Λίγο πολύ είναι μια ακόμα ιστορία καραντίνας – αφού εκτός από ντουλάπια, ράφια, αποθήκες, φωτογραφίες υπήρξε χρόνος και για την τακτοποίηση των δίσκων. Κάθε ένας από αυτός και μια άλλη ιστορία
Όπως σου έχω ήδη πει δεν μου αρέσουν τα top 10. Δηλαδή, αλήθεια ποια συμπαντική εξίσωση σου επιτρέπει να βρεις 10 κορυφαία οτιδήποτε χωρίς να νιώσεις μια κάποια συμπόνοια ή αδικία για το 11, το 12, το 13; Λίγο πολύ αυτό που δεν μου αρέσεο το έκανα ήδη και τώρα βρήκα το χρόνο να μιλήσω γι αυτά που άφησα απέξω. Θυμήθηκα ότι τον πρώτο καιρό που λιώναμε το play του Moby, απέκτησα ένα βαθύ κόλλημα με τα “b – sides” αυτά δηλαδή που “κοπήκανε” και εν τέλει μπορεί να είναι και καλύτερα. Ε αυτό μάλλον ακολουθεί.
Pearl Jam, Ten (1991)
Στα 90s το Seattle είχε την τιμητική του κυρίως για τους Supersonics. Η μουσική του όμως πραγματικότητα ήταν ακόμα πιο “ουάου”. Το “Ten” των Pearl Jam, ηχογραφήθηκε το 1991. Στα δικά μου αυτιά έφτασε κάπου στο 95-96, σ’ ένα πάρτι στην Καλλιθέα (να και κάτι καλό απ’ την 90s Καλλιθέα). Δεν είχαμε σαζάμ, αλλά κάποιον φίλο ή κάποια φίλη που ήξερε να απαντήσει στο – “τι είναι αυτό ρε μαλάκα”; -“Είναι Pearl Jam”. Και τα υπόλοιπα γίνονταν ιστορία, είτε από κασετούλα, είτε από το χαρτζιλίκι που πήγαινε σ’ εκείνον τον “περίεργο” δίσκο με το ροζ εξώφυλλο και τις μονότιτλες τραγουδάρες (έκτος από 2 τραγούδια). Δίσκος που σε καταπίνει απ’ την αρχή ως το τέλος. Ξεχωρίζω το black. Ακόμα.
Judas Priest, Painkiller (1990)
Τα 1990s είναι εφηβεία. Όχι μόνο δικιά μας, όλου του πλανήτη. Σ’ αυτό το cleavage Metal – Rave στο οποίο εγώ έζησα και στις δύο πάντες (πέρασα στη μεριά της ηλεκτρονικής με τους prodigy όταν η εφηβεία κανονικά θα έπρεπε να έχει τελειώσει). Όπου όμως και αν νομίζεις ότι ανήκεις αυτή η δισκάρα των Priest, έχει περάσει απ΄τα χέρια σου. Εγώ την κονόμησα από τον αμετανόητο μεταλλά συμμαθητή μου Κωσταντή, μια ροζ κασέτα, ένα σωστό εφηβικό παυσίπονο. Halford στα καλύτερά του.
Placebo, Without you I am nothing (1998)
Πηγαίνοντας στα 16 παθαίνεις διάφορα. Το πιο ωραίο εξ αυτών είναι το πρώτο κορίτσι που ανταποκρίνεται στις ματιές σου (και όχι μόνο). Ένα τέτοιο κορίτσι μ’ έβαλε ν’ ακούσω Placebo. Είδα τη ζωή σαν σε placebo, σ αυτό το κρεσέντο του εφηβικού άτρωτου. Δεν μου άρεσαν και πάρα πολλά σ’ αυτό το δίσκο. Έβαζα συνέχεια το “Every you and Every Me” ώντας σίγουρος ότι είχε γραφτεί για μας που είχαμε ανταλλάξει ακμή, φιλιά μες στα δόντια και μελανιές. Α και τα πιο βαρυσήμαντα λόγια του κόσμου.
Enter the Wu-Tang (1993)
Τα 90s δεν έχουν lame hop (ντάξει με εξαίρεση το trash reality hip hop του West side – ακολουθεί ένας δίσκος τέτοιος). Εδώ είναι η “κοσμογωνιά”, εδώ είναι το μπιτ, εδώ είναι η παράδοση του RnB. Και πέρα από γαμάτο, είναι βαθιά πολιτικό και όταν μπαίνουν οι W στα πάρτι, αλλάζουν όλα. Ακόμα και όσοι είναι κριτικοί απέναντι στο hop αρχίζουν και ξυπνάνε. Το Enter the Wu-Tang ήρθε στα χέρια μου πολύ μετά το 1993 και δεν μπορώ να θυμηθώ έκτοτε οποιαδήποτε “πάρτι” απ’ τα κορυφαία που δεν είχαν ελεγεία στους “πατεράδες”. Να ξεθάψω το wu tang t-shirt μου. Δυσκολεύτηκα να διαλέξω μεταξύ του Tearz και του Shame on a Nigga.
Στέρο Νόβα, Ντισκολάτα (1993)
Τους ανακάλυψα πολύ μετά τα 1990s αλλά είναι φουλ παιδιά τους. Μάλιστα η δικιά μου πρώτη και μεγαλύτερη μου αγάπη απ’ τη δουλειά τους, η Ντισκολάτα, είναι ο 2ος δίσκος τους. Τώρα σημασία έχει εκείνο το ξημέρωμα σε μια ταράτσα με θέα την Ακρόπολη, ένα ιδρωμένο απ το χορό πουκάμισο, γυαλιά ηλίου γιατί ξημερώνει, μυρωδιά μπύρας και vodka red bull, αγκαλιές και χάσιμο, με τη Ντισκολάτα να μας τσουλάει στην επόμενη μέρα.
Active Member, Μύθοι του Βάλτου (1998)
Συστήθηκαν με τη διαμαρτυρία νωρίτερα. Σαν απόνερο της συναυλίας των Public Enemy, όμως ο Μιχάλης από διαμαρτυρόμενος πιτσιρικάς απ το Πέραμα την είδε ποιητής και στους Μύθους του Βάλτου το απέδειξε. Δεν χρειαζόταν να χεις φίλους που ακούνε TXC ή FFC για να τους πεις ακούστε λίγο εδώ τι έχει γράψει ο μαν. Από το “κάνε μου τη χάρη” και την “κοσμογωνιά” στο ομώνυμο. Δίσκος που καθόρισε το ελληνικό hip hop, ή low bap ή ότι γουστάρει ο foxmoor. Μ’ αυτά που έχει γράψει έχει κάθε δικαίωμα
Metallica, Black Album (1991)
Είπαμε είμαστε στην πλατφόρμα σύγκρουσης rock/metal – post rock (από hip hop μέχρι rave) αλλά αν υπάρχει ένας δίσκος κοινής αποδοχής απ’ όλους, αυτός είναι το Black Album. Μέσα μου είχα ήδη διαλέξει Iron Maiden, αλλά αυτή η δισκάρα έχει τραγουδάρες. Όπως λέει ο φίλος Μήτσος, απ’ το Enter Sadman για να γουστάρουν τα πιο ροκαμπίλια μέχρι το nothing else matters, απαραίτητο για να σβήσουν τα φώτα στο πάρτι.
Mano Negra, In the Hell of Patchinko (1992)
Να ψάχνεις να ακούσεις ισπανικά. Ρεγκεκτόν; Ούτε με σφαίρες. Ούτε Ισπανική ποπ. Mano Negra λοιπόν. Ανακάλυψη προς τα τέλη της δεκαετίας (ίσως και στις αρχές της επόμενης). Το είχα ακούσει στο ραδιόφωνο, είχα καταλάβει του στίχους και ο υπερ-εξπέρ πωλητής στο Record House από την περιγραφή μου είχε καταλάβει διάνα. Mala vida άκουγα στο ρεφρέν, Mala vida είδα ως τραγούδι 21. Play και απογείωση.
Portishead, Dummy (1994)
Στα γκρουπ με τις γυναικείες φωνές στα 1990s οι The Cranberries ήταν το φαβορί. Εμένα όμως – απάξ και τους ανακάλυψα – μου άρεσαν οι Portishead και η φανταστική Beth Gibbons. Το Mysterons είναι μουσική, στίχοι, εκτέλεση. Όλα στο τέρμα.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αγία Νοσταλγία (1996)
Ας είναι καλά ο φίλος μου ο Νίκος που κάπου στο 1999 με σέρνει σ’ ένα live στο Πέτρας, για έναν Παπακωνσταντίνου (όχι τον καλό με την κόκκινη fender). Στο αμάξι, ένα κόκκινο 205, (δε γίνεται πιο 90s) μου βάζει ν’ ακούσω την “Ανδρομέδα”. Λέω από μέσα μου μπλέξαμε. Το Πέτρας είναι σχεδόν άδειο – καμία σχέση με την “σημερινή” Τεχνόπολη, η πίστα είναι γεμάτη όργανα και το κλείσιμο της συναυλίας γίνεται με την Αγία Νοσταλγία. “Έχεις τίποτα άλλο δικό του να βάλουμε να ακούσουμε” του είπα μόλις μπήκαμε στο αμάξι.
Σαββόπουλος, Μην πετάξεις τίποτα (1994)
Μεγάλωσα σε σπίτι φανατικών “Σαββοπουλικών”. Είμαι όμως έφηβος και “τι ακούτε τώρα”. Ντάξει δεν θέλει και πολύ. Δεν είναι Μπάλλος, ή φορτηγό, ή Αχαρνής. Όμως, ο μικρός μονομάχος είναι για μένα. Και είναι ποίημα. Και ναι έχω μεγάλο κόλλημα με όλη την δισκογραφία του Σαββόπουλου, όσο γελοίος και αν είναι, όσο και αν δεν μπορώ να τον ακούω. Εκτός απ τις στιγμές που τραγουδάει τα αριστουργήματα που έχει γράψει.
Dr. Dre, 2001 (1999)
Όλα ξεκινάνε απ’ την Ανατολή και καταλήγουν στη Δύση. Είναι 1999 και ονομάζεις το δίσκο 2001 – ξεκινάμε καλά. Τα 1990s είναι μπερδεμένα και πριν την τελευταία στροφή του 20ου αιώνα μας προετοιμάζουν για τα σκατένια που μας περιμένουν. To μπιτ μπήκε στα κλαμπ και βγάζει φράγκα όμως ο ρυθμός είναι αλλού. Το άλμπουμ είναι η γέφυρα απ το γκέτο στα γκράμι (έχει μέσα από το “Bitch Niggaz”, το “Bang Bang” μέχρι το “The next episode). Ε ναι επειδή μετά έχει 2000 και η ταχύτητα αλλάζει και το αμερικανικό hip hop “μικραίνει” αφήνω εδώ το Next episode. Τουλάχιστον έχει snoop dog. Violence, promiscuity, drug use, street gangs, sex and crime – ήδη μετάνιωσα γι’ αυτό.
ΥΓ: Θα ακολουθήσει κείμενο “οι συναυλίες” που με καθόρισαν. Δηλαδή μια σειρά από συναυλίες που κατάφερα να πάω, είτε στην Ελλάδα, είτε εκτός. Σκέφτομαι πως θα καταφέρω να πλαισιώσω τις εξής εμπειρίες: 1) 1997, Rolling Stones στην Αθήνα, 2) 1998 Prodigy στο Μάντσεστερ, 3) 2004 Massive Attack στο φεστιβάλ “T In The Park”. Μάλλον δε γίνεται. Θα μείνω σ αυτά τα 3 lives.
