Εδώ πλανήτης – μπαλαλάικα. Ανταπόκριση γιοκ για 6 μήνες – buffer. Συνέδρια, καλοκαιράκι, Ευρωεκλογές. Και τώρα μια προσπάθεια επαναφοράς στην σφαίρα της ανταπόκρισης. Τι σκέφτομαι, τι γράφω, τι έχω να πω. Fly like a butterfly, sting like a bee.
Η μπάλα η μοναδική:
Εδώ και περίπου έναν χρόνο, δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να με κάνει σε βαθμό που να θέλω – πέραν ενός ‘πρέπει’ που εδώ έχει αποθάνει – να γράψω κατιτίς. Η Αργεντινή σνιφάρει αποτυχία, υπό τις οδηγίες έμπειρων ρουθουνιών. Ο Πανιώνιος μοιάζει να έχει στο τιμόνι οδηγό που σκέφτεται τα μπούτια της πρώην του, δείχνοντας ακατάσχετη βαρεμάρα να ασχοληθεί με τα καθέκαστα. Η μπάλα δεν κυλάει παρά ελάχιστα. Ο Ρεκόμπα παίζει ρακέτες στην Μύκονο και ο Μανώλης Σκούφαλης έχει καιρό τώρα οριοθετήσει τα όρια της ποδοσφαιρικής του ικανότητας. Αυτό το ‘μέχρι εκεί’ είναι αρκετό για να απολαμβάνει η ομάδα, αυτό το ένδοξο ‘τίποτα με μπόλικο καθόλου’. Σαν μόνη λέξη στο οπλοστάσιο της ονείρωξης η λέξη υπομονή. Ας μην ξεχάσουμε αυτή την μικρή, φωτεινή εξαίρεση που ακούει στο όνομα λόλο. Υπάρχουν και άλλοι: Και τι να πεις; Ότι ο πολυμετοχικός με Λέτο (ο απρόβλεπτος), Σισσέ (ο γυάλινος) και Κατσουράνη (ο πάντα μέτριος) κινδυνεύει να ξαναχάσει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό του οικοδομικού ποδοσφαίρου που επιτάσσει η μεγαλοφυΐα του Τιμούρ Κετσπάγια. Αλήθεια, τι περιμένει κανείς από έναν Κυπριογεωργιανό με θητεία στην Άεκ του Σερβονταλάρα;
Η μπάλα με τα σπυριά:
Και επίσημη και αγαπημένη. Μακριά από ψευτοδιλήμματα και πιθηκισμούς. Κοινή ομολογία; Υπάρχει μια αίσθηση αναπάντεχου. Τουλάχιστον αναλογιζόμενοι τις απουσίες πρωτοκλασάτων. Ξεπερνάμε και μια δόση βλακείες που πάντοτε κρύβεται πίσω από τη φάμπρικα του πρωταθλητισμού. Και έτσι η ομάδα έχει δυνατότητες. Τι κι αν ο Φώτσης δεν μπορεί να δέσει μόνος τα κορδόνια του, τι κι αν ο Πρίντεζης φέρει σαν στάμπα το lifestyle της Γλυφάδας, τι κι αν οι Καλάθης και Κουφός ψάχνουν να βρουν στην Πολωνία drive in cinema για να βγουν με τις συν αυτών binboes από την Οκλαχόμα, τι κι αν ο Καλαμπόκης παίζει ασταμάτητα από το καλοκαίρι του 2003, βλέπουμε ωραίο μπάσκετ.
Στο λάκκο με τις πρόωρες:
Ανέκαθεν με ενέπνεε η ιδέα του απρόοπτου. Του διαστημικά ακραίου. ‘Quelle surpise!’ Επιφώνηματική φράση άκρως περιγραφική. Είναι πρωί και ετοιμάζομαι για το γραφείο. Θα έλεγα βιαστικά. Στην κουζίνα η μητέρα μου έχει αφήσει εσκεμμένα ένα πιάτο με σύκα, από την ωραία περιοχή της Κύμης. Δεν διστάζω ακόμα και αν δεν είμαι του πρωινού. Μέγα λάθος. Κάπου κοντά στην Ηλιουπόλεως έρχεται η πρώτη κλήση. Αναπάντητη. Τα συκαλάκια δεν αστειεύονται. Πυρινή βόμβα περί τα 5 λεπτά μετά την απομάκρυνσή μου από το ταμείο. Έχω κολλήσει πίσω από ένα λεωφορείο. Έχει κίνηση. Δεκάδες μικρονοικοκυραίοι – εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου – ακολουθούν την μικροαστεία καθημερινή διαδρομή σπίτι γραφείο. Σκέφτομαι την vitruvit και την moda bagno, όπως ένας δεκαεξάχρονος σκέφτεται την Pamela Anderson. Μια μεγάλη πορσελάνινη λεκάνη, με τα πιασίματά της, τις ανέσεις τις, με κάνει να σπαρταράω. Τι καφές και τσιγάρο, σύκα! Εγγύηση. Είμαι περίπου στο πρώτο νεκροταφείο. Νιώθω ότι δεν αντέχω. Πραγματικά. Και εκεί σε μια στροφή, από αυτές που σε ζαλίζουν η ιδέα έρχεται και στρογγυλοκάθεται υπερκεράζοντας την φυσική μου ανάγκη. Σκέφτομαι το μνήμα του μακαβριότατου Χριστόδουλου να διακοσμείται από τα πρωινά μου παράγωγα. Η καλύτερη δυνατή τουαλέτα! Project βόμβα για την προεκλογική Μπουργκίνα Φάσο. Και εν μέρει εφικτό. Είμαι έτοιμος (ψυχολογικά και σωματικά), είναι σχετικά πρωί. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι τα φασιστάκια τον αποκαλούσαν ο ‘κεραυνός’. Ο ‘κεραυνός’! Τι καλύτερο από μια εκ στομάχου μεταποιημένη τσαπέλα στο μνήμα του κεραυνού; Είναι όμως το 1ο νεκροταφείο. Έχει μπάτσους, κοράκια, παππάδες, γιαγιάδες που εναποθέτουν σε κάθε λογής κεραυνούς μια πλαστική γλαστρούλα. Κανένας από δαύτους δεν θα εκτιμούσε την ενόρασή μου, είμαι βέβαιος. Η μόνη ελπίδα θα ήταν να το παίζω υπάλληλος του δήμου, της αρχιεπισκοπής, ή τέλος πάντως μιας υπηρεσίας της Καμπούλ που κάνει το ίδιο καθημερινά ως επάγγελμα γιατί ο μακαβιστός ιερόδουλος είχε πάρει τόσα φάρμακα που θα γίνει κανένα θαύμα και θα παραμείνει απαράλλακτος. Λιπασματάκι δηλαδή. Αλλά ας μην γελιόμαστε δεν θα έπειθε αυτή η δικαιολογία.
ΥΓ:
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτός ο ρουφιάνος του Facebook. Ακόμη δε μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα τυπάκια που σουλατσάρουν στα ενδότερα και μας τα πρήζουν δεόντως με την συνεχή ανανέωση του ‘τι σκέπτεστε στο προφίλ τους’. Φτάνει πια με την συσσωρευμένη μαλακία, τις πομπώδης δηλώσεις του κώλου, τίγκα στον βοναπαρτισμό και την μεγαλομανία. Ενδεικτικά, τρία προφίλ που μου έκαναν εντύπωση σήμερα. Προφίλ νούμερο ένα από τον Giddens του FB: ‘βαρέθηκα τις εκλογές, βαρέθηκα τα κομματόσκυλα και τους πολιτικούς, βαρέθηκα την παρακμή της τριτοκοσμικής χώρας μας…αν οι Έλληνες δε ξεχνούσαν τόσο εύκολα ίσως όλα να ήταν καλύτερα…αφήστε τα κόμματα και κάντε κάτι για τα παιδιά σας και το μέλλον τους’ – πολιτικοκοινωνική ανάλυση σε προφίλ του Facebook δεν γίνεται απλά! Ή το προφίλ του ονειροπόλου: ‘Για να ανακαλύψεις νέες στεριές, χρειάζεται πρώτα να βρεις το κουράγιο να χάσεις το λιμάνι από τα μάτια σου’ – ερμηνεία: δεν γαμιέσαι να ασπρίσεις! Και τέλος το προφίλ: ‘Χαμογέλα ακόμα κι όταν τα δάκρυα πέφτουν βροχή από τα μάτια σου, γιατί κάποια μέρα τα δάκρυά σου θα στεγνώσουν, το χαμόγελο όμως θα μείνει!’ – Ερμηνεία: επιτυχημένη διαφήμιση της Crest! Ήμαρτον με τα πιθηκοειδή. Θάνατος στους εχθρούς του ανθρωπίνου γένους.