Τον Ιούνιο έγραψα τις παρακάτω σκέψεις. Δεν άλλαξα κανένα σημείο του κειμένου μου σήμερα.
Σήμερα θα έγραφα χειρότερα.
Φοβάμαι και θλίβομαι για το ανθρώπινο είδος.
Προσπάθησα να αποτυπώσω αυτό που συμβαίνει γύρω μου.
Ελπίζω να το σεβάστηκα όσο του αξίζει.
Επιλέγω να μην εκφράσω συχνά τον πολιτικό μου λόγο δημόσια.
Όταν όμως πέσει αυτή η τελευταία σταγόνα, δεν ξεχειλίζει το ποτήρι.
Ξεχειλίζει η ίδια η λογική από τον εγκέφαλο ενός νέου ανθρώπου του 21ου αιώνα.
Ενός αιώνα που έχει βασίσει την ανάπτυξή του στην πολυπολιτισμικότητα, θέλοντας και μη.
Ο Ελλαδικός χώρος είναι σε καίριο γεωστρατηγικό σημείο της Γηραιάς ηπείρου.
Με τα θετικά αποτελέσματα που απολαμβάνουμε λόγω αυτού
και με τα αρνητικά που προκύπτουν λόγω της πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής κρίσης που μαστίζει την ανθρωπότητα από αρχής γενομένης, με μια έκδηλη ένταση τους 2 τελευταίους αιώνες.
Η ελληνική κοινωνία από τις αρχές του 1990,δέχτηκε κύματα μεταναστευτικών εισροών, με αποτέλεσμα τον σταδιακό μετασχηματισμό της.
Ξαφνικά στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε μετατρεπόμαστε από χώρα αποστολής σε χώρα υποδοχής.
Γιατί η Ελλάδα είναι παραδοσιακά χώρα αποστολής,
όπως και οι υπόλοιπες του ευρωπαϊκού νότου.
Μην ξεγελιέστε και μην είστε αμαθείς.
Δεν μάθαμε να υποδεχόμαστε όσους θέτουν ως σταθμό την χώρα μας
γιατί ξέρουμε πώς είναι να μας υποδέχονται.
Ακολούθησαν τεράστια κύματα μεταναστευτικής κίνησης από χώρες της Ασίας μιας
και εδώ και χρόνια μαστίζονται από πολέμους.
Μάρτυρες μιας ριζικής αλλαγής και μιας ανεξέλεγκτης πληθυσμιακής μεταβολής,
στεκόμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε την πληγή του προβλήματος
αλλά και να οργανώσουμε την λύση του.
Και η χειρότερη πλευρά της αλήθειας είναι ότι όντως είμαστε ανίκανοι.
Ακόμη και αν έχουμε την θέληση.
Βορειοανατολικό Αιγαίο 2015.
Νήσος Λέσβος.
Μετέωρο βήμα για χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που παλεύουν.
Να γλιτώσουν, να ξεφύγουν, να ψάξουν πατήματα για μια καινούργια ζωή.
Μια κοινωνική πραγματικότητα που βασανίζεται να επιβιώσει και να εξελιχτεί
σε ένα καταπράσινο στολίδι των αιγαιοπελαγίτικων υδάτων.
Ένα ελληνικό καλοκαίρι παραγεμισμένο με μιζέρια, θάλασσες και ηθική κρίση.
Βιώνοντας την καθημερινότητα της ακριτικής Ελλάδας λοιπόν,
βρίσκομαι αντιμέτωπη με ένα παραλήρημα ρατσισμού, φόβου, παραπληροφόρησης.
Ταυτόχρονα αναγκάζομαι να έρχομαι σε επαφή με την πάλη για ζωή.
Άνθρωποι κάθε ηλικιών, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους συμπατριώτες μου,
πέρα από το δικαίωμα στην ίδια την ζωή.
Για εκείνους υπήρχαν δυο επιλογές.
Παραμονή και θάνατος ή φυγή και ελπίδα για ζωή.
Ξυπνήστε.
Έχουμε γεννηθεί όλοι στον ίδιο πλανήτη και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.
Ξεχάστε χρώματα και θρησκείες.
Φαντάζει σαχλό να μην κατανοούμε την οικουμενικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Φαντάζει ανόητο να μην αντιλαμβανόμαστε ότι θα μπορούσαμε
να είμαστε εμείς στην θέση των ανθρώπων αυτών.
Φαντάζει ανιστόρητο να μην αναγνωρίζουμε την σχέση του ίδιου μας του λαού με την μετανάστευση.
Εγώ έμαθα ότι είμαι πολίτης του κόσμου και όχι ενός γεωγραφικού σημείου.
Έμαθα ότι οι πρόγονοι μου εξαναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους
και να ψάξουν άλλα χώματα να αγαπήσουν και να δημιουργήσουν.
Έχει μεγάλη δόση λογικής ο φόβος προς το διαφορετικό και το άγνωστο
αλλά καμία η αδιαφορία και η ασέβεια στο δικαίωμα του καθενός στο να ζήσει.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο σύστημα κοινωνικής πολιτικής της χώρας μας.
Είναι ζήτημα τάξης και ασφάλειας αλλά στα δικά μου μάτια
είναι ζήτημα νοοτροπίας, παιδείας και σεβασμού.
Αρνούμαι να δεχτώ όσους ενοχλούνται στην εικόνα του σκουρόχρωμου δέρματος,
ενώ ταυτόχρονα κατανοώ όλους εκείνους που τρομάζουν μπροστά στα αποτελέσματα
της ελλιπούς κρατικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.
Το μεταναστευτικό είναι παγκόσμια πληγή απλά η χώρα μου αδυνατεί να το αντιμετωπίσει
με δύναμη και ουσία. Είναι που οι πληγές που προκάλεσε η ίδια σε εκείνη έχουν μακρύ δρόμο για να επουλωθούν. Σίγουρα μεγαλύτερο από αυτόν που διανύουν όλοι όσοι δραπετεύουν απ’ την πατρίδα τους
με στόχο το να παραμείνουν ζωντανοί.
Φωτογραφίες από Λέσβο: Όλγα Σαλιαμπούκου.