Το πιο επίπλαστο συναίσθημα

Έρωτας: Το πιο επίπλαστο συναίσθημα. Ο έρωτας το πιο λαμπερό, το πιο μεθυστικό αλλά και παράλληλα το πιο ακόλαστο και αδάμαστο συναίσθημα. Το πιο εκπληκτικό αλλά και το πιο οδυνηρό. Στις πρώτες του σπίθες σε κατακλύζει, σου κυριεύει το σώμα και σου καθοδηγεί την καρδιά και την λογική. Σου επουλώνει πληγές, σε εξανθρωπίζει σου ενώνει τα σπασμένα και θρυμματισμένα κομμάτια του παζλ που λέγεται καρδιά. Σε μαγεύει, σε πείθει οτι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, ξεχωριστό και πιο σημαντικό απο οτιδήποτε άλλο, κάτι άπιαστο, κάτι το άυλο. Σε διακατέχει ένας διακαής πόθος να το επαναλαμβάνεις και να το κυνηγάς, φτάνεις σε σημείο να εξαρτάσαι, να ζεις και να αναπνέεις από αυτό. Η μοναδική σπιθαμή φωτός στο ατέρμονο σκοτάδι, η μοναδική πηγή ευτυχίας μέσα στην καταχνιά και στο απέραντο βούρκο της δυστυχίας. Το απομυζείς, το καταχράσαι όσο μπορείς γιατί για σένα αποτελεί ελιξίριο, το αντιδοτο μπροστά στην απροσδιοριστία και στην αβεβαιότητα του σήμερα, του αύριο….. Το ξεζουμίζεις ώσπου ξαφνικά αρχίζει η σταδιακή εκδίκηση του. Από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι από τα πελάγη ευτυχίας στο απέραντο μαύρο της μοναξιάς. Από το άγγιγμα των αστεριών, προσεγγίσεις αργά και βασανιστικά το αμείλικτο μονοπάτι της θλίψης. Από τον ουρανό στα τάρταρα. Τότε ξεκινάει ο αδιάβατος δρόμος της ψυχορραγίας, της απόλυτης κατακρήμνισης. Από το όλο, στο τίποτα στο μηδέν και η κατρακύλα ανενόχλητη συνεχίζει και σε παρασέρνει όλο και περισσότερο… Άραγε ο άνθρωπος, αυτό το άκαρδο,εγωιστικό ανθρωπόμορφο τέρας και ανδρείκελο της φύσης είναι σε θέση να διαχειριστεί την μεγαλειότητα ενός τοσο ανυπέρβλητου σε ομορφιά και αντίστοιχα βουλιαγμένου στο κίνδυνο της ολικής ψυχολογικής αποσύνθεσης συναισθήματος; Γιατί μέχρι στιγμής το χειραγωγεί, καθοδηγώντας το αριστοτεχνικά στο πως να υποδουλώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αναλώσιμες καρδιές και ύστερα στο πώς να τις τεμαχίζει και να τις διαμελίζει.