Μερικές αναμνήσεις ενεργοποιούνται από εικόνες. Μας ήρθαν κάτι ψάρια, ψαρεμένα από θείο με σύσταση σούπας, δεν ξέραμε να τα αναγνωρίσουμε και θυμήθηκα τον ψαρά της Σικίνου, τον πρώτο επαγγελματία ψαρά που γνώρισα το μακρινό 1999.
Είναι πράγματι μακρινό το 1999 και στη Σίκινο γράφει και πολύ αλλιώς το 20+ χρόνια πίσω. Τον είχα γνωρίσει σ’ ένα τρικούβερτο γλέντι μετά από μια βάπτιση στο ηλιοβασίλεμα. Εμείς καθόμασταν εκεί και μαζεύτηκε όλο το χωριό μετά το μυστήριο για να γλεντήσει. Το βιολί το έπαιζε ο παπάς, ο χορός σύρθηκε νωρίς και εκεί κεντρική φιγούρα, ένας τύπος 2 μέτρα, με μουστάκι, μαγιό, χωρίς φυσικά μπλούζα και με πλαστική σαγιονάρα. Ο ψαράς που άκουγε στο παρατσούκλι “ροφός” και με την αμφίεση αυτή ήταν ο νονός του μυστηρίου. Δεν σταμάτησε να τραγουδάει, να χορεύει, να γελάει. Κόκκινη μύτη και γεμάτη καρδιά.
Στο μπαράκι του Λουκά που άραζε συχνά πυκνά με άλλες γκόμενες πιάσαμε την κουβέντα. “Η Σίκινος, έχει δύο μπάτσους” μου είπε. “Τον έναν τον δάγκασα και τον άλλον τον έφτυσα, έτσι προκαταβολικά για να μην μου κάνουν τίποτα”. Μια άλλη φορά του ζήτησα να αγοράσω ψάρια. Είχε κάποια που δεν τα χα ξαναδεί. Πήρα και έφαγα για πρώτη φορά Σκάρο. “Θα στον καθαρίσω εγώ γιατί ο Σκάρος θέλει καλό καθάρισμα και δεν σε βλέπω να ξέρεις”.
Μετά από κάμποσα χρόνια τον ξαναείδα εμφανώς γερασμένο. Μας έβγαλε ο δρόμος στο λιμάνι ύστερα από ένα γερό ξενύχτι και τον ρωτήσαμε αν μπορούμε να πάμε μαζί του με το τρεχαντήρι του. Δεν είχα καν φέξει. “Μπορείτε, αλλά βρείτε από κάπου καπέλο και πιείτε και κάνα καφέ”. Δεν ξανοιχτήκαμε πολύ. Με θέα τη Φολέγανδρο και πιο πίσω τη Σίφνο (αν θυμάμαι καλά), ο Ροφός ανέβασε τα δίχτυα του. Ο ήλιος ψήλωνε. “Θα ανοίξω το τρανζιστοράκι μου να βάλω μουσική ή αν έχω κέφι θα γρατσουνίσω το βιολί, θέλω να υποδέχομαι τα ψάρια μου με ήχους”. Μια νοσταλγική μελωδία σαν βαλς, ροφοί, σκάροι, σαργοί, ο ήλιος να θεριεύει, το Αιγαίο να δίνει ζωή.
Στεναχωρήθηκα όταν έμαθα ότι ο Ροφός πέθανε. Η ζωή του ψαρά, η ζωή στη Σίκινο είναι αμείλικτη. Επειδή μου άρεσαν οι σκάροι τον θυμάμαι να μου λέει “μικρέ να σκαρώσεις μια όμορφη ζωή”.
ΥΓ: για όσους η ζωή έχει καταντήσει μια δαγκάνα από εκδιδόμενες NAVTEX να θυμάστε ότι το Αιγαίο ανήκει στους ροφούς και τους “Ροφούς” του.