Γεια.
Είμαι ο Νίκος Λαθύρης και χεστήκαμε. Δουλεύω πίσω από μπάρες (ξενοδοχείων ή μη) πεντακόσια εκατόν τριανταπέντε χρόνια και στη παπάγια μας. Ήθελα να γράψω για τα μπαρ. Και γράφω σε φόρμες δανεική. Δανεικει. Δανεικές μωτοκέρατο. Ήθελα να έχω μυστικά να σου πω. Και συνταγές. Και το υπερτέλειο κοκτέιλ.
Δεν έχω. Έχω νεύρα. Έχω νεύρα γιατί δεν έχουμε κανένα σεβασμό στο χώρο μας και στον άνθρωπο απέναντι μας. Μόνο το Υπερεγώ (Σουπερ ηγκο) μας. ΕΓΩ κάνω το οριτσιναλ, ΕΓΩ κάνω το πρωτότυπο, ΕΓΩ διάβασα μια φορά κάπου-κάπως-κάποτε ότι έτσι είναι, γιατί έτσι πάει. Στα μπίτερζ μας θυμάρια και γύρω γύρω Γκρέιπφρουτ. Χαθήκαμε σε “σχολές” ! Θαρρείς και έχουμε γαμώ το πληθυσμό, πλέον, στην Ελλάδα, με κάθε άνεση να δοκιμάζει τι κατέβασαν τα Campari-α του καθένα μας. Ξεκίνησα να γράφω μέρες πριν. Άλλα στο κεφάλι μου κι άλλα στα μαρασκίνο μου (ήθελα να γράψω λάιμ, αλλά δεν είμαι τόσο προικισμένος όσο άλλοι συνάδελφοι). Προέκυψε η αυτοκτονία στο Detroit, ενός τύπου απ’ το Seattle. Σκατά. Τι να γράψεις? “Πιείτε υπεύθυνα”? Έτσι τ’ άφησα. Το έπιασα ξανά όμως. Κι ας έβραζα με την ιστορία ενός κοριτσιού που είναι φυλακή, για καριεριστικά καπρίτσια, ενός απίθανου μαλάκα σε εντεταλμένη υπηρεσία (Ναι, διάβασα τη δικογραφία). Τα ίδια καπρίτσια, με αυτά που θα δεις σε πολυεθνικές, στο Suits, στο Game of Thrones και σε μια μπάρα. Βλέπεις, το μόνο έλλειμμα που δεν αντιμετωπίζουμε, είναι σε τέτοιους τύπους. Ούτε φυσικά σε τύπους που θεωρούν, ότι το “αόρατο χέρι της αγοράς” υπάρχει για να τους τον παίζει, και όχι για να τους σβερκώνει.
Τα έζησα, τα έζησες και είπαμε “Δε γαμείς. Άλλη μια μέρα στο γραφείο”. Όχι φίλε/η μου, δεν είναι. Στο δικό μας “γραφείο” τουλάχιστον, δεν έχουμε τη πολυτέλεια της “ίδιας μέρας”. Γι’ αυτό και η “σχολή” σου είναι αρκετή μόνο για να σε μάθει να κόβεις λεμόνια. Όχι ότι είναι κακό αυτό. Χυδαίο είναι. Το ξανάφησα όλο λοιπόν. Σήμερα το ξαναπήρα απ την αρχή. Κύριος. Ζεν. Δεν ασχολήθηκα με το κορίτσι. Ούτε με τον Τσέστερ των παρκ. Ούτε με το άλλο κορίτσι που φούνταρε πριν 2 βδομάδες. Ούτε με τον Κάρλος, που ήταν σαν σήμερα. Ούτε με το γεγονός ότι ενώ πάμε κατά διαόλου, έχουμε αποκτηνωθεί και τελείως, λες και είναι μια πολυτέλεια που μας χρωστάνε. Μια κοινωνία κανιβάλων με τρανζίστορ. Σουρεάλ. Εμείς (Οι μπαρντέντερζ) πρέπει να χαμογελάμε. Και σωστά. Μη θαρρείς όμως, πως όποιον σερβίρουμε, ζει σε άλλα σύμπαντα μακριά από δω. Χωρίς καταπίεση, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς άγχη και μέχρι να μπει στο μπαρ μας, ήτανε ξεβράκωτος στα λιβάδια και με το ζόρι του βάλαμε ρούχα. “Καλά έκανες και ήρθες εδώ φίλε. ΕΓΩ είμαι ο επιστήμονας του μπαρ”. Πάτε καλά ρε μαλάκες? Μισό βήμα μπροστά και 30 χρόνια πίσω? Καταλαβαίνω ότι θες φράγκα. Οκ. Όλοι θέλουμε. Το να “δαγκώνεις” μεροκάματα από παιδιά ,με τη παραμύθα των μετέπειτα μεροκάματων, σε κάνει χυδαίο παπατζή. Θα πεις κι εσένα τι σε νοιάζει? Την έχεις διπλή τη κουλτούρα σου και την μοιράζεις? Όχι. Ούτε καν. Απλά θέλω να γίνει σαφές στη τάξη μας, ότι το “χρήμα είναι χρόνος”. Πρέπει να γίνει επίσης σαφές πως αν δεν καλλιεργηθεί εκ νέου κουλτούρα, πέραν του μικροαστού “αει-φερ”, που αυτοπροσδιορίζεται ως μιξολοτζ χαχαχαχαχα ιστ , είμαστε καταδικασμένοι να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω, χωρίς ρετρό τσαχπινιές πια. Αυτό εμένα με τρομάζει. \
Μία συνταγή: Για να κάνετε πάγο βάλτε νερό σε φόρμες, μέχρι να φτάσει τους μηδέν βαθμούς.
Μία συμβουλή: Το τι άνθρωπος είσαι, καθώς και το πόσο υψηλά είναι τα χαμηλότερα σου στάνταρτς, καθορίζει το τι επαγγελματίας θα γίνεις.
Κάνει 20 Ιουλίου του 2017, έξω.
Με αγάπη, Λαθ.
”Πρέπει να γίνει επίσης σαφές πως αν δεν καλλιεργηθεί εκ νέου κουλτούρα, πέραν του μικροαστού “αει-φερ”, που αυτοπροσδιορίζεται ως μιξολοτζ χαχαχαχαχα ιστ , είμαστε καταδικασμένοι να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω, χωρίς ρετρό τσαχπινιές πια.” Τα είπες όλα!