Μπαίνεις με φούρια στο γραφείο, πετάς την τσάντα στην καρέκλα. Πάλι μια ώρα κολλημένος στην κίνηση, πάλι από Αττική οδό για να προλάβεις, δέκα δέκα τους τα βάζεις τα ευρώ, να φτάσεις δέκα λεπτά νωρίτερα. Δε βγαίνει έτσι, σκέφτεσαι.
Κάνεις σκρολ στο φιντ σου, τελείωσαν τα βίντεο με τις φωτιές. Τ’ αφήσαμε όλα να καούν, τώρα περνάμε στις πλημμύρες. Νερά και λάσπες καλύπτουν δρόμους, τα χωριά και οι κάμποι γίνανε λίμνες. Σαν τιμωρία που μας ήρθε. Άνθρωποι ανήμποροι, εγκλωβισμένοι σε ταράτσες, πόσοι να έχουν πνιγεί. Και με τι να τους σώσεις.. Μόνο μπάτσους και περιπολικά έχουμε άφθονα. Αλλά κι αυτά απασχολημένα είναι, ξεσπιτώνουν κόσμο και χτυπάνε παιδιά, δεν τα πήραμε κύριε για να σώσουν εσένα! Δε βγαίνει έτσι, σκέφτεσαι.
Γκλιν το μέσεντζερ, τι θες κι εσύ πρωί πρωί, δεν έχω πιει καφέ ακόμα. Πρέπει να απαντήσω και στα mail.
Σκρολάρεις κι άλλο, άνθρωποι κολυμπούν μες στα τσιμέντα. Οι δρόμοι γίνανε ποτάμια. Αφού τα μπαζώσαμε, από κάπου δεν πρέπει να βγουν κι αυτά; Τουλάχιστον φτιάξαμε ωραίους περιπάτους. Σένιους, ευρωπαϊκούς. Να βάλουμε και φοίνικες να τους καμαρώσουμε λίγο, πριν σωριαστούν κι αυτοί χάμω. Φοίνικες, ποτάμια και σανίδες surf, το όνειρο της ριβιέρας είναι επιτέλους κοντά.
Άκου φοίνικες.. Μεγαλομανία, να μοιάσουμε στους έξω, σκορπάμε τα λεφτά σε χλίδες οι βλάχοι. Δε μας βολεύουν τα πεύκα κι οι ελιές, γι’ αυτό τ’ αφήνουμε και καίγονται. Μας εμποδίζουν, εμείς θέλουμε ανάπτυξη. Οξυγόνο; Έλα, overrated, θα ’χεις μασκούλα, μια χαρά είναι, τη συνήθισες.
Κοιτάς τον υπολογιστή, ανοιχτά τα tabs, να αγοράσεις τα nike ή τα salomon; Ναι, είναι ακριβά. Ναι, τα χρειάζεσαι. Ναι, τι;
Κι άλλο σκρολ, κι άλλα βίντεο, πάλι το blue horizon. Όχι άλλο, δεν μπορείς άλλο, το ’χεις δει 30 φορές. Εκεί, να το εμπεδώσεις. Ίσως την 31η φορά να μπορέσεις να καταλάβεις πώς γίνεται. Κάποιος να πνίγεται μπροστά σου κι εσύ να γυρνάς την πλάτη. Σα να είχες μόλις πετάξει το αποτσίγαρο στη θάλασσα. Να χαροπαλεύει κι εσύ να φεύγεις, έχοντας στην ευθύνη σου άλλες τόσες ψυχές. Σα να κάνεις άλλο ένα σκρολ στην οθόνη του κινητού.
Το βράδυ τι να μαγειρέψω. Πρέπει να περάσω πάλι απ’ το σουπερμάρκετ. Όχι δεν γίνεται, πήγα και προχθές, θα φτιάξω κάτι με ότι βρω στο ψυγείο. Δε βγαίνει έτσι, σκέφτεσαι.
Επόμενο βίντεο. Πάλι ο πνιγμός. Ίσως τότε την 32η.. Την 32η ίσως καταλάβεις πώς έχουμε φτάσει ως εδώ. Γιατί ρωτάνε αν είχε εισιτήριο. Πότε η ζωή μας ξεκίνησε να κοστίζει 30 ευρώ, 10 ευρώ, 3 ευρώ. Ποιος μας είπε ότι μπορούμε να δικάζουμε αυθαίρετα. Σε μια είσοδο μαγαζιού, σε μια προβλήτα λιμανιού, σ’ ένα τρόλει, στα δάση, στις θάλασσες, στα σύνορα.
Βγαίνεις να κάνεις τσιγάρο. Αλλάζεις και το καλαμάκι του καφέ, το προηγούμενο σου έλιωσε. Γκλιν, μήνυμα, θα βγούμε; Ναι, θα δούμε, μιλάμε μετά.
Επόμενο σκρολ. Δε θες να βλέπεις άλλο. Φοβάσαι ότι την 33η φορά δε θα σε αγγίξει τόσο. Φοβάσαι πως θα καταλαγιάσει η οργή σου. Η βία θα γίνει κανονικότητα, οι καταστροφές απλά αλλαγές των καιρών, οι θάνατοί μας συνήθεια. Θα πεθαίνουμε στα τρένα, στα πλοία, στους δρόμους, έξω και μέσα στο σπίτι μας. Και όσοι επιζήσουμε θα είναι από τύχη. Φοβάσαι τη στιγμή που δε θα αντιδράσεις. Μια επόμενη κίνηση του αντίχειρα στην οθόνη. Σκρολ. Επόμενο βίντεο.