Υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι ποτέ να συναντηθούν; Καμία. Όχι γιατί απλά δεν πιστεύω στην μετά θάνατο ζωή (αλήθεια οι δύο εξ αυτών θα μπορούσαν να είναι και ζωντανοί – Χόλντεν και Ντιν). Πολύ περισσότερο γιατί δεν είναι άνθρωποι, με καμία αποδεκτή έννοια βιολογίας, παρά τα διανοητικά παιδιά τριών διαφορετικών μα εντελώς σπουδαίων συγγραφέων.
Επειδή μοιάζει να είναι ήδη κάπως αρκετά μπλεγμένο το ξετυλίγω από αυτό ακριβώς το σημείο. Με ρώτησε κάποια στιγμή ο εαυτός μου – κάπως παράλογα δημοσιογραφικά – ποιοι τρεις χαρακτήρες μυθιστορημάτων θα ήθελες να γνωρίζονται; Μου πήρε λίγο λιγότερο από ένα βιομηχανικό τσιγάρο, σε μια θυμική επιδρομή στα τελευταία 20 χρόνια των αναγνωσμάτων μου:
Οι Ντην Μόριαρτι [1], Αλέξης Ζορμπάς [2] και Χόλντεν Κονφιλντ [3] κάνουν παρέα.
Θα μπορούσε να είναι σε ένα διαρκές ταξίδι. Ο Ντιν αλλάζει λάστιχα σε μια παλιά Κάντιλακ. Ο Ζορμπάς κουρντίζει το Σαντούρι και ο Χόλντεν πίνει ουΐσκι στην ντάλα.
Ντην: «Ω φίλε μου! Τι μαγική πόλη – γιόου, κι αυτή η γυναίκα πάνω στο παράθυρο, με τα μεγάλα της μαστάρια που βγαίνουν απ’ το νυχτικό της, με τα μεγάλα της ολάνοιχτα μάτια. Ουιιιιι! Σαλ, πρέπει να πάμε και να μη σταματήσουμε πριν φτάσουμε εκεί» «Που να πάμε φίλε μου;» Δεν ξέρω, μα πρέπει να πάμε». (On the Road, 305)
Ζορμπάς: «Μη γελάς αφεντικό! Αν μια γυναίκα κοιμάται μονάχη, εμείς, όλοι οι άντρες φταίμε. Όλοι θα χουμε την άλλη μέρα, στην κρίση του Θεού, να δώσουμε λόγο. Ο Θεός όλες τις αμαρτίες τις συχωρνάει, είπαμε, κρατάει σφουγγάρι. Ετούτη όμως δεν τη συχωρνάει. Αλίμονο στον άντρα αφεντικό που μπορούσε να κοιμηθεί με γυναίκα και δεν το έκανε. (Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, 118).
Χόντεν: «Κι άμα γύριζε γύρω γύρω, ο πισινούλης της τιναζότανε πολύ όμορφα και τα ρέστα. Μ’ με έκανε λιώμα. Αλήθεια. Σχεδόν την είχα μισοερωτευτεί μέχρι που κάτσαμε. Έτσι γίνεται με τα κορίτσια. Κάθε που κάνουμε κάτι όμορφο, ακόμα και αν δεν λένε πολλά πράγματα φατσικά, ή κι αν ακόμα είναι χαζούτσικες, τις μισοερωτεύεσαι κι έπειτα δεν ξέρεις που διάολο έχεις το κεφάλι σου. Α, τα κορίτσια! Χριστούλη μου. Καμιά φορά μπορούνε να σε τρελάνουνε. Στ’ αλήθεια το μπορούνε. (Ο Φύλακας στη Σίκαλη, 89).
Ο Κέρουκ, ο Καζαντάκης και ο Σάλιντζερ. Ο Ντην, ο Ζορμπάς και ο Χόλντεν. Μη την συνειδητότητα της ματαιότητας που καλμάρεται το φευγιό του Ντην, την ασκητική ρουφηξιά ζωής του Ζορμπά τον εφηβικό μηδενισμό του Χόλντεν. Την ματαιότητα που μέσα από αυτές τις διαδρομές αποκτά την ομορφιά, την στιγμιαία αντανάκλαση της ευτυχίας. Στα μπαρ του Φρίσκο και τα χιλιόμετρα στο κοντέρ, στο σαντούρι, στην σοφία της στιγμής και στις αγκαλιές της Μαντάμ Ορτάνς, στις σχολικές αποβολές και τα σινεμά, ενάντια στους κάλπηδες στην ανηφόρα της 5ης λεωφόρου. Ο Ντην, ο Ζορμπάς και ο Χόλντεν. Οι άνω θρώσκω.
[1] (Jack Kerouac – On The Road)
[2] (Νίκος Καζαντζάκης – Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά)
[3] ( J.D. Salinger – Φύλακας στην Σίκαλη)