Τοξικότητα. Ζήλεια. Θυμός. Οι She Wants Revenge τραγουδούν Tear You Apart και κάτι ξέρουν. Δεν γίνεται να κρυφτούμε από αυτά τα συναισθήματα μέσα στην καραντίνα, το έχετε καταλάβει πιστεύω. Σε προ κόβιντ καιρούς, όποτε τα νεύρα χτυπούσαν κόκκινο, έβγαινες κι έκανες τις χουλιγκανιές σου ανενόχλητα μέχρι να σου περάσει. Τώρα σιωπή και refresh στην αρχική σελίδα του Instagram. Μετακίνηση 6 και παίρνουμε τους δρόμους για ώρα, τουλάχιστον μέχρι να εκνευριστούμε και με το γεγονός ότι πρέπει να φοράμε μάσκα παντού και συνέχεια. Καυτό ντους και στα ηχεία εξαλλοσύνες για να εκτονώσουμε όποια οργή έχει απομείνει για τους Άλλους, για τον κόσμο, για εμάς. Στοργή και προδέρμ, η λεγόμενη.
Φίλοι και συμπάσχοντες του overthinking, περνάμε πολύ μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας ιδίως με όρους καραντίνας, συγκρίνοντας τις ζωές μας με αυτές που θεωρούμε πιο τολμηρές /πιο ενδιαφέρουσες/πιο γεμάτες, πιο γενικά. Και μετά σπαταλάμε άλλο τόσο χρόνο όλο ενοχή γι’ αυτές τις σκέψεις, συνειδητοποιώντας πόσο προνομιακά ζούμε κι εμείς οι ίδιοι. Βιώνουμε φαύλους κύκλους που δε σταματούν ποτέ. Στο background υποχρεώσεις, προθεσμίες, αναπάντητα μηνύματα στα inbox, ρουτίνες γυμναστικής κι αυτή η διατροφή που κάθε μέρα χτίζαμε, το βράδυ γκρεμιζόταν με φουντούνια. Είναι μια τρέλα! Να και τα έξτρα νεύρα, καμία ψυχραιμία πουθενά και ποιος την έχασε για να τη βρει ο άγριος; Μπερδεμένα όνειρα και ξαφνικοί εφιάλτες, άλλωστε έρευνες το επιβεβαιώνουν ότι η σύγχυση και το άγχος του lockdown κλονίζουν το υποσυνείδητο. Για καθίστε όμως ένα λεπτό. Πώς το σταματάμε;
Κάθε επιταγή για πάταξη της καταπίεσης (προσωπικής και μη) μπερδεύεται, σκοντάφτει και πληγώνεται, όταν μπαίνεις στη διαδικασία να διαψεύσεις τον καταπιεστή. Πράγμα που σημαίνει ότι αν θέλουμε να εξασκηθούμε στο πώς να μην επηρεαζόμαστε συθέμελα από τον κοινωνικό περίγυρο, χρειάζεται πρώτα να αντιληφθούμε ότι χτίζουμε προσωπικότητες και συνήθειες πάνω σε μια αντίθεση. Εκνευριζόμαστε όταν πιάνουμε τον εαυτό μας να ζηλεύει έναν άγνωστο/ φίλο/ σύντροφο, όμως συνεχίζουμε να φερόμαστε καθ’ ομοίωσίν του. Ίσως γιατί έχουμε αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο πώς οι γύρω μας ορίζουν τα της ζωής τους και εθελοτυφλούμε για τη δική μας. Αν τελικά αυτό που φοβόμαστε και μας παρακινεί να συνεχίζουμε αυτό το ντελίριο, δεν είναι τόσο η απόδειξη της ανώτερής μας θέσης στην εξίσωση Εγώ κι οι Άλλοι, όσο η αναγνώριση ότι χωρίς αυτή τη σύγκριση δεν ξέρουμε τι μας γίνεται;
Το προσωπικό μου project, είναι να απαγκιστρωθώ από τον καθρέφτη μου. Μέχρι στιγμής δεν αμφισβήτησα την ύπαρξή του, μπορεί όμως να μην υπάρχει και να γίνομαι ίδια με τον ελέφαντα του τσίρκου, δεμένος στο ίδιο πασαλάκι επί χρόνια και δεν έφυγε ποτέ, γιατί μικρός δε μπορούσε να το ξεσφηνώσει από το χώμα. Για πολύ καιρό πίστευα ότι αυτή η διαδικασία ωρίμανσης συνέβαινε ομαλά και εξελικτικά, οπότε κάθε «ατασθαλία» σε συμπεριφορές παιδιάστικες ήταν σαφώς δείγμα πισωγυρίσματος και άντε πάλι από την αρχή. Συνήθιζα να παθαίνω κρίσεις άγχους και μίνι υπαρξιακά σοκ μετά από κάθε μεθύσι που δεν έπρεπε να γίνει καθημερινές, παρόλο που δεν το είχα ουσιαστικά μετανιώσει, γιατί ήταν ένας περίεργος τρόπος να αισθανθώ κάποιου είδους συμμόρφωσης στους κανόνες που είχα θέσει. Σπάμε στεγανά, φερόμαστε πραγματικά αυθόρμητα επειδή είναι μάλλον έμφυτη ανάγκη μας, να τοποθετηθούν οι ψυχολόγοι παρακαλώ, και στο τέλος ζητάμε και τα ρέστα. Τόσο πολύ πιστεύουμε ότι μπορούμε να μας ελέγξουμε που όλο μας το είναι καταρρέει σε μια στιγμή.
Παιδιά που δεν έμαθαν ποτέ να εκφράζονται, οι σχέσεις μας εξ ορισμού δύσκολες και σπάνιες. Ψυχροί και συστηματοποιημένοι, οι κώδικές μας είναι ολοκληρωτικά εμπεδωμένοι σε κόσμους που δε μας υπολογίζουν. Οι προβληματικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι που ξέρω ότι με νιώθουν ακόμα και αν δεν το παραδεχτούν ποτέ, που δε τους φτάνει το λάικ για να δηλώσουν την παρουσία τους, που συνεχίζουν να σπάνε τα κεφάλια τους για το πώς θα ξεφύγουν από δίνες ψηφιακές και αυταπάτες κανονικότητας, ενώ γνωρίζουν ότι μπορεί να μη τα καταφέρουν και ποτέ. Σε εσάς απευθύνομαι. Όχι τίποτ’ άλλο, τουλάχιστον γνωρίζω πως δε στερείστε χιούμορ και φαντασίας. Θα τα ζούμε έντονα όλα, ομοϊδεάτες του procrastination και πρωτεργάτες των υπαρξιακών, ας μας ωθεί αυτή η θέληση. Να ζούμε έντονα και την παραμικρή υποψία μιζέριας.
Να σας τρατάρω κατιτίς μιας που είμαι και νοικοκυρά;