...

    Για σένα και γι’ απόψε, Μέγας Ανατολικός

    Aυγουστιάτικο βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ακαδημίας, δρόμοι φωτισμένοι αλλά και άδειοι, λές και ταξίδεψες σε μια άλλη εποχή. Πού και πού δυό – τρία αυτοκίνητα διαταρράσουν την ηρεμία των ανθρώπων που κυκλοφορούν αμέριμνοι στην καρδιά της πόλης, αναζητώντας λίγο ρομαντισμό και έναν ξεχωριστό περίπατο. Να πιαστούν χέρι – χέρι στην Ακαδημίας, να περπατήσουν κάτω απο την Ακρόπολη, να δούν το ξημέρωμα στον Λυκαβηττό… Σαν να θέλουν να γίνουν κι αυτοί μέρος μιας σκηνής, έστω ενός μικρού καρέ της πιο αδικημένης ταινίας του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Ενός film noir που άφησε ανεξίτηλο το χρώμα του πάνω σε αυτούς τους δρόμους και συνδύασε άψογα τον ποιητικό σουρεαλισμό του Εμπειρίκου με τον ρεαλισμό των απόκληρων – περιθωριακών χαρακτήρων του Jim Jarmush. Τα “Φτηνά Τσιγάρα” του Ρένου Χαραλαμπίδη, με διάχυτη χιουμοριστική μα ταυτόχρονα ποιητική ματιά στην ανθρώπινη καθημερινότητα αποπνέουν έντονα μια ερωτική μελαγχολία από τον πρώτο μονόλογο… “Θα ‘θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πώ την μοναδική μου ιδιότητα… είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου…στιγμές. Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω πού να πετάξω, κρύβομαι στην συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια… Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει… κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ’ αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα.” Mέχρι και τον τελευταίο. “Κλείνω τα μάτια και μέσα από το πλήθος έρχεται μια θάλασσα… μέσα από τη θάλασσα έρχονται τα φτερουγίσματα των πουλιών… μέσα απ’ τα φρερουγίσματα, θα ‘ρθεις εσύ… Άσε με να σε εντυπωσιάσω…”

    Φέτος κλείνουν 20 χρόνια. Ηταν Αύγουστος του 1999 όταν πρωτοβγήκαν στους κινηματογράφους και μας ταξίδεψαν τα “Φτηνά Τσιγάρα” του Ρένου Χαραλαμπίδη. Κάθε νέα προβολή ανοίγει πάλι το κουτάκι της συλλογής απ’ τις στιγμές και μας οδηγεί στην ομορφιά που κρύβεται πίσω από καφέδες, τραγούδια, περιπάτους, δρόμους, τοπία, τηλεφωνικούς θαλάμους, άδεια τρόλει, αγγίγματα, συναντήσεις, βρισιές, σιωπές, λόγια, λόγια, λόγια… Η ζωή ξέρει … εσύ την εμπιστεύεσαι??

    ΥΓ: Όλο και σε κάποιο θερινό σινεμά θα την βρείτε αυτόν τον καιρό.

    ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ