Σε αυτά τα λαμπρά μυαλά που όσο και να προετοιμάζονται, ξέρουν ότι δεν υπάρχουν εγχειρίδια για να αντιμετωπίσουν την ασχήμια και το άδικο (πάντα λαϊκά εκφερόμενα),
Στο συναισθηματικό κενό, στο άδειασμα που νιώθουμε όσο μεγαλώνουμε και μας υπενθυμίζει την ομορφιά του έρωτα και της δημιουργίας, μέχρι να τα βρούμε ξανά,
Στις διαφωνίες με τους γονείς μας και στο πείσμα της σκέψης και του λόγου μας,
Στην αλληλεγγύη που φέρει διαφορετικά πρόσωπα και στις στιγμές της που μας κάνουν λιγότερο μόνους και ευάλωτους,
Σε όσα ομολογούμε στους εαυτούς μας κάθε βράδυ και ντρεπόμαστε να τα πούμε παραέξω, στην εσωτερική μας μάχη με τον ρατσισμό,
Στα είδωλα που γκρεμίζονται, στην εκδίκηση της γυφτιάς,
Στους φίλους που θα με ακολουθούσαν σε κάθε αγώνα, σε κάθε διεκδίκηση όπως και γω εκείνους, ανεξαρτήτως χώρας και γλώσσας, οι φωνές μας ακούγονται το ίδιο δυνατά,
Σε όσους προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μελαγχολία της αριστεράς,
Στη σαρωτική δύναμη της ιστορικής μνήμης και στην αδιάκοπη ανάγκη να τη μελετάμε και να την αμφισβητούμε και να θυμώνουμε και πάλι απ’ την αρχή,
Στις αντιστάσεις.
Σε όσα δε θα αφήσουν τη λήθη να χτίσει,
Σε όλους τους Δεκέμβρηδες και σε όσους βρεθούν σε λάθος μπάτσου χέρια.
