Σαν τα χιόνα της ψηφιακής ΕΡΤ στην επαρχία, στον Πλανήτη Μπαλαλάικα γρήγορα καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση του ποδοσφαίρου με το Euro 2016 που έγινε στην Γαλλία.
Η αρχή μπορεί να μην είναι πάντα “το ήμισυ του παντός”, αλλά το Γαλλία – Ρουμανία μας έβαλε στο κλίμα του τι έμελλε να ακολουθήσει. Άμυνα, κλοτσιά, άγχος και πάλη από 22 παλικάρια με 80+ματς, στημένες λεμονόκουπες ενός ποδοσφαίρου θεάματος των πολυθενικών με τις φαντεζί ρίγες και στα φανταχτερά ροζ- κίτρινα παπούτσια. Τουλάχιστον 8 Αφρικάνοι με παπούδες σκλάβους και 2 Αλγερινοί-μουσουλμάνοι τραγούδησαν την Μασσαλιώτιδα δυνατά για να μας θυμίσουν ότι τα έθνη είναι μια τυχάρπαστη ανθρώπινη επινόηση και η βιολογία η απάντηση σε όλους του “καθαρούς”.
Η φάση των ομίλων γενικότερα είχε πάρα πολλές φορές το Λιβαδεία – Πανθρακικός σε επανάληψη. Κάκιστα μεσημεριανά και βραδινά παιχνίδια, ελάχιστο θέαμα, γκολ με το σταγονόμετρο και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο εργαστηρίου. Σαν την ντόλι το κλωνοποιημένο πρόβατο. Κάτι από ποδόσφαιρο που δεν είναι ποδόσφαιρο. Ξεχώρισα λίγο τους κλεφτοκοτάδες Ιταλούς, πιστοί στα τεφτέρια και την άμυνα, που όμως έβγαλαν ψυχή και θέληση στο χορτάρι. Παρατήρησα την Γερμανική μηχανή να αφήνει λάδια στο χορτάρι, είδα τους Ισπανούς να αλλάζουν την μπάλα γιατί δεν ήθελαν να την κρατήσουν, τους Πορτογάλους που εν τέλει το σήκωσαν κιόλας να είναι χειρότεροι από ποτέ, τους Άγγλους να είναι παραδοσιακά εκτός διοργάνωσης, τις μετασοβιετικές χώρες με κάτι μεθυσμένους τύπους με σβάστιγκες και κρεατίνη που αλληλομαχαιρώνονται, τους Ελβετούς με βαλκανική ενδεκάδα, τους Αλβανούς με θράσος αλάνας και ταλέντο από μπετό, τους Σουηδούς να μην παίζουν με σέντρες, τους Ιρλανδούς και τους Ουαλούς να ζούνε από την χαρά του παιχνιδιού, τους Βέλγους απ’ το Κογκό – ένα άλλο παράδειγμα της ευρωπαϊκής ανωτερότητας και τους Ισλανδούς, τους πραγματικά τρελούς του χωριού να κάνουν την μια έκπληξη πίσω από την άλλη.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στους 16, στους 8, στους 4. Λίγες εκπλήξεις, πολλά ματς που νόμιζες ότι κάθε γκολ είναι “χρυσό” και ότι αυτόματα μετά ο αγώνας τελειώνει. Οι παίκτες έμοιαζαν στραγγισμένοι. Οι Ισπανοί έκαναν χώρο σε μια καλή αλλά χωρίς καλούς ποδοσφαιριστές Ιταλία. Οι Άγγλοι έχασαν από ημιεπαγγελματίες. Μιλάμε για τέτοια συνέπεια. Οι Γερμανοί έπαιζαν απρογραμμάτιστοι και ο αντιπαθητικότερος επιθετικός όλων των εποχών Μίλερ, πλάσαρε ξανά με το καλάμι. Αυτός είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Στα βράδια του πραγματικού ποδοσφαίρου, δηλαδή του επετειακού Κόπα Αμέρικα, η Μπαλαλάικα έβρισκε στα κρυφά την πραγματική μπάλα. Η καταπληκτική Χιλή, η βαριά φανέλα της Αργεντινής, η κάπως κουρασμένη Κολομβία. Ήλπιζα ότι απλά θα δω τον “Μεσσία” να το σηκώνει, αλλά μάταια. Τρίτος σερί χαμένος τελικός για μια ομάδα που δεν θα έφτανε καν εκεί χωρίς τον Μέσσι, όμως εκείνος δεν δείχνει ικανός να την κάνει να ανέβει στο πρώτο σκαλί. Ίσως έτσι να είναι η ζωή χωρίς Ινιέστα. Ίσως απλά ο Μέσσι να αυτοτιμωρείται που έχασε την παιδική μαγεία της la plata και την αντικατέστηκε με χρυσές μπάλες, δόξα και “μανίκια”. Ίσως απλά η εποχή να μην έχει ανάγκη από μπαλαδόρους, αλλά από δεκαθλητές.
Πίσω στα του Euro. Η Γαλλία έπαιζε σε κάθε ματς polo. Ταλέντο πολύ και γύρω γύρω όλοι πίσω από την αντίπαλη περιοχή. Σαν την άνευρη φετινή Μπαρτσελόνα, αλλά και υπέροχο κάρμα για τον “Ισπανό” Griezman που φέτος ταλαιπώρησε τα μάτια μας με την απαράδεκτη Ατλέτικο του Σιμεόνε. Του μοναδικού Αργεντίνου που αγαπήθηκε στην φασιστο-Λάτσιο. Η Γερμανία πήρε (στα πέναλτι) μια ρεβάνς από την Ιταλία. Θα ήθελα πολύ να δω το βλέμμα του Τότι ή του Ντελ Πιέρο στις εκτελέσεις του Ζάζα και του Πέλε. Από την άλλη μεριά το Βέλγιο προδόθηκε από σιγουριά και η Πορτογαλία πέρναγε στα μουλωχτά. Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να ανατρέξω στα στατιστικά για να βρω άλλη πρωταθλητρια Ευρώπης που να έπαιξε σε όλο το τουρνουά 3 παρατάσεις (Κροατία, Πολωνία, Γαλλία), μια εξ’ αυτών με νίκη στα πέναλτι ενώ δεν κέρδισε κανέναν αγώνα στον όμιλο. Την νικήτρια Πορτογαλία του Σάντος, όλοι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο θα την θυμόμαστε για εκείνον τον αγώνα με την Κροατία που έληξε 0-0 χωρίς καμία τελική φάση. Αυτός ο αγώνας είναι το Euro 2016. Σας ανταλλάσω λοιπόν τον κλαμένο και από σπόντα νικητή Ρονάλντο με τον Μπάτζιο, τον Βιέρι, τον Πιρές, τον Καντονά, τον Ζιντάν, τον Γκασκόιν, τον Έφενμπεργκ, τον Λάουντρουπ, τον Γκούλιτ και τον Βαν Μπάστεν. Από χθες το βράδυ βλέπω αδιάλειπτα videos από παλιά Euro για να θυμηθώ πώς είναι το ποδόσφαιρο.
Τουλάχιστον και που μας πήρατε την μπάλα, η ανθρωπιά μένει.