Κάποιο μαγιάτικο βράδυ, το 2017. Είμαστε σε ένα ted talk στο Νιάρχος (ασχολίαστο). Καταλήγουμε σπίτι μου γιατί έχει Eurovision (ακόμα πιο ασχολιάστο). Με την Μαρίτα Αλημίση ξεκινάμε και μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια στα 1990s. Φοράει τζιν σαλοπέτα. Στ’ αλήθεια παιδιά. Ανοίγει το word και γίνεται άρθρο, στο περιοδικό που γράφαμε μαζί.
Ε τα χρόνια πέρασαν και πρέπει να το ντύσουμε όλο αυτό μουσικά. Τα 1990s ως χρονότοπος, με την ελληνική ροκ να σαρώνει. Η θεσσαλονική που κατεβαίνει στην Αθήνα, τι έγινε άραγε εκείνο το τρένο, το ΑΝ, η πλατεία Εξαρχείων με το φάντασμα του Παύλου, το πάρτι στον 13ο όροφο, το νησί τις γαλάζιες νύχτες, η Ρίτα, η μολυβένια θάλασσα, η σιωπή, η διαμαντένια προβλήτα, τα καυλόσπυρα και το clearasil, οι καταλήψεις και οι πενταήμερες, το καινούργιο walkman με cd, το θέατρο Πέτρας, οι ανηφόρες στο Λυκαβηττό, τα πρώτα φιλιά στα δόντια, τα δισκάδικα της Ηφαίστου, τα παπάκια και τα δικάβαλα, τα βραχάκια στο θέατρο βράχων.
1990s και ελληνικό ροκ. Δίπλα μου η Μαρίτα.
Μπορεί να μην σε ξαναδώ το ξέρεις;