Είχε κόσμο παντού με μάσκες. Όχι δεν είχαν αρχίσει επεισόδια. Ούτε είχαν πέσει δακρυγόνα. Είμασταν εκεί έξω από το Εφετείο, σε συνθήκες πανδημίας· να αναγκάσουμε το πολιτικό σύστημα να μας ακούσει. Να το οδηγήσουμε σε μια ακόμα νίκη ενάντια στο Ναζισμό, που βρήκε δειλά μια εκλογική τρύπα στη εκκωφαντική ελεύθερη πτώση του χρέους. Στην αποσύνθεση της τάξης του νοικοκυριού. Ήταν εκεί νέοι, απ’ τους “απρόσεκτους” κατά την κυβέρνηση. Μεσήλικες με αυταπάρνηση. Για την κοινωνία που θέλει να ανασαίνει και μετά τον covid-19. Για την διεκδίκηση του αυτονόητου. Για την πιο αληθινή αγκαλιά που μπορούμε να κάνουμε. Αυτή μετά την ήττα του φασισμού
– Μπορείτε σας παρακαλώ να ανοίξετε τις κάμερές σας; Ούτε στα γραπτά του Όργουελ αυτή η φράση δεν θα ακουγόταν από το στόμα ενός δασκάλου. Εκεί σ’ αυτή την διάσταση με τα πολλά μαύρα κουτάκια και τις ελάχιστες εξαιρέσεις των πιο γενναίων στήνονται οι τάξεις χωρίς επαφή, η ζωή χωρίς βλέμματα, χωρίς νεύματα. Κάθε γενιά, μπολιασμένη στην ευθύγραμμη ήττα της μέσης ηλικίας λοιδωρεί την επόμενή της για την ποιότητα της φοιτητικής της ζωής. Αλλά αυτή η γενιά ήρθε να σπάσει το φράγμα. Φοιτητικά χρόνια του zoom. Τι θα συμβεί άραγε με την επιστροφή στα αμφιθέατρα; Θα μπορούν τα αγόρια να πιάσουν τα κορίτσια σφιχτά και να τους πουν ότι τα θέλουν; Θα κρατάμε άλλες σημειώσεις; Θα διαβάζουμε; Οι γενικές συνελεύσεις; Θα ξαναγίνουν μαζικές;
Προσπαθώ εδώ και μέρες να ακούσω τραπ. Θέλω να αποκωδικοποιήσω αν είναι μια μορφή επικοινωνίας. Είναι πρωτογενής κουλτούρα ή μια κουλτούρα επιφασικού μιμητισμού; Είναι ανάγκη επίδειξης, ή μια κραυγή απόγνωσης για μια ζωή χωρίς καμία προσδοκία. Είναι μουσική ή είναι ανάγκη. Ένα φευγαλέο μπιτ και 2-3 κοφτά λογάκια να με ανεβάσουν. Ναρκισσισμός ή αυταπάρνηση
Η Μ συζητάει με τον παππού της. Της λέει για το συνδικαλισμό, στη Μυτιλήνη. Η Ζ σκέφτεται την Πόντια γιαγιά της. Ξέρεις, το παρελθόν κρύβει τις καλύτερες απαντήσεις για το μέλλον. Σήμερα θυμήθηκα εκείνη την κασέτα, με την ηχογραφημένη ζωή του παππού μου. Γιατί του μοιάζω τόσο; Γιατί μου λείπει τόσο;
– Θες να δούμε κάτι στην τηλεόραση; – Τι έχει; Ζάπιγκ. Big Brother, GNTM, Bachelor. Trailer του Masterchef. Είναι κάποιος αδιάβαστος κανόνας απ’ τα ανάλεκτα του Κομφούκιου ότι όταν δεν έχει ζωή παρατηρείς τις ζωές των άλλων; Και τι κερδίζεις παρακολουθώντας αυτό; Είναι το δείγμα αντιπροσωπευτικό; Αντιλαμβάνεσαι τη δική σου ζωή ως ανώτερη επειδή δεν θα πήγαινες; Γιατί μπορεί να γίνει τόσο εθιστικό να παρακολουθείς τέτοια προγράμματα; Ξέχασα τον Μποτρίνι. Η εκδοχή της πιο ρεαλιστικής εκδοχής στην TV είναι η βαθύτερα στημένη στερεοτυπική κοινοτοπία
-Τα άκουσες; Θα κάνει lockdown. – Ναι το λένε όλοι, κανάλια, sites, εφημερίδες. Τα μέσα που ταΐστηκαν αντί για το ίδιο το σύστημα υγείας. Και κάπως έτσι, κάνουμε ένα τσιγάρο, περασμένα μεσάνυχτα, η πόλη έχει ήδη σιγήσει. Κάτω απ’ το σπίτι μας περνάει ένας “απόκληρος” που συχνά πυκνά κοιμάται στην απέναντι πιλοτή. Δεν το νοιάζει αν του κάνουν έλεγχο. Δεν τον ενοχλεί αν παραβιάζει τους νόμους. Έχει σοβαρότερα πράγματα να σκεφτεί. Η επιβίωση κάνει τα προβλήματα να μοιάζουν αστεία. Αλλά το ξεχνάμε όσοι ζητάμε να γυρίσουμε στο πριν, χωρίς να σκεφτούμε τι απ’ αυτό αξίζει πραγματικά.
Εκείνη την μέρα είχε απίστευτο ήλιο αν και Γενάρης στο Λονδίνο. Tόσο πολύ που φόρεσα τα γυαλιά ηλίου μου στο τρένο. Κάπου ανάμεσα σε κούτες, και βαλίτσες που δεν έκλειναν με τίποτα βρήκα εκείνη την polaroid από ένα βράδυ στην Old Street. Το pub crawl είχε τελειώσει. Είχαμε γυρίσει με black cab. Τελευταίο βράδυ. Κάπου ανάμεσα στην ζώνη 4-5. Ήπιαμε ένα τελευταίο ποτό στην αυλή με τις αλεπούδες να τρώνε απ’ τα σκουπίδια μας και τον Ταρκόφσκι να φθονεί την σκηνή. Ξύπνησα. Μάζεψα ότι είχε απομείνει. Και έφυγα.
Νυχτερινό τραγούδι των Ναβάχο
Σπίτι που έχτισε η χαραυγή
σπίτι που έχτισε το απόβραδο
σπίτι που το σκοτεινό σύννεφο έχτισε…
Το σκοτεινό σύννεφο πρόβαλε στην πόρτα
και στο μονοπάτι, κάτω απ’ το αστροπελέκι
Καλότυχα ας είναι τώρα τα βήματά μου
καλότυχα, μες στην καταρρακτώδη βροχή.
Καλότυχα να διαβούν μέσα από τις φυλλωσιές
και πάνω στα ίχνη της γύρης.
Ας είναι όμορφο αυτό που με περιμένει.
Κι ας είναι όμορφο ό,τι αφήνω πίσω.
Όμορφα να είναι όσα βρίσκονται κάτω
και όσα επάνω.
Μακάρι να είναι όλα γύρω μου ωραία
και ωραία να τελειώσουν
Ernesto Cardenal, Antología de poesía primitiva