Λίγος ήλιος, περπάτημα, σπίτι, συμμάζεμα και όλων των λογιών γνωστοί σε κάθε σημείο της πόλης.
Κάπως έτσι μοιάζει η επιστροφή στην πόλη, άντε και ένα γυμναστήριο για να γίνουμε και φιτ. Κι όμως, η αίσθηση και η ενέργεια της πόλης παραμένει η ίδια, με αυτή που την άφησα. Μίζερη και πολύ συμβατική. Και τώρα, αντιλαμβάνομαι καθαρά, γιατί ήθελα να φύγω πριν έξι μήνες, να αποδράσω. Έκλεισε το κεφάλαιο φοιτήτρια για μένα, και μαζί του πήρε και όλη τη ζωή που έκανα σε αυτό το μέρος. Η απόδραση στη Σαντορίνη τώρα φαντάζει σαν ένα όνειρο, λες και δεν ήμουν ποτέ εγώ αυτή που έφυγα. Τόσο πολύ σε τραβάει ξανά κοντά της η συνήθεια και το οικείο. Ωστόσο, μια δυνατότερη φωνή μέσα ζητάει να αποδράσει και να προχωρήσει κι άλλο, να μη μείνει εδώ. Είναι ωραίο καμιά φορά να ακούς την εσωτερική φωνή και να την εμπιστεύεσαι. Είναι η ψυχούλα σου που λαχταράει να γίνει αυτό που εσύ ο ίδιος την εμποδίζεις. Είναι η εξέλιξη.
Πονάει να μη νιώθεις το ίδιο καλά σε μέρη και με ανθρώπους που παλαιότερα ένιωθες. Ξέρω όμως ότι υπάρχει ένα απέραντο φως μπροστά μου, σαν την απεραντοσύνη που αισθανόμουν κάθε στιγμή που ο ήλιος κρυβόταν στα νερά της Σαντορίνης. Τα απόνερα της σεζόν λοιπόν ίσως είναι η αρχή για ένα επόμενο βήμα.
