Μπορεί να μην το θυμάσαι. Όταν ήμασταν μικρά, ρωτάγαμε συνέχεια γιατί. Θέλαμε να μάθουμε τα πάντα, αναζητούσαμε, αμφισβητούσαμε, θέλαμε μια αιτία, μια εξήγηση. Γιατί, και απάντηση. Ξανά γιατί, και εξήγηση. Κι άλλο γιατί και στην εξήγηση.
Μεγαλώνοντας, κάποιος μας έπεισε ότι δεν τα χρειαζόμαστε τόσο τα γιατί. Ότι έτσι είναι η κατάσταση, έτσι είναι ο κόσμος, έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι ο εαυτός σου. Ποιος; Ο εαυτός σου.
Μπορεί και να πείστηκες μόνος σου στην πορεία, βλέποντας τους άλλους. Όλοι έτσι κάνουν, και αν μη τι άλλο, είμαστε άριστα ζώα στη μίμηση.
Έμαθες να τα μειώνεις τα γιατί, να μένεις μόνο στο πρώτο ή και στο κανένα. Κατέληξες να τα φοβάσαι τα γιατί, να τα αφήνεις για αργότερα και να προχωράς. Να προχωράς και να τρέχεις, να μη μπορείς να σταθείς μια στιγμή να αναρωτηθείς. Ούτε καν για το γιατί τρέχεις.
Δεν έχεις χρόνο για ανάλυση. Φέρθηκες όπως φέρθηκες, και πρέπει να προχωρήσεις. Αν ψάξεις το γιατί, φοβάσαι τι θα αντικρίσεις όταν το βρεις. Και απλά δεν ξέρεις, δεν το έψαξες ποτέ. Και δεν το αγγίζεις, είσαι ήρεμος έτσι. Ικανοποιημένος μέσα στην άγνοιά σου.
Δεν έχεις χρόνο για αναδιαμόρφωση. Αυτό θα φορέσεις εκεί, αυτό θα κάνεις τώρα, αυτούς θα δεις, με αυτό το αστείο θα γελάσεις -όλοι γέλασαν άλλωστε-, αυτό θα απαντήσεις στην προσβολή -ή δε θα απαντήσεις καν. Γιατί, τι θα γίνει άμα τα αλλάξεις όλα;
Δεν έχεις χρόνο για αμφισβήτηση. Αυτή τη δουλειά θα κάνεις τώρα, θα πεις ναι σε ανάθεση τελευταίας στιγμής, θα σε τρέξουν οι πελάτες, οι ανώτεροι, οι συνεργάτες, κι εδώ δε χωράει το γιατί, είναι ανήκουστο να αναρωτηθείς. Το γιατί τρέχεις και για ποιον.
Τα γιατί δυσκολεύουν, αναστατώνουν, ξεβολεύουν, τρομάζουν, πονάνε. Αλλά όσο τα κρατάς, κάτι θα σ’ ενοχλεί. Σαν κάλτσα που σου ‘χει κατέβει μες στο παπούτσι. Όσο θα τα αποφεύγεις, θα αποφεύγεις εσένα. Και κάποια στιγμή είναι καλό να σε γνωρίσεις κι άλλο.
Τα γιατί λυτρώνουν.