...

    Κοινωνική σήψη

    Έχασες το παιδί μέσα σου. Θυμάμαι μου έλεγες πόσο σου αρέσει να κάνεις πράγματα χωρίς να σκέφτεσαι τελείως αυθόρμητα. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που το έκανες, που το έζησες; Είμαι σίγουρη η απάντηση θα είναι «ε με την δουλειά δεν μπορώ έχω να ξυπνήσω νωρίς». Λησμονώ αυτό που ήσουν αν και δεν το γνώρισα ποτέ, μου λείπει αυτή η ανθρώπινη αφέλεια, τα αγνά και τα απλά που στερούμαστε. Χάνουμε χρόνο και ευχαρίστηση, ηδονή και αισθήματα τόσο εμείς οι ίδιοι όσο και οι γύρω μας. Το σύνολο των εμπειριών και των συναισθημάτων μας, των τρόπων που αισθανόμαστε, μας διαμορφώνει και επηρεάζει αν όχι καθορίζει το πως μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Πόσο ερωτεύσιμοι και γοητευτικοί θα ήμασταν  αν ολοκληρωνόμασταν, αν ζούσαμε, αν μιλούσαμε, αν νιώθαμε, αν πονούσαμε, αν δεν ήμασταν ρομποτάκια. Τελικά το παιδί δεν το έχασες αλλά το σκότωσες. Το έκανες θυσία στον βωμό της εργασίας, του χρήματος, των υποχρεώσεων, των πρέπει. Είμαστε ηλίθιοι, ενώ ξέρουμε. Γνωρίζουμε πως ερχόμαστε και φεύγουμε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε στο ενδιάμεσο είναι να δώσουμε νόημα στην ζωή. Αντί να ξυπνήσουμε κοιμόμαστε, μα ούτε αυτό δεν κάνουμε. Πόσες φορές έμεινες άυπνος για να ολοκληρώσεις κάτι που έπρεπε; Πόσες φορές σου ήταν αδύνατον να κοιμηθείς από το νευρωτικό άγχος, τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις; Πόσες; Βλέπω τα μη ανθρώπινα ζώα και τα ζηλεύω, τα ζηλεύω γιατί αρέσκονται στα απλά. Τα κάναμε όλα τόσο σύνθετα, τόσο περίπλοκα, τόσο άπιαστα. Έχεις καταλάβει τι κάνεις; Προσπαθείς μανιωδώς για κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί αυτοί είναι οι όροι του παιχνιδιού βλάκα! Είμαστε βλάκες! Δίνεις την ψυχή σου για να πετύχεις, δεν έχεις χρόνο για ένα αφήγημα που σου έχει τάξει ευτυχία η οποία μεταφράζεται σε χρήματα, αναγνώριση, ανέσεις και αγαθά. Σας έχω σιχαθεί σας έχω βαρεθεί και φοβάμαι, φοβάμαι μην γίνω σας εσάς, μην πουλήσω την ψυχή μου. Είμαστε μια σύνθεση συναισθημάτων, αισθήσεων, εκφράσεων και όλα αυτά διατάζουν να τα κόψουμε να τα τετραγωνήσουμε, ώστε να χωρέσουν στα μέτρα τους, να γίνουμε όλα μεταξύ μας ίδια.Από την τρυφερή παιδική ηλικία κιόλας μαθαίνουμε, πως δεν έχουμε χρόνο για σαχλαμάρες, για παιχνίδι, για γέλια, για φλερτ, για χαρές αλλά και πόνο, καταδικάζουμε το μέλλον όσων τολμούν να μείνουν πιστά στις ανάγκες τους για ζωή.

    Η ζωή πηγάζει από τον έρωτα, την αγάπη, την διασκέδαση, την συναισθηματική έκφραση, το χρώμα…Εμείς ζούμε στο γκρίζο και επιτάσσουμε αυτή να είναι η κοινωνική νόρμα. Επιτάσσουμε το αγαπώ να στοχεύει στην δέσμευση και υπόσχεση ενός μικροαστικού ευτελούς ιδανικού. Τα παιδιά τα φυλακίσαμε σε τέσσερις τοίχους βιάζοντας τα όνειρα τους αφαιρώντας την αφέλεια και την αθωότητά τους.Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη διδάσκονται μόνο σαν λέξεις  και αντί αυτών κάνουμε πράξη τα σχέδια των λίγων εκλεκτών.Και είναι επίλεκτοι, γιατί μια κοινωνία που διαιωνίζει την αδικία έχει την ανάγκη του διαχωρισμού και της αριστείας. Αλλιώς ποιο πρόσωπο θα σου προστάξει, πώς πρέπει να φερθείς για να ζήσεις;

    ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ