Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ
Και πώς προέκυψε ο πλανήτης Μπαλαλάικα;
Ήταν 2008, τα blogs είχαν γίνει ήδη μόδα. Μια διακριτή τάση να μπορεί ο καθένας να γράψει αδιαμεσολάβητα.
Η αφεντιά μου είχε μόλις ξεκινήσει να δουλεύει σε αθλητική εφημερίδα (μετά από μερικά χρόνια στο Λονδίνο). Στην πρώτη εβδομάδα της δουλειάς, μου γίνεται πρόταση για περιοδικό (ποικίλης ύλης). Και αν το αθλητικό μου μείνει για πάντα απωθημένο; Αν στο νέο έντυπο με τις καλύτερες συνθήκες δουλειάς, τελικά δεν μπορώ να γράφω όλα όσα θέλω, όπως τα θέλω; Διάλεξα το περιοδικό και την ίδια μέρα ξεκίνησα την μπαλαλάικα ως blogspot. Στην αρχή με αθλητικό περιεχόμενο και ως μόνο στόχο την ανασκόπηση της αγωνιστικής των ποδοσφαιρικών αγώνων.
Κάπως μη ερμηνεύσιμα, η μπαλαλάικα έγινε ο πλανήτης μου. Περίμενα την Κυριακή το βράδυ, να κάτσω να φτιάξω το ποστ. Μετά, έγραψα για την εμπειρία μιας εκδρομής και κάπως η κατηγορία ταξίδια γεννήθηκε. Μετά, κράταγα τους ανθρώπους που ξεχώρισα από τις συνεντεύξεις μου ως δημοσιογράφος. Η μπαλαλάικα άλλαζε· κατέληξε μια θεωρητικά αναστοχαστική υπερ-πραγματικότητα που εκτελεί χρέη αντιψυχοφαρμάκου.
Γίνεται να υπάρξει πλανήτης χωρίς άλλους κατοίκους; Ασφαλώς και όχι. Βαρέθηκα πολύ γρήγορα τη μοναξιά και θέλησα να μοιραστώ, όσα μπορούν να γυρίσουν πίσω σε έναν συντάκτη. Φίλοι ή και γνωστοί ή αναγνώστες που από μόνοι τους ζήτησαν μια θέση στον πλανήτη μπαλαλάικα. Ανοικτά παράθυρα, να μας φυσάει αέρας.
Η μπαλαλάικα ξεκίνησε ως ένας ιδεατός χώρος για τα του ποδοσφαίρου για να καταλήξει σε μια ημερολογιακή – πολιτισμική καβάτζα έκθεσης ιδεών και αποταμίευσης συναισθημάτων.
Πάντα ιδεατή και πάντα καβάτζα.