Είναι μια ακόμη βόλτα με το αμάξι. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το σπουδαίο ή ασυνήθιστο. Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μας τον διεκδικούν οι βόλτες με την μηχανή ή το αμάξι. Τρέφω μια συμπάθεια για την πρώτη επιλογή, αλλά η συνοδεία μουσικής μας τοποθετεί στον κλειστό χώρο του αμαξιού. Ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας…
Να αυτός εδώ είναι τίτλος 2
Διαλέγουμε επομένως την μουσική απόχρωση που θα δώσουμε στην έξοδο μας κάνοντας αμoιβαίους συμβιβασμούς βρίσκοντας που και που κοινούς τόπους. Ο ηχητικός πλουραλισμός, καθρέφτης της κυκλοθυμίας μου ντύνει και καθορίζει τις σκέψεις και τις συζητήσεις μας. Σε κάποια σημεία της διαδρομής τους επιβάλλεται και κυριαρχεί. Συναινετικά καταλήγουμε σε κομμάτια, που βρίθουν εικόνων απαισιοδοξίας, νοσταλγίας, ωμού ρεαλισμού, μελαγχολίας, κυνισμού. Έχουμε πλάκα σκέφτομαι και σκάω ένα ελαφρό χαμόγελο στα κλεφτά. Αφελείς ερωτευμένοι συνειδητά ή και όχι, με έκδηλη την διάθεση να αγαπηθούμε πότε λιγότερο πότε περισσότερο. Και έτσι χαζεύουμε ο ένας τον άλλον, ταξιδεύουμε, χαζεύουμε. Κάπου στο τέλος της διαδρομής, νιώθω την ασφάλεια της ειλικρινούς έκφρασης, χαμηλώνω την ένταση αυτή την φορά χωρίς να σε ρωτήσω, κοιτώ μπροστά και με έναν αναστεναγμό σου λέω «Θέλω να φύγω, να τα στείλω όλα στον διάολο και να φύγω». Την ανάγκη να ξεφύγω όχι μόνο νοητικά, αλλά και σωματικά την μοιράζομαι μαζί σου σε μια στιγμή συναισθηματικής ολοκλήρωσης. Είναι το σημείο, που ξέρω τι θέλω και είμαι έτοιμη να πάρω εγώ το «τιμόνι» της ζωής και να διαλέξω κατεύθυνση. «Θέλω να φύγω, να χαθώ, να μην ξαναδώ τίποτα και κανέναν, να απομακρυνθώ απ’ ό,τι με δηλητηριάζει». Το επαναλαμβάνω πολλές φορές σε σταθερούς ήρεμους τόνους και εσύ χωρίς να διακόπτεις την εξομολόγησή μου απλά κάθεσαι και με ακούς. Βρίσκω καταφύγιο στην σιωπή σου και παίρνω φόρα συνεχίζοντας μα αυτή την φορά πιο έντονα, πιο επιθετικά, χωρίς παύσεις σαν να βιάζομαι να φτάσω σε κάποιον πολυπόθητο προορισμό. Δεν έχω μέρος. Τι τραγική ειρωνεία! Αν με ρωτήσεις που θέλω να πάω θα σου απαντήσω «Δεν ξέρω. Δεν με νοιάζει». Ο τόπος είμαι εγώ, είναι ο εαυτός μου, πριν τον βιάσουν ψυχολογικά, είναι τα όνειρα μου και τα πραγματικά θέλω μου. Θα φύγω θα πάω, να ψάξω, να με βρω.
Στο μυαλό μου σε προ(σ)καλώ, ώστε να γίνουμε φυγάδες. Πόσο όμορφο, να τα παρατήσουμε και να φύγουμε. Θα πετάξουμε όλα όσα μας βαραίνουν, όλες τις φοβίες, τις ασήκωτες ευθύνες και τα άγχη που μας φόρεσαν, θα απογυμνωθεί η ψυχή μας, θα είμαστε ξεφλουδιασμένα κορμιά καθαρά και δυνατά. Η αίσθηση της απόλυτης λύτρωσης. Όσο απλή είναι η πραγμάτωση της, τόσο δύσκολη είναι η απόφαση, σχεδόν απαγορευτική.
Μέχρι να φύγω με ή χωρίς συντροφιά θα βρίσκουμε προσωρινή ανακούφιση στις βόλτες με το αμάξι.