Ξάνθη – Ολυμπιακός: Εντάξει δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για τις σχέσεις ΟΦΗ- ΠΑΟ. Είναι η πιο εμετική και προφανής περίπτωση πολυϊδιοκτησίας. Δεν πρέπει όμως να κολλάμε στα τυπικά κάτι σκονισμένων μετοχικών εγγράφων. Δηλαδή: τι πρέπει να πούμε για όλα τα ανεξάρτητα οικονομικώς, αλλά πλήρων υποταγμένα και εξαρτημένα παρασκηνιακώς παραρτήματα του Θρύλου. Να τα απαριθμήσουμε; Sorry, αλλά έχω και άλλα πράγματα να κάνω. Πάντως στο δια ταύτα ο Πανόπουλος άνοιξε διάπλατα τα ποδαράκια του στον καλύτερό του πελάτη, μιας και πουλάει χρόνια στον θείο την παικτική αφρόκρεμά του. Ναι είναι αλήθεια πως οι σκατοκέφαλοι που μας περιτριγυρίζουν αποκαλούνται πάντα λόγους του τύπου «κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις οικονομικές προσφορές του Κόκκαλη», «ε αφού δίνει μακράν τα πιο πολλά φράγκα», κ.τ.λ. Δεν νομίζω ότι είναι έτσι αγαπητά μου παιδιά. Δεν είναι καθαρός οικονομικός διαγωνισμός, ή δημοπρασία η πώληση ενός παίκτη. Ίσα ίσα. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, πουλάς εκεί που πρέπει, όσο πρέπει, κρατώντας το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της συναλλαγής κάτω απ’ το τραπέζι. Και φυσικά ο ισχυρότερος είναι ο νικητής σε όλα τα μέτωπα. Ένα πράγμα σαν τις περίφημες χιτλερικές θεωρίες της ζουγκλοποίησης των νόμων της φύσης. Το σαλεδάκι κάηκε, ξαναχτίστηκε, τα παικτάκια ψήνονται στα πηγάδια και σαν ώριμοι πλέον γενίτσαροι κατεβαίνουν στον Πειραιά, για κούπες, δόξα, πρωτοσέλιδα και ιαχές απ’ την εφτά. Γίνεται η δουλειά. Και όσα γεροντοπαλίκαρα δεν την βγάζουν πια στο λιμάνι ανηφορίζουν πάλι προς βορρά. Ανακύκλωσις. Super Deal και σούπερ ντήλερ. Και μόλις ο κυρίαρχος έχει ανάγκη, εμείς είμαστε αδιάφοροι. Περάστε κόσμε. Έτσι λοιπόν αγωνιστικά το πράγμα φάνηκε απ’ την αρχή Ζεβλάκοφ (31’), και Τζόλε (38’, 49’, 52’) τα γαυρο-γκολ ενώ ο Λαμπριάκος σκόραρε στο 53’ για την Ξάνθη. Αυτά… Πάλι τα ίδια δηλαδή. Δεν θα βαρεθούν ποτέ; Δεν ξενερώνουν με τον τρόπο.
ΠΑΟΚ – ΑΕΚ: Καταρχήν οφείλω μια μεγαλοπρεπή συγγνώμη στον Εντίνιο. Όχι, δεν είναι τόσο άμπαλος όσο νόμιζα. Δεν πλασάρει με το μίτο. Δεν είναι Μιελκάρσκι. Σε δυο-τρεις περιπτώσεις του παιχνιδιού με τον ΠΑΟΚ ο πορτογάλος έκοψε την μπάλα κάθετα με σχετικά υψηλή ποιότητα. Ξέρει λοιπόν. Στο αγωνιστικό κομμάτι δεν συνέβη και τίποτα διαφορετικό απ’ ότι περιμέναμε. Και γιατί το περιμέναμε. 3 λόγοι: Αδιάφορος και αντι-ολυμπιακός ΠΑΟΚ, Ζαγοράκης και Σάντος. Θέλει κι άλλο. Όχι βέβαια, απλά πράγματα. Απλώς τα αγοράκια της ΑΕΚ ήταν κάπως ατίθασα. Ήταν ανάγκη να ρίξουν 4, και ειδικά στο τελευταίο ματς του Γ.Χ. είχε τα δίκια του λοιπόν ο μέσος οπαδός του ΠΑΟΚ να κάνει τον φραμπαλά του. Είπαμε κερδίστε μπας και πάρετε την κούπα μέσα απ’ τα χέρια των νταβατζήδων αλλά μην μας ξεφτιλίσετε κιόλας, ΑΕΚ χωρίς αιδώ. Στα αξιοσημείωτα, το πολύ όμορφο σε σκέψη και εκτέλεση γκολ του Καλλόν (82’). Τα υπόλοιπα τέρματα, Παπασταθόπουλος (20’), Μπλάνκο (23’,) Λυμπερόπουλος (25’). Η πιο σουρεάλ σκηνή της αναμέτρησης του αγώνα απορρέει από τις ηθικοπλαστικές, νεοκαντιανές δηλώσεις του Νίκου Λυμπερόπουλου περί ηθικής δικαίωσης του δικέφαλου πτηνού και περί ΑΕΚ πρωταθλήτριας, «Μεγάλης Ιδέας», «χαμένων πατρίδων», «Κόκκινη Μηλιάς» και ένα κιλό φιρίκια μαζί για δώρο. Κάθε χρόνο απ’ όταν μετεγγράφηκε στον Παναθηνάϊκος αυτό το λυγερό αγόρι, το κατά Μύτια βαρύ δεκάρι του ελληνικού ποδοσφαίρου, αισθάνεται ηθικά δικαιωμένος και πρωταθλητής στις καρδιές των φιλάθλων. Δώστε στο παιδί ένα λουκούμι, κρίμα είναι.
ΠΑΟ – Άρης: «Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, βαζέλια-κουρέλια με όπλα στους ώμους». Ουχί σενάριο επιστημονικής φαντασίας του Τζορτζ Λούκας αλλά στεγνή πραγματικότητα, το ότι οι αγνοί και τίμιοι Παναθηναϊκοί φίλαθλοι διοργάνωσαν πορεία για την ξευτίλα του 100ετούς λατρεμένου σωματείου τους. «Ένας είναι ο εχθρός, του καπετάνιου είναι γιος», «Αλιμόνου-παλιοκόριτσο δεν έχεις αφήσει μυαλά στο ντολμά σου» ή «ραλλιάρη πουσταρά, τράκαρε ξανά» ήταν μερικά από τα συνθήματα που θα θέλαμε να ακούσουμε. Πλακάτ, πανό, ιαχές, ντουμάνια απ’ τα πίσω μέρη της πορείας όλα αυτά τα υπέροχα έλαβαν χώρα έξω απ’ την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μέσα στο σταδιάκι πλήρης αδιαφορία. 5.000 άτομα που γκρίνιαζαν, έκλαναν, έβριζαν, ξεκατίνιαζαν. Σωστή Παναθηναϊκή γιορτή. Και κάπου δειλά, δειλά απ’ τον πάγκο τον φιλοξενούμενων ο σερβοέλληνας άτλαντας κρυφοκοίταζε λάγνα την πολυθρόνα του Τεσσέ-ϊρο (απ’ τα 4 που μάζεψε στον ΟΦΗ). Ήρθε η ώρα να συναντηθούν το ατέρμονο βλέμμα του πετυχημένου σέρβου με τον πάγκο του πιο νέο-πλουτέ, σνομπ σωματείου. Ευχόμεθα να γίνει ο γάμος διότι θα βγουν γούστα με την σέσουλα. Αγωνιστικά, ο σίγουρα 3ος ΠΑΟ και ο σίγουρα 4ος Άρης σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι προσέφεραν μόνο έναν τέρμα. Σκόρερ (75’) ο αρματολός ηγέτης των πρασίνων Γιώργος Καρα(γκούνης). Μια γυφτοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη.
Αστέρας – Λεβαδειακός: Νοιώθω αρκετά τυχερός που δεν παίζω στοίχημα. Καθότι θα κατέτασσα με ευκολία τον αγώνα στον μεγάλο, εν τέλει, κουβά των άχαστων. Αυτό που έκανε ο Αστέρας είναι σαν να στέκεσαι στην ουρά του ckeck –in με το εισιτήριο στο χέρι και άξαφνα να διαπιστώνεις ότι το διαβατήριο σου έχει λήξει. Μετά τα διπλό σε Τούμπα και Περιστέρι, την εύκολη νίκη ενάντια στην Βέροια και την απώλεια βαθμών του Ιστορικού εναντίον της Βασίλισσας του Βορρά, οι Τριπολιτσώτες έπρεπε να κάνουν χαρακίρι για να θέσουν εαυτόν εκτός πεντάδας. Όπερ και εγένετω. Η Λιβαδειά, του Μπάμπη του Τεννέ, δεν πήγε στην Τρίπολη για τουρισμό, αποδεικνύοντας ότι το κίνητρο της παραμονής είναι τελικά πολύ βαρύτερο απ’ αυτό της συμμετοχής στα διεθνή. (Αυτό είναι κάτι που με φοβίζει έντονα για τον αγώνα Πανιώνιος – Ατρόμητος που έπεται). Μόλις στο 4’ ο Φυτανίδης με αυτογκόλ έβαλε μπροστά τους Βοιωτούς. Ένα, μόλις, λεπτό πριν το τελικό σφύριγμα ο Μασάντο ισοφάρισε και ο Αστέρας φάνηκε ότι τουλάχιστον θα εξασφάλιζε το πολύτιμο ποντάκι. Όμως ο Ντιμπαλά στις καθυστερήσεις, σαν Πανιωνίτης από καιρό, μετά από ένα μαγευτικό, αργά κουραστικό σλάλομ ανάμεσα σε πεταμένα χαρτάκι στην περιοχή του Αστέρα διαμόρφωσε το τελικό 1-2. Τώρα οι Αρκάδες ελπίζουν σε θετικό αποτέλεσμα μέσα στο Αεκάκι, όπου οι απανταχού ενωσίτες θα υποδεχτούν την ομάδα του Κωστένογλου με τιμές πρωταθλητή. Δεν είναι εύκολο να χαλάσει αυτή η φιέστα; Μήπως είναι; Ελπίδες σε cas, Ηρακλή και τιμή της ένωσης ώστε να έχουμε την πιθανότητα να δούμε την κυανέρυθρη λαίλαπα ξανά στα σαλόνια του UEFA.
ΟΦΗ – Πανιώνιος: Στην Κρήτη είχανε στήσει φιέστα. Και φυσικά εννοούμε για την παραμονή της ομάδας, μιας και ο ΟΦΗ έχει τέτοια κριτήρια τα τελευταία χρόνια. Μπαλόνια, μπαλωθιές, τσικουδιές, ριζίτικα, γαμοπίλαφα, βρεχτοκούκια. Μια ωραία μουστακαλίδικη ατμόσφαιρα. Ο ιστορικός έχει τους δικούς του στόχους. Όταν τα τρανζιστοράκια στον πάγκο αναμετέδιδαν το 0-1 της Λιβαδειάς στην Τρίπολη το ματς απέκτησε αξία. Έτσι το 1-0 (Πόποβιτς 7’) από την γκάφα ολκής του Κρέσιτς, μεταμορφώθηκε σε d-t σε 1-1, από το απλό και ουσιαστικό πλασέ του Λάμπρου (9’). Ανάπαυλα. Θέλαμε πολύ τον αγώνα. Σιγά, σιγά όλο και περισσότερο, οι παίκτες κατάλαβαν ότι είναι μέσα στο κόλπου του διεθνισμού και των μπασκετικών playoff. Γιατί όχι; Ο Ντάριο (81’ έστησε την μπάλα και φρόντισε να πάρει την ρεβάνς από τα 2 δοκάρια του ενάντια στην Βέροια. Αλήτικο πέρασμα της στρογγυλής θεάς με τόνους εσωτερικού φάλτσου δίπλα απ’ το τείχος και τα τρανζόστορ στην Τρίπολη άρχισαν να στάζουν πικρίλα. 1-2 και πλέον στην ουρά των departures στέκεται ο ιστορικός και η αρμάδα των άρρωστων ποδοσφαιρόφιλων που τον ακολουθούν αιώνια. Λίγο πιο πίσω είναι η Λάρισα και θέλει προσοχή. Εξάλλου ο Ατρόμητος δεν θα έρθει με τις σεζ-λόνγκ του στην πλατεία. Όπως περίπου θα πάει η Πανοπουλιάδα στον Εργοτέλη. Κάτι που σημαίνει πως αν η χαλκηδοναίοι χάσουν, μάλλον θα αρχίσουν να κοιτάνε στο χάρτη περιοχές όπως τα Τρίκαλα, η Νίκη Βόλου, η Καστοριά. Κακές σκέψεις με κατακλύζουν όταν και σκέφτομαι αυτό το ρημάδι 1-3 μέσα στο Περιστέρι που μας κράτησε στην Α’ εθνική επί Μπέου. Υπάρχουν χρωστούμενα; Μα, μα εμείς αλλάξαμε διοίκηση. Θέλω να πιστεύω. Θα πέσουν κορμιά και ελπίζω στο τέλος να κάνουμε check-in. Αν και τώρα που το σκέφτομαι μήπως είναι απελπιστικά βαρετό αυτό το μασκαριλίκι των playoff; Δεν έχει σημασία 2 χρονιές συνεχόμενα στην 5η θέση είναι μια επιτυχία, θα έλεγα σε μεγάλο βαθμό «Λινενική».
Τα κοπέλια ήθελαν και το έδειξαν μιας και σκόραραν μέσα στον κάμπο δις, με Ζούνιορ (28’) και Ογκουνσότο (63’). Μάλλον όμως αυτό δεν ήταν αρκετό απέναντι στην φορμαρισμένη Λάρισα που με τρία τέρματα των Μετίν (52’), Φωτάκη (67’) και Πάρα (80’) νίκησε τον αξιόμαχο Εργοτέλη στο νήμα και παρέμεινε επικίνδυνα ζωντανή στο κυνήγι της πεντάδας. Περισσότερο θέμα είναι πάντως για τους θεσσαλούς οι θεωρίες περί Δώνη, Κλέϊτον και Μετίν παρά η κατάληξη της 5ης θέσης.
Ηρακλής – Καλαμαριά: Οι γριές ήταν και δεν ήταν αδιάφορες. Η καλαμαριά ήλπιζε σ ένα θαύμα κι αυτό μόνο και μόνο σε περίπτωση βαθμολογικής δικαίωσης απ’ το CAS για την «Βαλνεριάδα». Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο Ηρακλής σε ένα σπάνιο επιθετικό κρεσέντο διέλυσε τους Πόντιους με το επιβλητικό 5-2 (Μάρκες 8’, Κομβολίδης 43’, Ααρόν 76’, 89’, Γιάντσης 83’, – Μπάρκογλου 49’, Γουέλιγκτον 73’), στέλνοντας τους με πάρα πολύ φόρα στην Β. Το έχω ξαναπεί ότι λυπάμαι πολύ για την Καλαμαριά, καθότι και συμπαθέστατη ομάδα είναι και αρκετά καλύτερη από πολλούς που σώθηκαν. Η μπάλα είναι όμως στρογγυλή και η αλήθεια είναι πως η ομάδα του Κατσαβάκη είχε σημαντικές ελλείψεις σε πάρα πολλές θέσεις. Ποντιακό πεντοζάλη… και απ’ του χρόνου στην Β’ εθνική θα υπάρχει ένας απόλυτος κυρίαρχος που ξέρει καλά την κατηγορία. Ποιος άλλος; Ο Ποντιακός Απόλλωνας.
Tips: