Βρίσκομαι πίσω στην Ελλάδα, μετά από ένα, εθελοντικού χαρακτήρα, ταξίδι στην Τανζανία. Πολλοί με ρωτάτε πως πέρασα…Διαπιστώνοντας ότι οι πρώτοι ακροατές είχαν μια πιο ολοκληρωμένη ιστορία, συνοδευόμενη από μεταδοτικό συναίσθημα και πως όσο περνάει ο καιρός οι επόμενοι αδικούνται με μια τυπική περίληψη, αποφάσισα να γράψω όσο η φωτιά που άναψε μέσα μου στην Αφρικούλα σιγοκαίει ακόμα….
Η διαμονή και οι δράσεις μας με την ομάδα πραγματοποιήθηκαν σε ένα μικρό χωριό της Τανζανίας, το Gongo. Νεοφώτιστη σε έναν προορισμό τέτοιου είδους, κάθε στιγμή έφερνε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα και μια ασύλληπτη εικόνα. Μπαίνοντας στο χωριό αντικρίζεις το μεγαλείο της φύσης αλλά και της ψυχής των ντόπιων. Τα παιδιά είναι παντού τριγύρω και τρέχουν με μάτια πλημμυρισμένα από ενθουσιασμό να μας χαιρετήσουν. Όλο το σκηνικό μοιάζει αδιανόητα αυθόρμητο και αγνό. Η πρώτη αίσθηση είναι τόσο χαρμόσυνη που δεν σου επιτρέπει να εστιάσεις στις υποανάπτυκτες κατοικίες τους.
Σιγά σιγά το χωριό πήρε τη μορφή πλημμυρίδας διφορούμενων συναισθημάτων και αντικρουόμενων σκέψεων. Αναλάβαμε καθημερινές εργασίες ντόπιων έχοντας όλοι ανάγκη για ανιδιοτελή προσφορά βοήθειας και αγάπης. Εκείνοι μας φιλοξένησαν στα σπίτια τους, μοιράστηκαν την κουλτούρα τους και το φαΐ τους ως ένδειξη ευχαρίστησης. Ερχόμενοι σε επαφή με την καθημερινότητα τους αναπτύξαμε σχέσεις με μικρούς και μεγάλους και συνειδητοποιήσαμε αυτό που εκείνοι με τη διάθεση και την ενέργεια τους έκαναν αόρατο. Δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, έλλειψη ρεύματος, νερού, βασικών παροχών υγείας και εκπαίδευσης. Αιφνίδια όμως τα φτωχά παιδιά της Αφρικής είχαν πολύ πιο πλούσιες καρδιές από κάθε Ευρωπαίο του Δυτικού κόσμου και ήταν σε θέση να μας δώσουν πολλά περισσότερα από όσα εμείς σε κείνα. Αγαπηθήκαμε τόσο που αναρωτηθήκαμε αν ήρθαμε να δώσουμε ή τελικά να πάρουμε;
Ανάμεσα σε πολλές απορίες που γεννήθηκαν μια κύρια ήταν σχετικά με το πόσο καλό τους κάνει η παρουσία μας εκεί. Κατά πόσο αφυπνίσαμε καινούριες ανάγκες που οι ίδιοι δεν έχουν και ζουν ευτυχισμένοι στην άγνοια αυτών. Προβληματιστήκαμε για το πόσο εύκολα χάνει ο άνθρωπος τις ισορροπίες και πως εμείς οι δυτικοί στην προσπάθεια για καλύτερη διαβίωση εκτεθήκαμε στην εξέλιξη. Πως βρέθηκε η εξέλιξη να τροφοδοτεί την απληστία και να βάζει σύνορα μεταξύ ανθρώπων και φύσης; Ευεργετικά ως ένα σημείο καταφέραμε να εξελίξουμε την τεχνολογία μα καταλήξαμε πια να υπηρετούμε εμείς αυτή και η φύση εμάς.
Σίγουρα στο ταξίδι αυτό δώσαμε και πήραμε, αναπροσδιορίσαμε τις ανάγκες σε πραγματικές και πλασματικές. Αξιώσαμε τη συνύπαρξη με τη φύση και νιώσαμε ευγνώμονες για πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα! Δεν μπορώ να μην πω “Asante sana” στην Wheeling2help, τον οργανισμό που μου χάρισε αυτή την εμπειρία και με έφερε σε επαφή με μια ομάδα 30 ατόμων που καθημερινά γυρεύω, μα έφτασα στην Αφρική για να τους βρω. Asante Sana África για τη συνειδητότητα της απεραντοσύνης του κόσμου και για τον πιο λαχταριστό nanasi που έχουμε γευτεί! Τα πιο πολύτιμα πράγματα εκεί δεν κόστιζαν σελίνια και ευρώ, όπως το διάχυτο φως του ηλίου που φώτιζε κάθε μέρα και περισσότερο την πίστη μας στους ανθρώπους.
