Γειά. Έχουμε και λέμε.
Ένας 19χρονος κατήγγειλε εργασιακό μεσαίωνα (για να το πω κομψά). Σε μία κουζίνα κάπου στην Ελλάδα. Εκει έκανε την πρακτική του. Τα ιατροδικαστικά ευρήματα, που συνόδευσαν την καταγγελία του, συνεπή με τα της καταγγελίας. Καψίματα, μώλωπες κλπ. Ένας άλλος, στη Κρήτη, ζήτησε τα προσυμφωνηθέντα ένσημα του για να δει τον καουμπόι, που έχει τη λοκαλ μπίζνα εκεί, να του κουνάει περίστροφο και να τον “στολίζει” με τα μύρια όσα. Τα σωματεία του κλάδου, έβγαλαν μια εξαιρετικά οργισμένη ανακοίνωση για το συμβάν. Μπορεί και όχι.
Ο άλλος, από τη μεριά του μαγαζιού, βγήκε να πει πως σκευωρία και αυτοτραυματισμός και ζαρντινιέρα σίγουρα η φαση, γιατί ο κώλος αντέχει τόσα όσα μάλλον. Όταν ηγείσαι με παράδειγμα, η κουλτούρα που καλλιεργείς θα είναι απόλυτα συνεπής με την παρακαταθήκη που θέλεις να αφήσεις. Ήθελα να είχα εξυπνάδες κι εγω να πω και θεωρήματα “γκεσταλτ” και αυτοσαμποταζ και αυτοκαταστροφή και αυτοπυρηνικο ολοκαύτωμα, όπως ανέφερε ένας άλλος γραφικός ηλίθιος, με κάτι αστέρια Τσάμπιονς λιγκ, παραγνωρίζοντας (εύχομαι από βλακεία κι όχι για παπατζα) ότι η “θεωρία” γκεσταλτ, αναφέρεται στην επίγνωση. Ε και? Ποιος χέστηκε? Ψιλά γράμματα. Όπως και το ότι ένιωσε τέτοια οικειότητα με τον Γκέμπελς, ώστε να τον παράφρασει κιολας, χάριν βολής. Γιατί? Γιατί έτσι και γιατί όχι. Μάγειροι τον διαβάζουν και πουτσατου τι μαλακια θα πει.
Άντε ρε γαμηθειτε κι εσείς κι η “καβλα” σας. Βγαίνει ο κάθε μαμαλακας, να πει τι είναι φλεβιτης και ελεύθερο ωράριο και να περιγράψει “αστικά”, κάθε εργατική πραγματικότητα, λες και τη χρωστάμε σε κάθε μέντορα της κακιάς ώρας η λες και η ζωή μας οφείλει να είναι μικρότερη από το ταρταρ του καθένα αυταρεσκου αστού.
Μια συνταγή: Αν τα ευρήματα είναι συνεπή ή σας γαμουν, μην περιμένετε. Γαμηστε τους πίσω.
Μια συμβουλή: και παπατζες να λέει ο μικρός, η συνείδηση μου δεν μου επιτρέπει να ταχθω με οποιονδήποτε πουσταρα κάνει σαφές από τις αντιδράσεις του, πως απλά δεν μάθαμε τα υπόλοιπα. (Το πουσταρας το λέω φρουδικα).
Λαθ