ή αλλιώς οι αγαπημένες 1990s ποδοσφαιρικές μου φανέλες.
Ναι ωραία είμαι επίσημα σε μια άρρωστη φάση 1990s νοσταλγίας. Άμα ανοίξεις το χρονοντούλαπο της πρόσφατης ιστορίας δεν γλιτώνεις εύκολα. Αν ανήκεις στην γενιά Χ τα 1990s έχουν κάτι γλυκό: Ήσουν παιδί, ζούσες με την μόνη ευθύνη του σχολείου, ανακάλυπτες τον εαυτό σου και τον κόσμο. Έχτισες φιλίες, έζησες έρωτες. Πολιτικοποιήθηκες, ομαδοποιήθηκες. Αρνήθηκες και εντάχθηκες σε αυτό το αλησμόνητο γαϊτανάκι των αντιφάσεων. Μεταλλάδες σε rave πάρτι. Απουσιολόγοι ακάλεστοι σε πάρτι. Αράγματα στη «λακκούβα» και το Κολυμβητήριο. Κορίτσια και μπάλα. Πολύ μπάλα. Ξεκίνησε από το Subbutteo, ωρίμασε σε κάποιο πέταλο (ή στην πάνω γωνία του Αρτάκης για την πορτοκαλί μπάλα). Στο Italia 1990 πήρες μια πρώτη ιδέα, στο USA 1994 είδες μπάλα στην ντάλα. Το Euro 1996 ήταν ορόσημο και το France 1998 παραμένει αξέχαστο. Μήπως ήταν όλα καλύτερα; Sportime, τυρόπιτα απ’ το Νίκο, και πολύ Τσου-λου, Ουέφα και Κυπελλούχων. Γιατί όλα αυτά; Γιατί έψαξα μια παλιά ντουλάπα και βρήκα μια εμφάνιση της Πάρμα. Και αποφάσισα να γράψω δυό λόγια για τις βόλτες στην «Θεμιστοκλέους», και τα ξοδεμένα χιλιάρικα στο Sportland της πλατείας. Ναι, φοράγαμε φανέλες και γουστάραμε κιόλας. Να οι αγαπημένες μου.
Πάρμα και Παρμαλάτ:
Όχι μόνο ιδιαίτερη φανέλα αλλά και ομαδάρα – ονείρωξη. Δηλαδή, τώρα σκέψου Buffon, Thuram, Cannavaro, Nesta, Veron, Chiesa, Crespo, Fuser, Almeida, Asprilla. Και δεν είναι μόνο το Uefa που πήρε είναι ότι πρωταγωνίστησε στο Calcio των 1990s, δηλαδή στο μακράν καλύτερο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που έχουμε δει.
Καμερούν 1990:
Ριγέ ανάγλυφο με χρωματική εναλλαγή του πράσινου. Λευκά stripes της adidas με την σημαία του Καμερούν ή το κίτρινο λιοντάρι των dancing lions. Και την μεγάλη ομάδα του Ροζέ Μιλά που κατέπληξε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Η εμφάνιση για την ιστορία παραμένει ακόμα στις τσουχτερές φανέλες που μπορεί κανείς να βρει στο ebay.
Αργεντινή στο France 1998:
Gabriel Batistuta, Ariel Ortega και Claudio Lopez. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει ότι η «μπλανκοσελέστε» δεν σήκωσε την κούπα στην Γαλλία. Και πέρα από την κλασσική με τις λευκές και γαλάζιες ρίγες, η Αργεντινή φοράει μια φανέλα – τρέλα για όσες φορές χρειάζεται να παίξει ως τυπικά φιλοξενούμενη. Την φοράω ακόμα με περηφάνια.
Γιουβέντους. Η μπλε με τα κίτρινα αστέρια:
Ίσως η δεύτερη πιο ευπώλητη μετά την Ντόρτμουντ. Και αυτή αγαπημένη των raver και αυτή πραγματικά λατρεμένη φανέλα – αν και σε μια για μένα ανέκαθεν αντιπαθητική ομάδα. Αλλά η φανέλα είναι έπος. Και αν σκεφτεί κανείς τους Βιάλι, Ραβανέλι και τον πιτσιρικά Άλεξ Ντελ Πιέρο (με καλτσοδέτες) να την φοράνε, τότε καταλαβαίνεις γιατί η «Κυρία» έχει πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα.
Μπάγερν Μονάχου 1996:
Ακόμα στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου, το μοναδικό γήπεδο που ξεχώριζε και στα Fifa της εποχής. Η τότε Μπάγερν από κάθε άποψη πιο συμπαθής από την 2000s στροφή που την φέρνει να είναι αντιπαθητική και «γερμανική» μέχρι το κόκκαλο. Η 90s Μπάγερν έχει ένα «λάθος», μια πιο συμπαθητική ποδοσφαιρική ιστορία που μπορεί να μην την κάνει να μοιάζει με την καλύτερη ομάδα του κόσμου ακόμα και τις βραδιές που στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου είχε κατηφόρα. Και μέσα σε αυτά, φοράει και αυτή την φανταστική φανέλα.
Πόρτο 1997. Η εκτός έδρας με τον ανάγλυφο δράκο:
Πρώτα πρώτα αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα βαθιά πράσινα δίχτυα του παλιού «Ντραγκάο». Εκεί που η μπάλα κυριολεκτικά «έμπαινε» και χανόταν. Μετά, από τον φίλο και συμμαθητή Δημήτρη, είχα δει αυτή την πραγματικά εντυπωσιακή εμφάνιση. Το Revigres «γράφει» καλά παρότι δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται και ο δράκος είναι όλα τα λεφτά.
Οι Αζτέκοι του 1998:
Διαπιστώνω ότι έχω κάτι συνολικά με το 1998. Αλλά το ήξερα. Εδώ οι γραφίστες πήραν την παράδοση χρόνων των Ίνκας και τα στοιχεία του αρχαίου πολιτισμού των Αζτέκων και έφτιαξαν αυτό το αριστούργημα για την ομάδα του Μεξικού. Τώρα, το δίδυμο Hernadez και Blanco είναι από μόνος του ένας λόγος να μιλάμε για μεγάλη φανέλα. Η λευκή ήταν επίσης ωραία και είχε το ίδιο ανάγλυφο.
Dortmund – Astral Projection:
Η φανέλα «μάνα raver». Και εκτός από φωσφοριζέ και smack my bitch – up φανέλα της rave κουλτούρας του «Άλσους» και των Οινοφύτων είναι και μια φανέλα επιτυχίας. Μ’ αυτήν η ομάδα των Σόουζα, Σαπουιζά και Ρίκεν υπέταξε την Γιούβε των «χαμένων τελικών» σε έναν ακόμα χαμένο τελικό της 1990s «Κυρίας». Φανέλα «θα σέβεστε».
Οράνιε στο France 1998:
Καλά, η Ολλανδία έχει πάντα ωραίες φανέλες. Η φοβερή του 1988 (κέρδισε το Euro), η μπλε δεύτερη το 1994. Όμως, η αγαπημένη μου όσο και αν με πίκρανε για τον αποκλεισμό της Αργεντινής είναι αυτή των γηπέδων της Γαλλίας του 1998. Φλούο πορτοκαλί και μαύρο σορτσάκι με Davids και Bergkamp και τους αδερφούς De Boer. Ομαδάρα και φανελάρα.
Roma 1998. Σταθερή αξία:
Η λύκαινα φοράει πάντα ωραία ρούχα. Ποια να πρωτοθυμηθούμε; Την κολλητή μαύρη, την 2η λευκή με τις πορτοκαλί γραμμές. Την κολλητή του πρωταθλήματος με Totti και Batigoal; Αγαπημένη μου μακράν η εμφάνιση του 1998. Είναι diadora. Έχει φαρδιά πλατιά την λύκαινα. Γράφει INA. Δεν έχω ιδεά τι είναι. Την φοράει ο μέγας Marco Delvecchio και στο ευρωπαϊκό του ντεμπούτο ο Totti και βάζει μια γκολάρα μέσα στην Ατλέτικο στη Μαδρίτη.
PSG και λοκό:
Παίρνουν ένα ανεκδιήγητο βραζιλιάνο τον Rai. Με 2-3 καλούς Γάλλους και τον Ραμπεσαντραντανά στον πάγκο. Όχι ότι η ομάδα ήταν κάτι το σπουδαίο. Η φανέλα όμως ήταν. Opel φαρδιά πλατιά και 3 μεγάλες ρίγες. Την αγοράσαμε όλοι. Εδώ ο μέγας Πατρίς Λοκό.
Πανιώνιος 1998. Φέρτε μας το κύπελλο:
Ούτως ή άλλως μιλάμε για δύο ιστορικές φανέλες γιατί η ομάδα πήρε το κύπελλο. Αρχή με Ρόνι Γουίλαν στον πάγκο, κάτι «τσάμπι» εγγλέζους φορ και τον Αντώνη Σαπουντζή «σεληνιασμένο». Κάπου στην πορεία η ομάδα φοράει την λευκή δεύτερη εμφάνιση που είναι όλα τα λεφτά. Έχω ακόμα μία στην ντουλάπα μου που γράφει «Φύσσας 20». Χορηγός Elephant. Και φυσικά η πρώτη είναι η κυανέρυθρη του κυπέλλου. Ταιριάζει με τα κίτρινα μαλλιά του Καμίτσι και το 1990s καρέ του Ναλιτζή που ανέμησε στον ημιτελικό της Τούμπας και τον τελικό του Φαλήρου για την ομορφότερη (μέχρι την επόμενη) Πανιώνια ιστορία.
Boca 1995 – Quilmes και τα μυαλά στο Blender:
Ρώτα όποιον θες απ’ την γενιά Χ τι είναι Quilmes; Μπορεί να μην πάρεις την σωστή απάντηση, αλλά θα ακούσεις σίγουρα «χορηγός στην φανέλα της Boca». Μια από τις φανέλες που πάντα είχε αναγνωρίσιμο χορηγό. Πριν ήταν «Fiat», και μετά έγινε «Pepsi». Αλλά η Quilmes φανέλα είναι ονείρωξη. Με τον Ρικέλμε στα χαφ και τον «σατινέ» Χουάν Μαρτίν Παλέρμο μπροστά την συγκεκριμένη φανέλα την αγόρασαν ακόμα και οπαδοί της Ρίβερ.
Barca είσαι:
Ξεκινάμε με τα απλά. Όλες οι φανέλες της Μπάρτσα τα σπάνε (εκτός από τις ροζ και την πρόσφατη «Τεκίλα Sunrise»). Όμως δύο 1990s φανέλες είναι μακράν οι αγαπημένες για τα δικά μου τα γούστα. Η κλασσική του 1995. Είναι Robe Di Kappa. Έχει αυτό το «Barca» να αχνοφαίνεται. Η δεύτερη είναι από την ίδια χρονιά και εκτός από αυτό το υπέροχο τιρκουάζ έχει και μια πρωτοποριακή σχεδίαση. Θυμάμαι τον Ρονάλντο (τον πραγματικό) να «σακουλιάζει» τα σύμπαντα και να σκοράρει με αυτές τις εμφανίσεις.
Fiorentina αγάπη μου:
Δεν μπορώ να μην εκφράσω απερίφραστα ότι είμαι Μπατιγκολικός ακόμα και μέσα από την διάθλαση των εμφανίσεων. Και η ομαδάρα της Fiorentina στα late 1990s έκανε ακόμα και μια μωβ φανέλα να φαντάζει όμορφη. Την έχει φορέσει ο Angelo Di Livio, ο Mauro Bressan, ο Abel Balbo και ο μεγάλος Rui Costa. Στα συν της το κόκκινο «Nintendo». Τι άλλο θες;
