...

    Όχι άλλο τίκι τάκα φούτμπολ

    Ή αλλιώς Γκουαρντιόλα go home.

    Όλοι κάποια στιγμή απολαύσαμε ένα μαγικό συνδυασμό στο ποδόσφαιρο. Ειδικά εάν αυτός κατέληξε σε γκολ. Όλοι πεταχτήκαμε από το κάθισμά μας σε γκολ που μπήκε μετά από 10 πάσες  χωρίς λάθος. Κάπου όμως το πανηγυρίσαμε γιατί ήταν κάτι το απρόβλεπτο. Κάτι που δεν το έβλεπες συχνά. Αυτό το απρόβλεπτο τείνει να εκλείψει χάρις αυτού του τίκι τάκα που αρχίζει να γίνεται πιο βαρετό από το να βλέπεις κέρλινγκ ή αγώνα βελάκια.

    Θα μου πεις όμως π.χ. ότι ο Μέσσι έχει βάλει γκολάρες βγαλμένες από το πλεϊστέσιο και θα έχεις δίκιο. Ο κοντός έχει βάλει γκολάρες, γλεντώντας άμυνα και τερματοφύλακα, πολλές φορές και την μισή ομάδα, όμως στην τελική δεν θαύμασες την ανάπτυξη της Μπαρτσελόνα, ή το πόσο εύκολα μπορεί η αντίπαλη ομάδα να μαζέψει την μπάλα από το πλεχτό, αλλά την ποδοσφαιρική ευφυΐα ενός ατόμου που είναι ικανό για το απρόβλεπτο, ικανό για να σπάσει τα υδραυλικά ολόκληρης της άμυνας. Αν έλειπε αυτός ο παίχτης, είναι πιθανό η Μπάρτσα να ήταν πιο βαρετή και από μεξικάνικο σήριαλ. Δες ας πούμε την Μπάγιερν του Χάινκες και την Μπάγιερν του Γκουαρδιόλα. Η μια, πίεζε στο μισό γήπεδο περισσότερο και από κάγκουρα σε μπαρ που ψάχνει να ζευγαρώσει, και η άλλη αλλάζει 35 πάσες στην μικρή περιοχή προκαλώντας σε να φωνάξεις: «βάλτο επιτέλους το γαμ….νο». Η μια το σήκωσε το 2013 σκορπίζοντας Γιουβέντους και Μπάρτσα ρίχνοντας ντόρτια έκαστος  και η άλλη αποκλείστηκε 3 συνεχόμενες φορές στα ημιτελικά. Γενικά όταν βλέπεις ομάδα του Πεπ να αλλάζει πάσες, αλλάζεις κανάλι, βάζεις διαφημίσεις του Star, τελειώνουν, το γυρνάς στο ματς και αυτοί ακόμα παίζουν πασούλες. Και κάπου εκεί σου έρχεται στο μυαλό ο αείμνηστος ο Αλκέτας που φώναζε “κάντε σούτ γ@μώτη μου”

    Το ποδόσφαιρο όντως έχει αλλάξει. Περισσότεροι αυτοματισμοί και ο ένας συνήθως θυσιάζεται στο βωμό του συνόλου πράγμα που κάνει τους ρομαντικούς να βλέπουν το τόπι τελείως διαφορετικό από όπως το γούσταραν. Είναι λογικό, όλα τα πράγματα εξελίσσονται. Άλλες φορές για καλύτερα άλλες για χειρότερα. Αλλά αυτό το τίκι τάκα δεν παλεύεται. Προτιμούσα χίλιες φορές την Βαλένθια του Κούπερ και του Μεντιέτα, που άπλωνε στην “κόντρα” και σε έπιανε πανικός ακόμα και εσένα που το έβλεπες από την τηλεόραση παρά την Μπαρτσελόνα του “ακόμα και το κόρνερ το κάνω με πάσα”. Προτιμούσα την Ντόρτμουντ του Κλόπαρου που πρέσαρε ακόμα και τα σημαιάκια του κόρνερ παρά την Μπάγιερν του Πεπ που παραλίγο να την γλεντήσει και ο Μήτρογλου με το GLX.

    Αυτό το στυλ ποδοσφαίρου σου στερεί ως θεατή, την πανδαισία του απρόβλεπτου, τον θαυμασμό αυτής της μίας ενέργειας που θα σε αφήσει να κοιτάς σαν να έχεις πάθει εγκεφαλικό. Ακόμα και ο Μέσσι πλέον δεν θα πάρει την επίθεση όλη πάνω του. Θα πασάρει γιατί αυτό προστάζει το σύστημα. Δεν θα μπορούσες να δεις έναν Ροναλντίνιο να στέλνει για ούζα δυο αμυντικούς γιατί έτσι του ήρθε ή έναν Πίρλο να βγάζει μπαλιά “πάρτο – βάλτο” στα 30 μέτρα χωρίς να χαλάσει το μαλλί και να το κάνει να φαίνεται πιο εύκολο και από μεθυσμένη τουρίστρια στο Φαληράκι. Άσε που τα βαριά σεντερ φορ δεν χωράνε σε αυτό το σύστημα. Έβλεπες τον Ζλάταν να παίζει και σε έπιανε η ψυχή σου. Παίχτης που πατάει περιοχή και κάνουν τσίσα τα σέντερ μπάκ και αναγκαζόταν να κάνει προμενάδες γύρω γύρω από την περιοχή σαν τον ραν ταν πλαν. Ή τον Μαχλά. (Γι αυτούς που ξέρουν)

    Θα μου πεις, φίλε αναγνώστη, ότι λόγω ηλικίας έχω άλλα ποδοσφαιρικά βιώματα και θα έχεις και τώρα δίκιο. Όμως δεν απορρίπτω κάτι καινούργιο γιατί απλά το έχω μάθει αλλιώς. Μου αρέσουν αρκετές αλλαγές που έγιναν στο ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαετία. Μου αρέσουν ας πούμε τα σύγχρονα αμυντικά χαφ που πρέπει να ξέρουν και λίγη μπαλίτσα, όχι απλά να μαρκάρουν τους πάντες και τα πάντα, ακόμα και τις διαφημιστικές πινακίδες. Μου αρέσει (σε αρκετές περιπτώσεις) που το τόπι έγινε πιο γρήγορο αλλά αυτό το “πατάω περιοχή και δίνω πάσα ενώ μπορώ να βάλω μέσα στο τέρμα τον τερματοφύλακα, τους αμυντικούς και τα ball boys μαζί”  δεν θα το χωνέψω ποτέ.

     

     

    ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ