Το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ. Κάποιοι λιγότερο ρομαντικοί έχουν εφεύρει αυτή την αστεία λέξη αποκαλόκαιρο, γιατί καταλαβαίνω, ποιος θέλει να τελειώσει το καλοκαίρι; Το Κύμα έρχεται να θυμίσει ότι τα καλοκαίρια τα κουβαλάμε και τα καταλαβαίνουμε στην καρδιά του χειμώνα. Το καλοκαίρι είναι η μεταβλητή που ξεφεύγει απ’ την κανονικότητα μιας απάνθρωπης ζωής. Μας ζεσταίνει ο ήλιος. Αυτό θα πει παραγωγή.
Νοσταλγία και μέλλον. Ανάσες και εγκαύματα. Παγωτά και μπύρες. Εκδρομές ή άδειες πόλεις. Πανηγύρια ή καμπουριασμένες αιώρες στα βουνά. Πεζοπορίες ή κολύμπια. Σεντόνια ή ανεμιστήρες. Που να πάει το καλοκαιράκι; Το Κύμα επιστρέφει με άμμο στα πόδια, βάσανα στην ψυχή και αφρούς στα χείλη.
Φωτιές που καίνε για δύο βδομάδες, εθνοφυλακές και πολίτες καουμπόηδες, ο αρχηγός των Σιάτλ, ο Β ΠΠ (ακόμα και σήμερα), ναζί οπαδοί αλλά μη φασιστική βία, το σχολειό του Σιμόν Ροντρίγκεζ, μια σοκολάτα Cadbury, τσιπάκια σε ταυτότητες, Μπόρχες και Πανσέληνος αλλά μπλέ αυτή τη φορά, θερινά σινεμά με ληγμένα πατατάκια, Μπάρμπι vs Οπενχάιμερ, κοινώς λαϊκή ή εστέτ αυταρέσκεια.