Μπορεί η συναυλιακή ιστορία μιας χώρας, να συνδέεται ή να αποτυπώνει τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς;
Μπορεί (;)
4 μέρες πριν την χούντα (1967) οι Rolling Stones. Πέντε μόνο τραγούδια πρόλαβαν να παίξουν πριν η αστυνομία διαλύσει τη συναυλία.
Painted Black
H Χούντα έπεσε και η χώρα ετοιμαζόταν για την αλλαγή του 1981, την πρώτη ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση μετά τον εμφύλιο. Ο Μίκης το 77 στο Καλλιμάρμαρο τραγούδησε για το παρελθόν, τους αγώνες και τους μόνιμα κερδισμένους-ηττημένους.
Το 1980 έγινε χαμός στην συναυλία των Police (παρά το όνομα). Στη συναυλία ακούστηκαν συνθήματα για τους δολοφονηθέντες βασανιστές της χούντας, Μάλλιο (1976 – 17Ν) και Μπάμπαλη (1979 – ΕΛΑ). “Δώστε τη χούντα στον λαό”
Όταν σφίγγουν το χέρι
Το 1983 υπάρχει η σπουδαία συναυλία του Νταλάρα στο ΟΑΚΑ και φυσικά το γλέντι ενάντια στη λήθη. Το πάρτι στη Βουλιαγμένη.
Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη – η πόλη μου πέφτει στενή
Το 1985 η Αθήνα ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης φιλοξενεί το Rock in Athens. The Cure, Depeche Mode, Culture Club, Stranglers, Nina Hagen και φυσικά οι The Clash. Όταν οι τελευταίοι βγήκαν στην σκηνή του Καλλιμάρμαρου ο κόσμος που δεν είχε εισιτήριο προσπάθησε να μπει στο στάδιο.
When they kick at your front door how you gonna come?
Το 1987 στη Λεωφόρο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γίνεται ο πρώτος Έλληνας που μαζεύει ως πρώτο όνομα τόσο κόσμο., χωρίς να είναι ο ίδιος support σε κάποιο μεγάλο group από το εξωτερικό.
Τι θα γίνει φίλε μου με μας;
https://www.youtube.com/watch?v=mGft9MKR4vQ
Το 1988 οι Iron Maiden στη Νέα Φιλαδέλφεια, σε μια συναυλία που “έστησε” τη metal σκηνή στη χώρα και περιέγραψε τη διαίρεση “νοικοκύρης – χούλιγκαν”.
You’ ll take my life but I’ll take yours too
To 1989 οι Pink Floyd έρχονται στο ΟΑΚΑ για το Momentary lapse of reason. Γουρούνια, κρεβάτια, μπότες, τούβλα και οθόνες. Αυτή είναι η πρώτη φαντασμαγορική συναυλία και το encore της, το Run Like Hell λέει:
You better make your face up in your favourite disguise
Στα 1990s η ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία άλλαξε. Το 92 στους Public Enemy ξεκίνησε το ελληνικό rap (active member, FFC). To 95 στον Λυκαβηττό η ηλεκτρονική σκηνή είδε τους Prodigy. Στο Rock of Gods το 1996 ο Moby ήρθε ως μεταϋλιστής (όπως και οι Stones το 98 με το tour Bridges to Babylon), ενώ το 98 στην Φρεάττυδα στους Pulp και στον Manu Chao και το 1999 στο Rockwave στην παραλιακή – Blur, Patti Smith, Placebo, Prodigy, Sonic Youth κ.α- αλλά και την ίδια χρονιά στους Metallica, ο κόσμος θυμήθηκε τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής και τρομοκρατίας. Και τι να κάνεις; Να μην μαλώσεις;
Cause there’s nothing else to do, every me and every you
Στα 2000s και πριν την κρίση του 2012, η πολυδιάσπαση είναι ήδη εδώ. Οι ταυτίσεις αλλάζουν, όπως αλλάζει και το συνειδησιακό καθήκον του “να είσαι εκεί σε μια μεγάλη στιγμή”. Sold outs γίνονται συνέχεια, χωρίς όμως την κοινωνική δυναμική της προηγούμενης εποχής. To 2006 έρχονται οι Black Sabbath και οι DM στο Terra Vibe (καθόλου τυχαία η μεταφορά του βασικού συναυλιακού τόπου της πόλης στην Μαλακάσα). Η Madonna έρχεται το 2008 στο ΟΑΚΑ, την ίδια χρονιά οι REM, το 2009 οι AC/DC.
Losing my Religion
Η κρίση του 09-10, η εκλογική κατάρρευση του 2012 – οι σβάστικες στα κοινοβουλευτικά έδρανα, η πλατεία Συντάγματος του 11, η δολοφονία Φύσσα ενεργοποιούν ξανά κοινωνικά αντανακλαστικά. Επάνω όμως στο εμπεδωμένο βίωμα της κοινωνικής αποστοίχισης. Η νέα γενιά δεν αντιλαμβάνεται με τους ίδιους όρους το κοινωνικό. Πολλοί δεν θυμούνται καν τον Δεκέμβρη του 08, μια κοινωνική εξέγερση που συνέβη πριν πολύ λίγα χρόνια. Ίσως η τελευταία συναυλία με οσμή παρελθόντος -τουλάχιστον ως προς το “πρέπει να είμαι εκεί” να είναι το κάλεσμα για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, στην πλατεία Συντάγματος, Ιούλιο του 2015.
Σχεδόν 50 χρόνια, βάσανα και διωγμοί
Και τώρα 2022. Μετα-πανδημία, διαιρέσεις εμβολίων, λοκντάουνς, sms για να βγάζεις τον σκύλο βόλτα. Κρίση ως βίωμα, ως κανονικότητα. Απονομιμοποίηση, ατομικισμός και διάθλαση των social. Το Μάρτιο του 21, στην πορεία της Νέας Σμύρνης. «Που ήταν όλοι αυτοί;». Αξιακές σκιές, μεροκάματα και νυχτοκάματα. Ένας κρυμμένος “μαριγκελικός” κόσμος, με δικό του καινούργιο κώδικα, δηλώνει ξανά το παρόν. Καλοκαίρι του 22′ στον ΛΕΞ. Σεπτέμβρης του 22′ στον Θανάση στο ΑΠΘ. Και μετά Οκτώβρης 22, ΛΕΞ ξανά στο Καυτατζόγλειο. “Θεσσαλονίκη είσαι εδώ;” Πόσα παιδιά ζήτησαν χθες το βράδυ ρεπό για να είναι εκεί; Πάντως ήταν. Αυτές οι “σκιές” που δεν φαίνονται σε δημοσκοπήσεις, σε απεργίες, σε συντονισμένα καλέσματα. Που ακούν ταυτόχρονα Snik, Light ή Lamar (γιατί έχει ωραίο drill), κάνουν ναρκισσιστικά και χαζά τικ τοκς, υπερβαίνουν και διαχωρίζουν χωρίς την παραμικρή επίγνωση. Ξέρουμε ότι έρχεται βροχή, αλλά δεν έχουμε ιδέα πόσο διαφορετικές θα είναι αυτές οι σταγόνες. Πάντως έρχονται.
Είμαι απ τις περιοχές που κάνουνε προσευχές να πέσουνε οι Δίας από τις μηχανές