Θα την ακούσεις ως Μονεμβασιά, Μονεμβάσια ή Μονεμβασία. Σίγουρα όχι ως Μαλβαζία που ήταν η Φράγκικη ονομασία της, αν και θα δεις μαγαζιά (ξενοδοχεία, καφετέριες) με αυτό το όνομα. Όπως και να χει η Μονεμβάσια (προσωπικά αυτό το όνομα διαλέγω) είναι το διαμάντι της Λακωνίας και γενικότερα της ανατολικής Πελοποννήσου. Φυσικά, μιλάμε για το κάστρο, το μεσαιωνικό φρούριο που βρίσκεται στον βράχο της Μονεμβάσιας και όχι για την σύγχρονη πόλη που στέκει απέναντι απ’ το κάστρο και αντανακλά απόλυτα το τι σημαίνει καινούργια πόλη στην Ελλάδα των επιδοτήσεων τσιμέντου.
Ήδη έχεις καταλάβει την ομορφιά που θα συναντήσεις απ’ την διαδρομή. Λίγο μετά τους Μολάους και όσο κατευθύνεσαι προς την Μονεμβάσια η διαδρομή γίνεται σταδιακά όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Αφήνεις τον κάμπο με το χρυσάφι της ελιάς και τους πορτοκαλεώνες (παλιά είχε λέει και πολλές συκιές) και πιάνεις ένα κομμάτι δρόμου με στροφές, ένα περίεργο σχεδόν Κυκλαδίτικο ανάγλυφο, την ανατολική πλευρά της θάλασσας της Πελοποννήσου και ένα ιδιαίτερα όμορφο φως (ειδικά σε φάση δειλινού). Με το που έχεις οπτική επαφή με τον βράχο, ακόμα και αν αρχικά βλέπεις την δυτική του ακατοίκητη πλευρά η συνειδητότητα του κάλους αυξάνεται. Είναι τόσο επιβλητικό το θέαμα που η καινούργια πόλη που ξεκινάει να απλώνεται δεξιά και αριστερά του δρόμου δεν είναι καν άξια παρατήρησης. Στο σημείο της γέφυρας την έχεις ήδη ξεχάσει. Η ιστορία είναι απέναντι και η ανηφόρα με τα αυτοκίνητα που προσπαθούν να παρκάρουν όσο πιο κοντά στην είσοδο γίνεται είναι εδώ απλά για να σου θυμίσει ότι η αισθητική είναι εν τέλει μια απολύτως σχετική έννοια.
Το κάστρο είναι σχεδόν πάντα γεμάτο κόσμο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το επισκεφτείς Ιούλιο ή Αύγουστο (εκτός και αν θέλεις να κολυμπήσεις στο Πορτέλο). Κατά τη γνώμη μου αυτό που αξίζει είναι να διαλέξεις μια μέρα που εκτιμάς ότι ο κόσμος θα κάτσει σπίτι του (γιορτή και σχόλη). Το ιδανικό είναι να το απολαύσεις με φως και να κάτσεις μέχρι να έρθει η νύχτα. Εξοπλίσου με άνετα παπούτσια. Πολλές οι ενδιαφέρουσες συνοικίες, οι διαδρομές αλλά και οι βόλτες που μπορείς να κάνεις.
Η Μονεμβάσια είναι γεμάτη μαγαζιά. Απολύτως ενταγμένα στο πλαίσιο του μεσαιωνικού κάστρου, αλλά πολλά τον αριθμό. Τα περισσότερα εξ αυτών έχουν όμορφα πράγματα. Πέραν πόσης και βρώσης μπορείς να κάνεις και ψώνια αν εκτιμάς ότι αυτό πρέπει να κάνει κανείς όταν βρίσκεται σε ένα μεσαιωνικό κάστρο. Επίσης, το κάστρο έχει πολλές εκκλησίες οι οποίες συνήθως έχουν και μια εξαιρετική πλατεία τριγύρω τους. Μια από τις αγαπημένες μου και όχι τόσο διαφημισμένη βόλτα είναι αυτή που οδηγεί στην «παραλία» του κάστρου Πορτέλο. Νιώθεις σ’ αυτή την βόλτα την εγγύτητα με την θάλασσα, και μάλιστα μια θάλασσα που μοιάζει «άγρια». Επίσης, αξίζει κανείς να επισκεφτεί την πλατεία της εκκλησίας της Χρυσαφίτισσας που βρίσκεται στο Βορινό κομμάτι του κάστρου και να ανέβει το μονοπάτι που οδηγεί στην Αγία Σοφία για μια πανοραμική θέα της πόλης από ψηλά. Από εκεί υπάρχει και ένα μονοπάτι που οδηγεί στην γέφυρα με την καινούργια πόλη από το βουνό. Είναι ένας δρόμος που το χρησιμοποιούσαν παλιά οι κάτοικοι της Άνω Πόλης για να βγουν από το κάστρο χωρίς να περάσουν από την κεντρική συνοικία. Δεν έχει τύχει ποτέ να τον περπατήσω ολόκληρο αλλά φαντάζομαι είναι ένας καλύτερος τρόπος για να γυρίσει κανείς πίσω απ’ το να περπατάει ανάμεσα στα αυτοκίνητα που ψάχνουν να παρκάρουν.
Το βράδυ το κάστρο γίνεται προορισμός νυχτερινής διασκέδασης για όλα τα γύρω χωριά. Και μαζί με τον αριθμό των κατοίκων του από τα πολλά ξενοδοχεία η νυχτερινή ζωή της Μονεμβάσιας είναι υπέρ αρκετή (μέχρι τις 03:00μ.μ. που όλα κλείνουν). Είναι τόση η ομορφιά του μέρους που δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ντόπιους που θέλουν να διασκεδάσουν σ’ αυτό. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι τα περισσότερα μαγαζιά (φαντάζομαι και εξαιτίας των πολεοδομικών περιορισμών) είναι καλαίσθητα και ιδιαίτερα προσεγμένα. Είναι λίγο πολύ σημείο των καιρών μας εξάλλου. Ακόμα και στην Μονεμβάσια, την «σονάτα» της Λακωνίας των Κασσιδιαρέων, η Ρωμιοσύνη έγινε Daiquiri και ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο ξεθώριασε. Για λίγο όμως.