Να βρούμε τι θέλουμε στη ζωή μας.
Μια ευχή, μια επιθυμία, μια παράκληση, βαλμένη σ’ ένα κερί ενός καντηλεριού μιας εκκλησιάς, μια Μεγάλη Παρασκευή. Δεν ήθελες να το ανάψεις το κερί και τελικά πήρες τέσσερα.
Και ξεκίνησες να τα ανάβεις και όσο τα άναβες, θυμόσουν ανάγκες και ευχές. Και με κάθε ευχή έβλεπες ξανά εσένα, ξανά τους άλλους, και όσα έχουν τελικά σημασία.
Να βρούμε τι θέλουμε στη ζωή μας.
Εσύ τι θες. Όχι τι νομίζεις ότι θες, όχι τι συνήθισες να θες, όχι τι σου μάθανε να θες. Αυτά που δεν ήξερες καν ότι ήθελες, αυτά που δεν ήξερες καν ότι σου ταιριάζουν. Αυτά που δεν ήξερες καν ότι μπορεί να σε γεμίζουν.
Και κάπως έτσι, η θρησκεία γίνεται κατανοητή σαν πίστη, η πίστη γίνεται αντιληπτή σαν ανάγκη, η ανάγκη μετατρέπεται σε ορμή να αλλάξεις πρώτα κάτι εσύ.
Κι αυτή η παρασκευιάτικη έξοδος στην εκκλησία του χωριού σου, να σε φέρνει μαζί με ανθρώπους που είχες να δεις καιρό.
Κι έτσι καταλαβαίνεις γιατί μαζευόντουσαν πάντα στις γιορτές. Γιατί φτιάξανε κτίσματα και μπήκανε όλοι μέσα, με κέντρο τους την πίστη. Άλλα μέρη, άλλες εικόνες, άλλες ζωές, να γίνονται ένα στις γιορτές. Άλλοι ψέλνουν μαζί, άλλοι τραβολογάνε παιδιά, άλλοι κάνουν τσιγάρο στο προαύλιο, άλλοι λένε νέα χρόνων.
Ο καθένας κι από μια ευχή σ’ ένα κερί. Βαλμένα κυκλικά να τρεμοπαίζουν. Και τα παλιά να μαζεύονται, για να μπαίνουν νέα. Πάντα φοβόσουν πως τα μαζεύουν γρήγορα. Μην και δεν έχουν προλάβει να ακουστούν οι ευχές, τόσες που είναι.
Να βρούμε τι θέλουμε στη ζωή μας.
Βάλε όποια ευχή θες. Δε σ’ ακούνε οι γύρω σου. Πίστεψε όπου θες. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ευχή. Αν την πεις, αν τη δεις, τότε ίσως και να την ακολουθήσεις.