Λίγη γκρίνια, λίγο παράπονο, αρκετή οργή για τα της γνωριμίας…..
Μου λένε να κάνω υπομονή, να περιμένω, να δώσω χρόνο, άντε να τους την χαρίσω και λίγο να κάνω τα στραβά μάτια, να το αποδεχτώ όλο αυτό το φιάσκο. Το φιάσκο της εργασίας, που ονομάσατε ζωή και του επιτρέψατε να σας υποδουλώσει. Γίνατε και παραμείνατε πιόνια των κατόχων της παραγωγής ,ακόλουθοι της παθητικότητας, άνθρωποι ανούσιοι χωρίς ψυχή.Ξεχάσατε την ανάγκη να λυσσάτε, να ποθείτε, να αγαπάτε, να διεκδικείτε.
Το χειρότερο;
Αποδομήσατε τις σχέσεις, τον έρωτα από τον πυρήνα μάλιστα. Εσύ υπάκουα μηχανή φανταζί (υπερ)παραγωγής ,που νιώθεις δύναμη, όταν σου επιτρέπεται από το αφεντικό, να ψευτοεξουσιάσεις τους ανυπεράσπιστους. Κι όμως είσαι ευτυχισμένος ,όταν το κάνεις, λαμβάνεις την ικανοποίηση ,το αντίτιμο του σκυμμένου κεφαλιού που κρατιέται σε αυτό το ετοιμόρροπο σώμα. Και αφού παράξεις το έργο σου τυφλά πιστά, εξακολουθείς να είσαι το ίδιο παθητικός αυτή την φορά όμως με το σύντροφο σου, με την ζωή την ίδια.Την ησυχία, την ασφάλεια, την άνεση, την αποδοχή σας την αποδοκιμάζω, την σιχαίνομαι.
Την ζωντάνια, τον πόθο, την αντίδραση, την άρνηση, την όρεξη να νιώθω αληθινά δεν την ανταλλάζω με μια σταθερή εργασία, μια δεδομένη χαριστική προσωπική σχέση, μια ήρεμη καθημερινότητα κουκούλα πλήρους υποταγής.Δεν θα χαρίσω εμένα και ό,τι με περιγράφει, ό,τι φέρω πάνω μου. Όπως μου είπε πριν λίγο καιρό ένας αγαπημένος (μου) άνθρωπος δεν θα κάνω εκπτώσεις.
Η χρέωση σας δεν με αγγίζει.
Η κατάντια σας παρακάτω…