμα και τους παραγωγούς του Hollywood να ξεθάβουν ιστορίες, σενάρια και νουβέλες που έχουν ήδη γυριστεί να ζητούν προ-ιστορίες ή συνέχειες. Απ’ τις διασκευές στις επαν – επινοήσεις, τα remakes, τα remastered, τα sequel και τα prequel. Πέραν αυτού του ενοχλητικού πια, το Blade Runner 2049 είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Δεν καταφέρνει αυτό που κατάφερε το πρώτο – προσπαθώ να σκεφτώ τι σήμαινε για το 1982 ο θεατής να βλέπει ταινιά για το διάστημα – θεωρώ δηλαδή ότι δεν έχει περιθώρια να πετύχει ένα ανάλογο breakthrough. Όμως έχει φανταστική φωτογραφία – εννοώντας και εξαιρετικά σκηνικά, με όρους αισθητικής, υπέροχη μουσική (ίσως όχι σαν του Vangelis που την ίδια χρονιά κέρδισε το οσκαρ για το Chariots of Fire), πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Έχει επίσης καλές ερμηνείες (ναι ο Gosling είναι μια χαρά, παρότι όταν συνυπάρχει δίπλα στον Ford μοιάζει υποκριτικά σαν “προσκοπάκι”). Συνεχίζει όμως να έχει αυτό που χαρακτηρίζει πολλές από τις ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ένα άνευρο, ανιαρό, προβλέψιμο  – ακριβώς γιατί στήνει μια υπερανατροπή – και σχετικά μέτριο σενάριο. Ενώ τα εφέ είναι πιο 3d από το ποτέ, το ζουμί της ταινίας είναι αυστηρά δισδάστιατο. Κανένα βάθος, καμία γραμμή δεύτερης σκέψης. Μια περιπετειούλα, στο τέλειο από πλευράς τεχνολογίας και feeling neo – noir σενάριο. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με αυτό που έγραψε η Μυρτώ Κοντοβά στο Fb: “Εκείνο ήταν ένας υπαρξιακός/φιλοσοφικός σπαραγμός, αυτό μια εντυπωσιακή περιπέτεια. Εκείνο ξεχείλιζε από στραμπουληγμένο πανκ ρομαντισμό, αυτό από σπέσιαλ εφέ. Εκείνο λογοτεχνία, αυτό σενάριο. Γνώμη μου”.

    ΥΓ1: Να δείτε που το φετινό Blade Runner θα σαρώσει στα φετινά όσκαρ.
    Ίσως στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος.

     

     

     

     

     

    ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ