Πόσο όμορφα είναι τα χρώματα πριν το τέλος
Πόσο έχουμε μεγαλώσει και ταραζόμαστε πριν το θέρος
Γυρνάμε μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη και δε βρίσκουμε μέρος
Μια γωνιά να ξαποστάσουμε για να μικρύνουμε το μένος
Κι όλο τρέχουμε στους δρόμους για μία αναζήτηση
Κοιτάμε τα αμάξια να περνούν και μοιάζουν όλοι για λύπηση
Ταξιδεύουμε σε άγνωστα μέρη, κάθε χάρτης και μια υπενθύμιση
Κάθε αεροπλάνο που θα πάρουμε και μία νέα επίκληση
Λίγα φιλιά γι’ αποχαιρετισμό και πάλι θα τ’ αποφεύγαμε
Μια αγκαλιά και μια ευχή πόσο μέτραγαν και τα παίρναμε
Με πολύχρωμα μαντήλια στο λαιμό σε παρασέρναμε,
πως στο μέρος το μακρινό, απ’ το παρελθόν ξεφεύγαμε