
Ημερολόγιο καραντίνας #2
Πέρασαν κιόλας 40 μέρες. Ή 50; Πόσες είναι; Πόσες ήταν; Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, εκτός αν είσαι ασυρματιστής ή οπλονόμος ή καπετάνιος…
Πέρασαν κιόλας 40 μέρες. Ή 50; Πόσες είναι; Πόσες ήταν; Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, εκτός αν είσαι ασυρματιστής ή οπλονόμος ή καπετάνιος…
Αυτή είναι μια (πρώτη) ιστορία καραντίνας. Σ’ ένα άδειο βαγόνι. Για την ακρίβεια είχε μόνο έναν κύριο. Ξεκίνησαν από Αθήνα στις 9. Ο Κ…
Γειά. Έχουμε και λέμε. Ένας 19χρονος κατήγγειλε εργασιακό μεσαίωνα (για να το πω κομψά). Σε μία κουζίνα κάπου στην Ελλάδα. Εκει έκανε την πρακτική…
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους (όχι γιατί νιώθω “σπέσιαλ”, απλά επειδή δεν ξέρω), αλλά προσπαθώ, μάταια μέχρι ώρας, να αποκωδικοποιήσω τη λογική…
Η δουλειά μας (το μπαρ, η εξυπηρέτηση πελατών και τελικά ότι έχει να κάνει με κόσμο), είναι σε ευθεία γραμμή, απέναντι από την σχέση…
Έξω έκανε 1993. Με τα σημάδια του καλοκαιριού επάνω του· το σημάδι του μαγιό – άλλωστε το παιδικό μαύρισμα είναι ακόμα πιο έντονο –…
Γεια. Ας τα πάρουμε ενα-ενα: 1ον) Δεν υπάρχει αηβασιλης. 2ον) Τα ζώδια ισχύουν, όσο ισχύει το ότι η κυβέρνηση μας είναι “αριστερή”. 3ον) Η…
Μια ατέλειωτη παράνοια. Τα φέρνει αυτά ο καιρός της κρίσης. Και η ατελείωτα επιτηδευμένη αφέλεια που επιδιώκουμε, γιατί αυτά άσχημα είναι μωρέ, αλλά δεν…
Ένα παιδί 15 χρονών κρεμάστηκε. Δεν πήρε χάπια. Δεν φούνταρε. Δεν βρήκε τη καραμπίνα. Κρεμάστηκε. Πάρε όση ώρα χρειάζεσαι, για να “βρεις τις διαφορές”….
Γειά. Ο ίδιος. Έναν, περίπου, χρόνο πίσω ξεκίνησα να γράφω για τα μπαρ, από δω. Τότε απορούσα πως γίνεται να έχουμε αποκτηνωθει τόσο πολύ,…