Κάθομαι και γράφω σε ολοσκότεινο δωμάτιο εστίας και κάνει κρύο εδώ στο Όσλο από αρχές Σεπτέμβρη, δε με πειράζει όμως, εγώ τώρα αισθάνομαι πιο ελεύθερη από ποτέ. Ποιο είναι ωστόσο το τίμημα αυτής μου της αποδέσμευσης; Διάβαζα προχθές για μια ανθρωπολόγο που εξέφραζε τις ενοχές της για το γεγονός ότι μελετούσε τους συγγενείς της στην Κούβα γιατί ήθελε να τους βοηθήσει να ακουστεί η φωνή τους, αλλά έπιασε τον εαυτό της να αποστασιοποιείται τόσο, όσο και οι φρουροί των συνόρων που έλεγχαν τη μετακίνησή τους προς την Αμερική. Και εγώ σήμερα ένιωσα απαρηγόρητη γιατί δεν είμαι τώρα στο ΑΠΘ, γιατί δεν έχω καμία δύναμη να πείσω κανέναν για το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, γιατί η οργή μου συχνά ερμηνεύεται ως προϊόν ρομαντισμού και μελαγχολίας των υπαρξιακών της ηλικίας. Και αυτός ο ορισμός οφείλεται σε δικούς σας μηχανισμούς άμυνας απέναντι σε μια πραγματικότητα που δεν μπορείτε να ελέγξετε. Όπως δε μπορείτε να δεχθείτε ότι τα φρόνιμα παιδιά σας, δεν παραμένουν φρόνιμα όταν το μέλλον και το παρόν τους απειλείται. Μετά από πόσες αύρες και δακρυγόνα μυρίζει δημοκρατία η ατμόσφαιρα; Και μετά είναι και ο καημένος ο Θανάσης ο Παπακωνσταντίνου που να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, σηκώνει μόνος του το λάβαρο της επανάστασης εκ μέρους όλων των καλλιτεχνών και διανοούμενων του τόπου (κάπου εδώ με πιάνει νευρικό γέλιο γιατί ΠΡΩΤΟΝ ένας δε φτάνει και ΔΕΥΤΕΡΟΝ είναι αστείο το πώς ορίζουμε το επίπεδο διανόησης της χώρας ή το γεγονός ότι πρέπει να μας αντιπροσωπεύουν).
Δε μας περισσεύουν όμως δυνάμεις και κίνητρα, έχουμε και υποχρεώσεις. Για πόσο θα συνεχίσουμε να είμαστε φοιτητές; Η δική μου στιγμή έχει ήδη περάσει, εγώ ήμουν εκεί τις Πέμπτες του lockdown και κράτησα αγκαζέ τους δικούς μου φίλους όταν μας πετούσαν δακρυγόνα, μη γελάτε, μην τολμάτε να αποστρέφετε το βλέμμα σας ειρωνικά, εμείς ήμασταν εκεί έστω και για λίγο. Τώρα είμαστε επαγγελματίες φοιτητές και αλλάξαμε χώρες γιατί κοντεύαμε να γίνουμε μισάνθρωποι και στη σχολή εδώ μας λένε «το ξέρουμε ότι δε σπουδάζετε ανθρωπολογία για να βγάλετε λεφτά αλλά γιατί το πονάτε, γι αυτό σας παρακαλούμε να είστε συνεπείς και να παρακολουθείτε τις διαλέξεις, γιατί μας λείψατε και δε μπορούμε να μιλάμε σε κάμερες μόνοι μας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ Η ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ». Τα στηρίγματά μας κλονίζονται συθέμελα και φτάσαμε στο σημείο να συγκινούμαστε από το άλλοτε αυτονόητο.
Φοβάμαι.
Δε φοβάμαι τον «Άλλο», τα καθεστώτα, τις ψευδοδημοκρατίες και τις σοβαροφάνειες. Φοβάμαι ότι εγώ και οι δικοί μου, η φούσκα που με προστατεύει και με ηρεμεί, μεγαλώνουμε. Πέρυσι ήμασταν εκεί, ψιλομεθυσμένες, δακρυσμένες να ακούμε ερασιτεχνική χιπ χοπ ή κάτι τέτοιο, στο ίδιο προαύλιο με αυτό που σήμερα ποδοπατήθηκε κόσμος, πάλι στο πλαίσιο συναυλίας. Και δεν είναι καμία εκεί. Δουλεύουμε, μεταναστεύσαμε, αλλά ο ίδιος κόμπος. Και αυτή η ανημποριά, η διάχυτη λύπη και η οργή, το προνόμιό μας να συναισθανόμαστε ακόμα. Ο ίδιος εφιάλτης, φωνάζουμε και δε μπορεί κανείς να μας ακούσει, μέχρι που σηκωνόμαστε, πλένουμε τα πρόσωπά μας και οι μέρες περνάνε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Φοβάμαι ότι προετοιμαζόμαστε για αυτό που έρχεται μετά, φοβάμαι ότι δεν παράγουμε αντίσταση και αν για κάποιο λόγο γράφω είναι για να ηρεμήσω τον εγωισμό μου, να ρίξω το μπαλάκι σε εσάς, να σας προβοκάρω. Και μετά τι; Πόσο παγιδευμένοι μπορούμε να αισθανόμαστε σε μια δημοκρατία; Η ασφάλεια που πνίγει τα παιδιά σας, που τα συμμορφώνει, που τα βάζει σε τάξη όπως έβαλε και σας, που σας έκανε να πιστεύετε ότι κάποια πράγματα δεν είναι προς συζήτηση, γιατί πολύ απλά έτσι είναι. Η δική μας ανάγκη να αποδείξουμε ότι μιλάμε σοβαρά, ότι δουλεύουμε και είμαστε παραγωγικοί, ότι όσο πιο ψυχρά, επιστημονικά και αφηρημένα θα εκφραστούμε τόσο περισσότερο κύρος θα αποκτήσουμε. Γιατί μάθαμε ότι δε χρειάζεται να τα μαθαίνουμε ούτε να τα αντιλαμβανόμαστε όλα. Γιατί όσα παραδείγματα κι αν φέρουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε να σας πείσουμε για το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα η απάντησή σας θα παραμένει «όλοι ίδιοι είναι».
Η αγάπη και η στήριξή μας σε όσους ήταν στη Θεσσαλονίκη και μπόρεσαν να κατέβουν στους δρόμους αυτό το βράδυ. Είμαστε λίγοι μπροστά στις στιγμές σας και το μοναδικό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε πόση ευθύνη μας αναλογίζεται για την παρωδία αυτή. Να συμφιλιωθούμε με τις ευαισθησίες μας, να θυμώσουμε τόσο ώστε να τα σαρώσουμε όλα. Και αυτό είναι δεν είναι παρότρυνση, είναι έκκληση προς άπαντες.