Είναι μέσα Οκτωβρίου και σκέφτομαι ή μάλλον νιώθω, αναπολώ και μελαγχολώ και κάπου στο ενδιάμεσο στρώνω ουτοπίες ρομαντισμού. Είχα διαβάσει κάπου, πως ο δρόμος της ευτυχίας είναι στρωμένος με ουτοπίες και κάθε φορά που επιστρέφω σε αυτό το σημείο χαμογελώ. Χαμογελώ λόγω εμπειριών, λόγω συνειδητοποίησης και μερικές φορές ,όταν μου το επιτρέπω λόγω αφέλειας. Μα γιατί αφέλεια…Η ευτυχία είναι στιγμές και όχι προορισμός, είναι μικρές στιγμιαίες ουτοπίες, που μας κάνουν να ξεχνάμε, να ζούμε θα έλεγα εγώ.. Η επιβίωση στηρίζεται στην αίσθηση του φόβου, ενώ η ζωή στο θάρρος. Το θάρρος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στους κύκλους της φιλοσοφίας, της ποίησης, της λογοτεχνίας και ελάχιστες φορές στην καθημερινότητά μας ,όταν η τέχνη παντρεύεται την ζωή. Οι ερωτευμένοι, που χαρακτηρίζονται ως μεγάλοι αφελείς φλερτάρουν με την έννοια του θάρρους και αυτοί, αγαπούν το κατακτούν. Γιατί, η αγάπη είναι η ύψιστη πράξη θάρρους, είναι ιερή. Ο πόθος για συναισθηματική σύνδεση μας κάνει τόσο δυνατούς ,ώστε να αψηφήσουμε τα εμπόδια, να πάρουμε ρίσκα. Την εργασία της αφοσίωσης την προγεύτηκα προσωπικά-εμπειρικά και την αφομοίωσα ξαναδιαβάζοντας ούσα ενήλικη τον μικρό πρίγκιπα. Ξαφνικά έγινα ο μικρός πρίγκιπας της ζωής μου, που στο πρόσωπο του αγοριού βρήκε το τριαντάφυλλο του (Μιαμόρ είσαι και θα παραμείνεις η αλεπού, αλλά θα σου αφιερώσω κάποια άλλη στιγμή την γραφή μου).Τον έρωτα δεν τον σκέφτεσαι, σε βρίσκει και σε χτυπά στα ξαφνικά, την αγάπη όμως την επιλέγεις και είναι επιλογή συνειδητή. Είπε η αλεπού «Είσαι υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει» και σε λίγες μόλις λέξεις μας μετέφερε την ουσία της αγάπης.
Η αγάπη υπερβαίνει την έλξη και την απόλαυση, περιπλανιέται μεταξύ των όμορφων και δύσκολων στιγμών κατευθύνει την δέσμευση για συνειδητή αφοσίωση. Μαθαίνεις να αγαπάς ,όταν εμπιστεύεσαι και εμπιστεύεσαι πολεμώντας τον φόβο. Χρειάζεται να απογυμνωθείς, να πετάξεις την ασπίδα του εγώ και να νιώσεις ευάλωτος για να αφεθείς στον άλλον. Εκεί έγκειται η πραγματική παντοδυναμία. Το αφήγημα στις ημέρες μας περί απόλυτης παντοδυναμίας είναι η μεγαλύτερη παγίδα που βάζουμε στον εαυτό μας. Ο Ίκαρος αισθάνθηκε παντοδύναμος. Είσαι ισχυρός, όταν είσαι αληθινός, όταν είσαι ο εαυτός σου και τον ξεδιπλώνεις, τον αποκαλύπτεις. Τολμάς να εμπιστευθείς τον άλλον και να του επιτρέψεις να γευτεί ποιος πραγματικά είσαι. Ο εαυτός σου δεν είναι μια σταθερά, ρέει, τον ανακαλύπτεις διαρκώς όπως έναν ποταμό. Στην προσπάθεια να αγαπάς μεταμορφώνεσαι. Απαιτείται η ειλικρινής πρόθεση να εξελίσσεσαι μέσα από την αλληλεπίδραση με τον άλλο, να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία σου και να γίνεσαι πιο συνειδητοποιημένος για εσένα. Ο τρόπος ,που αγαπάς τον άλλον καθρεφτίζει την στάση, που έχεις απέναντι στον ίδιο σου το εαυτό και την ζωή συλλήβδην. Στην πορεία της ζωής βιώνουμε ερχομούς και αποχωρισμούς. Ρισκάρουμε κάθε φορά ,που συνδεόμαστε με κάποιον την πιθανή του απώλεια. Η ερωτική απώλεια είναι ένας θάνατος και προκαλεί βαθύ πένθος. Αν θέλεις να χαρείς την άνοιξη, βιώνεις έναν χειμώνα…Είναι πολύ πιθανό να χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς, να πληγωθείς να απογοητευτείς να πενθείς. Όμως, η αξία της αγάπης και το θάρρος να την βιώσεις δεν βρίσκεται στην αποφυγή του πόνου, αλλά στη δύναμη να συνεχίσεις παρά τον κίνδυνο της απώλειας. Θυμάμαι την αλεπού να παραδέχεται τις αδυναμίες της στον μικρό πρίγκιπα ,καθώς τον προειδοποιεί για το εν δυνάμει κοινό τους μέλλον «Φυσικά και θα σε πληγώσω. Φυσικά και θα με πληγώσεις. Φυσικά και θα πληγώσουμε ο ένας τον άλλον».
Η φράση αυτή αποτελεί την ειλικρινέστερη παραδοχή της ανθρώπινης φύσης και των σχέσεων. Αναγνωρίζει την ατέλεια που συνοδεύει την εγγύτητα μεταξύ των ανθρώπων. Όταν αγαπάμε και συνδεόμαστε βαθιά με κάποιον, ανοίγουμε τον εαυτό μας σε πιθανό πόνο. Ο πόνος αυτός δεν προέρχεται απαραίτητα από κακή πρόθεση, αλλά είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης ευαλωτότητας και των διαφορετικών συναισθημάτων και αντιλήψεων. Υπήρξαν στιγμές που άθελα μου φρόντιζα υπερβολικά το τριαντάφυλλο μου και αυτό αντί να ανθίζει πνιγόταν ,αντί να μου ανοίγει τα φύλλα του να το χαρώ πετούσε άγρια αγκάθια. Σιγά σιγά έμαθα τις ανάγκες του, τις αντοχές του, προσαρμόστηκα σε αυτές και αυτό με την σειρά του με αντάμειψε. Έγινε το πιο όμορφο, το πολυτιμότερο, το δικό μου τριαντάφυλλο. Η αγάπη συμπορεύεται με το θάρρος, όχι μόνο για να την αποδεχτούμε, αλλά και για να την ζήσουμε πλήρως. Είναι η αδιάκοπη έκθεση στην ευαλωτότητα, υπευθυνότητα και εξέλιξης όπου ευτυχία και πόνος συνυπάρχουν.