Η παρούσα ανάγκη εξωτερικεύτηκε τέλη Οκτώβρη, αλλά με άφησα να το νιώσω για ακόμα μια φορά άμετρα, οπότε ολοκληρώνεται τέλη Δεκέμβρη…
«Ο κόσμος καταστρέφεται και εγώ το ξεχνάω, γιατί σε αγαπώ και με αγαπάς’» αυτό σου έλεγα επί λέξει και ηρεμούσα τις υπαρξιακές μου ανησυχίες. Αυτός είναι και ο λόγος, είμαι εκνευριστικά αγχωμένη αυτή την περίοδο, δεν αγαπώ, άρα δεν ζω, επιβιώνω. Χθές έπεσε το μάτι σε μια εικόνα ενός γλυπτού, ενός έργου που συνοψίζει το νόημα της ζωής(μου).Το ”Έρως και Ψυχή” είναι η απάντηση, που διαχωρίζει την επιβίωση από την ζωή. Το έργο το πρωτοείδα πριν δυο χρόνια και το πρωτοένιωσα πριν τρία χρόνια. Ούσα σκληροπυρηνικά ρομαντική και αδιόρθωτα ενθουσιώδης ήταν το μοναδικό έκθεμα, που φωτογράφισα σε όλο το μουσείο και το αντίκριζα μέχρι και σήμερα με δέος και λαχτάρα και λίγους εσωτερικούς αναστεναγμούς. Η εικόνα μεταφράζεται βάσει του μύθου ως η ένωση του θεϊκού στοιχείου με την ανθρώπινη ευαλωτότητα. Αυτή είναι μια συνθήκη υπέρβασης. Αυτή είναι και η βαθιά προσωπική μου αντίληψη γύρω από το γλυπτό αναδυόμενη από μια ανάγκη να πιστέψω, να ερμηνεύσω και να πείσω. Στοίχημα με τον εαυτό μου και τους γύρω μου να αποδείξω, πως ο έρωτας μονοπωλεί την δυνατότητα της ανάστασης. Το φαντάζομαι σαν το φως ,που δίνει ζωή στα φυτά και αυτά ανθίζουν και έχουν ανάγκη να στρέφονται προς το μέρος ,που είναι εντονότερο, το αναζητούν. Mε παρόμοιο τρόπο ο έρωτας έχει την ακατανίκητη δύναμη, να αναζωογονεί την ψυχή και την ζωή μας εξ ολοκλήρου.
«Ακόμα φοβάμαι τον θάνατο, όσο φοβάμαι το τέλος του έρωτα» παίζει διαρκώς στο κεφάλι μου, τα βράδια ,που με συντροφεύουν παραβατικά τα υπαρξιακά μου, αλλά αυτή την φορά διαφορετικά.
Δεν φοβάμαι, το τέλος μα την απουσία του έρωτα, την έλλειψη του προσώπου, που είχα ερωτευτεί με είχε ερωτευτεί και την συνθήκη, η οποία δημιουργήθηκε, συνθήκη πανοπλία για την ζωή.Tο τέλος και η απώλεια γίνονται αισθητά μέσω των αντιθέτων τους, της αρχής και της παρουσίας. Όσο μας τρομάζουν άλλο τόσο μας λυτρώνουν! Τώρα θα πάρω φόρα αλλά τα αυθόρμητα πολλές φορές είναι και τα ειλικρινή πιστεύω μας! Κι όμως είναι αρκετά λυτρωτικό γιατί κάθε μέρα κάθε στιγμή όσο σου λείπει κάτι άλλο τόσο εν δυνάμει μπορεί να σου παρουσιαστεί κι όσο δεν υπάρχει το υποκείμενο με το οποίο θα είσαι ερωτευμένος εκεί ακριβώς υπάρχει και η πιθανότητα εμφάνισης του! Στον αντίποδα όσο έχεις δίπλα σου το πρόσωπο με το οποίο είσαι ερωτευμένος μπορεί ξαφνικά να βιώσεις την απουσία του, να νεκρώσεις και να προσμένει η ψυχή σου την ανάσταση. Ο έρωτας είναι ζωή και η ζωή είναι τέχνη την έχουμε μέσα μας αλλά χρειάζεται η προσπάθεια η έξαψη ήταν αισθήσεων για να δημιουργήσουμε να ερωτευτούμε και να ζήσουμε. Ο ερωτάς θα σε αναστήσει χωρίς αυτό να σημαίνει ,ότι θα έχει την μορφή ενός προσώπου ή ακόμη πιο απόλυτα ενός συγκεκριμένου προσώπου. Τον έρωτα μπορείς ή να τον δημιουργήσεις ή να τον βρεις ή να σε βρει μπορείς να τον καλλιεργήσεις ή και να τον αναζητήσεις. Σκεφτόμουν, πως η τελευταία μου φορά ήταν το πρωινό ,που ξεκίνησα να αποτυπώνω αυτές τις σκέψεις, αλλά ήμουν άδικη. Όντως τα έγραφα όλα αυτά ούσα ερωτευμένη και τρελαμένη και ενθουσιασμένη …Αλίμονο όμως αν περιορίσουμε τον έρωτα, άρα και την ζωή στα μάτια και το χαμόγελο ενός ανθρώπου. Όλες οι φορές ,όπου η καρδιά μου γεμίζει, τα μάτια μου λάμπουν και το γέλιο μου με κάνει να ξεχνιέμαι, είναι ο λόγος που η ψυχή μου παίρνει ανάσα, βαθιά κιόλας! Τότε ξεχνάς και αφήνεσαι έρμαιο των αισθήσεων σου, αμβλύνεις άμυνες και ανασφάλειες και επιτρέπεις στον εαυτό σου να δεχθεί σαν ένα μικρό παιδί! Αυτό είναι ο έρωτας, αυτό είναι ζωή…
Ούτε να σας διδάξω επιδιώκω, ούτε να σας πείσω. Αυτή η κατάθεση κρύβει τόσο πόνο όσο και ευτυχία…Τα προειρημένα εξάλλου επιβεβαιώνουν την αντιθετικότητα της πάρτης μας…
Τελευταία προσωπική κατάθεση για το 2024 και αν κάτι έχω να κρατήσω και να υπενθυμίσω είναι η παραδοχή και εξωτερίκευση της αγάπης, του έρωτα και της ζωής!