Η δουλειά μας (το μπαρ, η εξυπηρέτηση πελατών και τελικά ότι έχει να κάνει με κόσμο), είναι σε ευθεία γραμμή, απέναντι από την σχέση μας με τον άνθρωπο μας. Γιατί? Είναι τελικά, πολυπαραγοντικό και εκτός ελέγχου ή απλά είμαστε με λάθος άνθρωπο? Η αλήθεια είναι στη μέση. Ούτε φυγόπονα, ούτε και στατιστικά. Ανθρωπο δικό σου, νιώθεις αυτόν-ην , όπου οι μέσοι όροι δεν έχουν νόημα. Ούτε και ουσία. Εκεί που δεν έχει σημασία άμα η “κοινή γνώση” συναντά την “αντικειμενικότητα”. Εκεί που η υπέρβαση,δεν έχει σημασία αν είναι ένθεν κακείθεν. Σωστά? Όχι απαραίτητα. Είμαστε προγράμματισμενοι να ελπίζουμε. Να περιμένουμε και να θέλουμε και να ευχόμαστε. Δεν υπάρχει σαφές “ηθικό ποινολόγιο” και καλώς. Πρέπει να μην υπάρχει. Η επιθυμία, το θέλω, δεν μπορεί να ποινικοποιείται. Και τι? Όπου και όπως πάει? Εν μέρει, ναι. Τα αιτιατά δεν είμαι απαραίτητα συνυφασμένα, με τα αίτια. Η τυχαιότητα, δεν είναι απαραίτητα κάρμα. Και δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να είναι.
Δεν είναι κακό, να νιώθεις μόνος. Κακό είναι να το επιδιώκεις. Τότε, ούτε οι δουλειές φταίνε, ούτε τα λεφτά, ούτε το ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης. Τότε,απλώς, μπερδεύτηκε το “θα ήθελα να” με το “και τώρα τι”. Και δεν πειράζει.
Μια συνταγή: Μην αγνοείς ποτέ τον άνθρωπο. Είτε μέσα, είτε δίπλα, είτε απέναντι σου. Τα επιρρήματα, είναι εξίσου σημαντικά με τα ρήματα.
Μία συμβουλή: Μην εμπιστεύεσαι τους μέσους όρους, εκτός κι αν θεωρείς ότι η δουλειά μας, υπολείπεται αθλητισμού. Τότε άλλαξε δουλειά, είσαι μαλάκας.