...

    Πολλαπλοί οργασμοί, πολλαπλές διαστάσεις και ελάχιστα κοινά πολλαπλάσια

    Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους (όχι γιατί νιώθω “σπέσιαλ”, απλά επειδή δεν ξέρω), αλλά προσπαθώ, μάταια μέχρι ώρας, να αποκωδικοποιήσω τη λογική της εκμετάλλευσης. Πως, δηλαδή, οποιοσδήποτε σε σαφή θέση ισχύος, δεν επιλέγει τη συλλογική εξέλιξη, αλλά την επιβεβαίωση της μοναδικότητας του, ακόμη και κοστολογωντας την ανθρώπινη ζωή.

    Σήμερα δε θέλω να πω σε πόσα επίπεδα είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια σκατά (στοιχεία του περιοδικού πίνακα). Ούτε καν να γίνω δεικτικός με το ότι η ζωή του καθένα, μετά βίας ανήκει στον ίδιο. Είμαστε επισκέπτες σε έναν δανεικό πλανήτη. Όλοι. Πολύ πριν το συλλάβει, οποιοσδήποτε ήταν αυτός που κοίταξε τ’ αστέρια πρώτος και ακόμη πιο πριν αποκτήσουμε τη μεταφορά πληροφορίας ασυνείδητα (Dna, γενετική πληροφορία) ως έμβια. Πόσο μάλλον δε, συνειδητά (γλωσσα, γραφή), ως ανθρώπινο είδος.

    Πιάνω (στη φασουλα μου) τον εαυτό μου, να θεωρεί ακομη και την αγροτική επανάσταση συνυπεύθυνη. Όπου “αγροτική επανάσταση” , δεν εννοούμε την Οκτω(μ)βριανη (#χερακιστοστηθοςκαιδακρι). Εννοούμε αυτή, απο την όποια, προέκυψαν οι πρώτες “οργανωμένες κοινωνιες” (???), του ασήμαντου κατά τα άλλα είδους μας, περί το 8.000 π.Κ.Ε. Τότε που ουσιαστικά, ο μεσάζοντας έγινε λειτούργημα, ο έμπορας απαραίτητος κλπ. Φτάσαμε λοιπόν, περί τα σήμερις, να είναι πιο “απαραίτητος” ο επενδυτής, απο τον παραγωγό ή/και παράγων, είτε ιδέας, είτε έργου, είτε τέλοσπαντων πάσης φύσης κάματου. Με ένα καθεστώς ιδιοκτησίας, που ζητά να υποθηκεύσει, μέσω τρίτων (Τρίτων εκεί? Τρίτων), ακόμη και τον χρόνο των παιδιών σου, στο γαλάζιο στρογγυλό σκατό που λέμε Γη.

    Ένας υπέροχος καπιταλισμός, που με περίσσιο θράσος και κυνισμό, σου κερνάει ένα “δατσ λαηφ μπρο” και ένα “μόνο οι τεμπέληδες πάνε χαμένοι”, διαμορφώνοντας την πραγματικότητα έτσι ώστε ο κάθε “άριστος”, να μην αλλάζει καν επίθετο.

    Όλο αυτό μεταφράζεται πολύ επιθετικά στους χώρους παροχής υπηρεσιών και φυσικά, στην εστίαση. Μεροκάματα εξεφτελιστικά, ατέλειωτες ώρες ορθοστασίας και διεπαφής με κοινό και κουβάλημα μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και αυτός και ο επόμενος. Δεν πρέπει να αφήνουμε τα “κοίτα δεν βγαίνει”, ούτε και τα “βάλε πλάτη”, να καθορίζουν την εργασιακή πραγματικότητα. Πόσο μάλλον, το να απευαισθητοποιηθούμε από την στέρηση βασικών παροχών, ως εργατικό δυναμικό. Προφανώς αυτό είναι ευκολότερο να το λες, από το να το κάνεις. Ειδικά όταν η τσέπη, αδειάζει επικίνδυνα ή έχει αδειάσει προ πολλού. Τα σκληρά μαθηματικά λένε 1>0. Βέβαια,τα ίδια μαθηματικά εξηγούν ότι με μισθούς πείνας και μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες, δεν βγαίνει το πράγμα. Αλλά δεν βαριέσαι. Δουλίτσα να υπάρχει (Sic).

    Μια συνταγή: Μην κάνετε εκπτώσεις στις συνθήκες εργασίας. Η εργασία, όσο και να νιώθεις ότι δίνει νόημα στην ύπαρξη σου (sic²), δεν πρέπει ποτέ να κοστολογει τον εργαζόμενο και την ανθρώπινη του υπόσταση. Μισθωνουμε την εργασία, όχι το είναι μας. Εκεί αρχίζουν κι αυτό περιγράφουν οι αριθμοί. Σ αρέσει, δε σ’ αρέσει, δεν μπορείς να το κοστολογησεις. Μια συμβουλή: Η αριθμητική δεν αρκεί για να περιγράψει την πραγματικότητα σου. Κάνε ότι μπορείς για να μεγαλώσει η αντίληψη σου και να γίνει συνεπής και εξελισσόμενη. Αν αρχίσεις να επεξεργαζεσαι την πραγματικότητα σου με δικαιολογίες, θα απογοητευτεις 2 φορές.

    Τους αγωνιστικούς μου, Λαθ

    ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

    ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ