Δημοκρατία σε καιρό συντηρητισμού

Φως φανάρι πια αποτελεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εκμαυλίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς μιας χώρας, λίκνο της δημοκρατίας. Δεν αναφερόμαστε πια σε ένα – δύο μεμονωμένα περιστατικά που θα μπορούσες να τα αποκαλέσεις ατυχή συμβάντα. Από όποια σκοπιά και άμα εστιάσουμε, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει προβεί σε ασυγχώρητα λάθη και πράξεις που διαβρώνουν και θέτουν τα βασικότερα θεμέλια της κοινωνίας σε κίνδυνο. Καταρχάς, το πρωτοπαλίκαρο του κύριου Μητσοτάκη, ο υπουργός ξυλοδαρμού του πολίτη κύριος Χρυσοχοΐδης, έχει υπερεξοπλίσει τα τσιράκια του, προτρέποντας τους να καταχράζονται την δύναμη τους και να αποτελούν τους σύγχρονους τυράννους της κοινωνίας μας. Καθημερινά βλέπουμε ανεκδιήγητα περιστατικά καταστολής και ασυδοσίας από τις αστυνομικές δυνάμεις εις βάρος πολλές φορές άοπλων και ακίνδυνων συμπολιτών μας με τελευταίο και καλύτερο το περιστατικό στην Νέα Σμύρνη. Ο ρόλος των αστυνομικών σωμάτων σύμφωνα με τα καταστατικά τους, είναι όργανα υπεύθυνα για την επαναφορά της τάξης σε περίπτωση διασάλευσης της κοινής ειρήνης και η χρήση βίας δικαιολογείται σε ορισμένες περιπτώσεις. Συνάμα είναι εξοργιστικά ενοχλητική η απροκάλυπτη αυθαιρεσία και συνεργασία κράτους και μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και μέσων μαζικής ενημέρωσης που χαρακτηρίζονται πια ως συστημικά φερέφωνα, τα οποία οργιάζουν με τις παραπλανητικές και αποπροσανατολιστικές τους ειδήσεις, συγκαλύπτοντας την κυβέρνηση και εξάροντας το “αψεγάδιαστο λειτούργημα” της. Η κυβέρνηση δεινοπαθεί στην προσπάθεια της να κουκουλώσει τον διορισμένο από αυτήν κύριο Λιγνάδη, καθώς υπάρχει ενδεχόμενο εμπλοκής κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών σε σκάνδαλα παιδοφιλίας, αλλά όλα αυτά παραμένουν ανεξιχνίαστα ακόμα και καθώς δεν υπάρχουν σοβαρά ερείσματα, αποφεύγουμε να κάνουμε συζητήση καφενείου. Ειρήσθω εν παρόδω, οι επαναπροωθήσεις, η εργαλειοποίηση των κατατρεγμένων προσφύγων και η απομόνωση τους σε απάνθρωπες προσφυγικές δομές (Καρά Τεπέ) καταδεικνύουν τον κλιμακούμενο αφανισμό κάθε ψήγματος ενσυναίσθησης και ανθρωπίνων αξιών. Κουφοντίνας. Άλλο ένα θέμα που επίκειται να αμαυρώσει το προπύργιο της δημοκρατίας. Ο απεργός πείνας κύριος Κουφοντίνας επικαλείται το νόμιμο δικαίωμα του, της μεταγωγής του στις φυλακές του Κορυδαλλού από τις φυλακές της Δομοκού (Νόμος 4760/2020). Ο εν λόγω νόμος απορρίπτεται συστηματικά από την κυβέρνηση και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό η δικαιοσύνη κατ’ εξακολούθηση αρνιόταν να του παραδώσει έγγραφα απαραίτητα για την προσφυγή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας με το πρόσχημα της διαρροής προσωπικών δεδομένων άλλων κατάδικων. Ένα κράτος δικαίου και ιδιαίτερα η Τρίτη Εξουσία μιας χώρας δεν πρέπει να διαπνέεται από προσωπικές έχθρες και βεντέτες εις βάρος μιας ανθρώπινης ζωής. Σε έρευνα του economist η Ελλάδα αποτελεί ελαττωματική δημοκρατία και καταλαμβάνει 39 θέση παγκοσμίως με βάση τον δείκτη δημοκρατίας. Ακόμη, ο ΟΠΠΙ, το αρμόδιο όργανο για την αστυνόμευση και προστασία των πανεπιστημίων της χώρας αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης και των ιδεών. Μια κοινωνία και ένα κράτος δεν λογίζονται ως δημοκρατικά όταν έχουν αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο. Υπάρχουν ενδεχόμενοι φόβοι για φίμωση και καταρράκωση των ριζοσπαστικών ιδεών και του εν γενεί αριστέρου φάσματος, καθώς και ανελέητης κατάχρησης εξουσίας εις βάρος των φοιτητών, τοποθετώντας τους αδίστακτους κέρβερους του κυρίου Χρυσοχοΐδη στα πανεπιστήμια. Η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια καταλύει έναν από τους βασικότερους πυλώνες δημοκρατίας μιας κοινωνίας και παραλύει και περιστέλλει την εν γενεί ελευθερία. Ρουά ματ της προγραμματικής ατζέντας της νέας δημοκρατίας αποτέλεσε το περιβόητο άρθρο για την λογοκρισία και κατ’ επέκταση φίμωση της τέχνης. Το εν λόγω άρθρο προέβλεπε την ποινική δίωξη καλλιτεχνών οι οποίοι υποκινούν την τρομοκρατία μέσα από τα έργα τους. Προς στιγμήν αναδιπλώθηκε διότι για πρώτη φορά μετά την χούντα θα είχαμε λογοκρισία στην τέχνη. Εδώ, να προσθέσουμε ότι η τέχνη είναι αλληγορία, ελεύθερη έκφραση, ελιγμός ευτυχίας και οι νότες, οι στίχοι και οι λέξεις δύσκολα περιορίζονται. Πρόδηλο δε είναι πια ότι η χώρα μας πια είναι ¨καζάνι που βράζει¨. Αναφορικά με τα χθεσινοβραδινά γεγονότα αναγκαίο είναι να τονίσουμε σε αυτό το σημείο ότι κάθε μορφή βίας συνιστά καταδικαστέα πράξη. Είναι αντιφατικό να διεκδικείς την δημοκρατία και να αποδοκιμάζεις την βία και να την χρησιμοποιείς σαν όπλο έκφρασης σου. Η βία είναι το όπλο των αδύναμων, αλλά και τα αποτελέσματα της χθεσινής βίας αναμενόμενα. Παρ’ όλα αυτά, υπερβολικά εύφλεκτο και επικίνδυνο είναι το μονοπάτι που ακολουθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προβαίνοντας σε κινήσεις απελπισίας αποποιώντας ευθύνες και καταλογίζοντας στην αξιωματική αντιπολίτευση την κατηγορία υποκίνησης διαμαρτυριών και εντάσεων. Η παραπάνω ενδοκοινοβουλευτική διαμάχη εγείρει τον προβληματισμό και τορπιλίζει την κοινωνική εμπιστοσύνη. Σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε δε ότι η κυβέρνηση και το εκάστοτε φιλοκυβερνητικό κανάλι υποχρεούνται να αναφέρουν την αντικειμενική πραγματικότητα και να εστιάζουν εξίσου και στην απροκάλυπτη βιαιοπραγία που σημειώθηκε την Κυριακή στην Νέα Σμύρνη αλλά και τον χθεσινό ξυλοδαρμού του αστυνομικού. Καταληκτικά, τον δρόμο αυτό η κυβέρνηση δείχνει να τον ακολουθεί σθεναρά διότι προφανώς είναι ευνοϊκά τα αποτελέσματα για εκείνην καθώς μετατοπίζοντας τον πυρήνα της συζήτησης, ο λαός αποπροσανατολίζεται και εστιάζει σε θέματα όπως ο Κουφοντίνας, ο Λιγνάδης, η αστυνομική βία και η ενδοκοινοβουλευτική διαμάχη, ξεχνώντας προς στιγμήν ζητήματα όπως ο κορονοϊός, τα ελληνοτουρκικά και το σημαντικότερο όλον η διολίσθηση της οικονομίας. Η κυβέρνηση προσπαθεί να συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα των συντηρητικών ψηφοφόρων της και να ακολουθήσει τις διεθνείς τάσεις μιας συντηρητικής διακυβέρνησης, αψηφώντας καταστάσεις διαχειρίζοντας λεπτά ζητήματα με απροκάλυπτη απουσία ανθρωπισμού, ηθικότητας, σοβαρότητας και αμεροληψίας, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό τοπίο και μια κοινωνία γεμάτη ναρκοπέδια.