...

    Για τους συντρόφους απεργούς πείνας

    Σχετικά πρόσφατα βρέθηκα ανάμεσα σε συντρόφους σε μια κουβέντα που είχε να κάνει με την αναρχία και τα κινήματα του ευρύτερου χώρου. Σε μια εποχή που ο καθένας διαλέγει την ασφάλεια του “εγώ του” και την ευκολία της αυτοανάκηρυξης του σε αυθεντία. Σε μια εποχή που η διαίρεση είναι ευκολότερη της συλλογικότητας.

    Η κουβέντα περνάει στον κόσμο που διάλεξε τον δύσκολο και κατά τη γνώμη μου ατελέσφορο και αδιεξοδικό δρόμο του ένοπλου αγώνα, ή των έστω ευθέων αντιπαραθέσεων με το κράτος (απαλλοτριώσεις τραπεζών). Αναφορικά με την περίπτωση των ληστών του Βελβεντού η δική μου πολιτική θέση ήταν ανέκαθεν αντίθετη. Παιδιάστικες συμπεριφορές, από αγωνιστές με ελλιπές θεωρητικό επίπεδο, ενέργειες που αποδυναμώνουν το κίνημα και πασάρουν ιδανικά στον μοναδικό τρομοκράτη της ιστορίας -το κράτος- να εξουσιάζει με τον πιο στυγνό τρόπο.

    Ακόμα και αν κανείς συμφωνεί με την πιο συγκροτημένη και χωρίς ατομικιστικές «βιασύνες» πορεία προς την επανάσταση, τα παιδιά του Βελβεντού φρόντισαν και φροντίζουν να μας θυμίζουν, από την μέρα της σύλληψης τους, ότι σημαντικότερη των όποιων εκφραζόμενων πολιτικών θέσεων είναι εν τέλει η στάση, η συνέπεια και η συμπεριφορά των υποκειμένων. Απέναντι λοιπόν: 1) στο ξύλο και τα βασανιστήρια από το δημοκρατικό Μπατσιστάν (φυσικά κανείς δεν δικάστηκε για αυτά), 2) την τρομοϋστερία και την βία των τηλεοπτικών δημοσιογράφων που ακολουθεί την βία της στολής και 3) την βολική συστημική μετάφραση μιας ληστείας σε τρομοκρατία με στόχο τον πολιτικό τους διωγμό, οι ληστές του Βελβεντού επέδειξαν επαναστατική και αγωνιστική ακεραιότητα, αλληλεγγύη και απόλυτη πίστη στην δικιά τους, γεμάτη οργή και μίσος αντίληψη της αναρχίας. Ακόμα και σήμερα δίπλα στον Νίκο Ρωμανό (ξεκίνησε απεργία πείνας στις 10/11) – που διεκδικεί όλα όσα στην δημοκρατία αν και αυτονόητα μεταλλάσσονται ανάλογα με τις ορέξεις της κάθε εξουσίας – οι υπόλοιποι τρεις (με πρώτο τον Γ. Μιχαηλίδη) στέκονται αλληλέγγυοι και σύντροφοι.

    Ο Νίκος Ρωμανός μετέφερε το 2008 το φέρετρο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Του φίλου του Αλέξανδρου που έπεσε νεκρός από σφαίρα μπάτσου. Ενός εντεταλμένου δολοφόνου, ενός ψυχασθενούς με άδεια οπλοφορίας, με πλάτες και επευφημίες από το τρομοκρατικό κράτος να παίζει τον ρόλο του νταή. Αυτό για όσους ρωτάνε γιατί ο Νίκος κλωθογυρίζει την λέξη οργή τόσο εύκολα. Για τις ενοχές που μπορεί να αισθάνεται απέναντι στον φίλο του και την λυσσαλέα θέληση του να αγωνιστεί και να αλλάξει (άγαρμπα, άτσαλα, άστοχα και νεανικά) τον κόσμο της παγιωμένης αδικίας.

    Ο ίδιος φαίνεται να προτιμάει να γίνει μάρτυρας. Το κράτος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο και η κυβέρνηση δείχνει να αναλαμβάνει τον ρόλο να δολοφονήσει και τον δεύτερο φίλο μετά τον Αλέξανδρο. Απέναντι στα δίκαια αιτήματα των απεργών πείνας (οι 4 του Βελβεντού και ο Ηλίας Κωστάρης της 17Ν για στέρηση εκπαιδευτηκών αδειών επίσης) καταρρέει ο δήθεν ανθρωπισμός και διαφαίνεται η άνιση απέναντι στους νόμους μεταχείριση της δημοκρατίας, της λέξης με την πιο ελεύθερη μετάφραση. Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού και των υπολοίπων απεργών πείνας είναι ο ύστατος αγώνας αξιοπρέπειας από συντρόφους που είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε μας δείχνουν τον δρόμο της συνέπειας και της αλληλεγγύης. Να μας θυμίσει για άλλη μια φορά ότι ο κινηματικός δρόμος της αντίστασης είναι ο ένας και μοναδικός ενοποιητικός παράγοντας για όλους όσους ακόμα θέλουν να αισθάνονται διαιρεμένοι. Ούτε βήμα πίσω!

    1397391_395508650604677_1148979151083869222_o

    ΥΓ1: Φυσικά το θέμα αυτό προσέλκυσε το ενδιαφέρον αρκετών φιλελέ, δεξιών και ακροδεξιών σκουπιδιών που είτε στάθηκαν στην βαρβαρότητα και το βασανιστήριο της υποχρεωτικής σίτισης, είτε φρόντισαν να επιτεθούν ευθέως στους απεργούς, είτε ζήτησαν εχέγγυα ώστε οι «τρομοκράτες» να βγαίνουν από την φυλακή αποκλειστικά και μόνο με άδεια φοίτησης γιατί αλλιώς απειλείται η αστική τους νομιμότητα και η Κυριακάτικη σουλάτσα στο Mall. Η κινηματική μας απάντηση σε αυτούς πρέπει να είναι ακόμα ισχυρότερη.

     

    Screen Shot 2014-12-02 at 3.47.42 π.μ.

    Screen Shot 2014-12-02 at 4.14.27 π.μ.

    ΥΓ2: Προς τους συντρόφους που περιμένουν θύματα για να φουντώσει η «εξέγερση». Να μην τους ξανακάνουμε την χάρη. Και εξέγερση δεν είναι 15 μέρες μπάχαλα πριν τους κουραμπιέδες επειδή ο Δεκέμβρης είναι επαναστατικός μήνας.

     

     

    ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ