Το κράτος δολοφονεί

Το κράτος δολοφονεί.

Το κράτος επιτελεί — γίνεται μπίζνα.

Το κράτος ως αόρατος μπαμπούλας, μια «καυτή πατάτα» που έπεσε στα χέρια ενός σταθμάρχη λίγο πριν σταματήσει η μουσική.

Το κράτος προστατεύει, τους φίλους του.

Θάβει και ξεθάβει και τσαλαπατά και φτύνει στα γυμνά κορμιά μας.

Το κράτος είναι η εκπαίδευση που γεννά περισσότερο κράτος, αλλά και αυτή που γεννά όνειρα, αντιστάσεις, ιδέες.

Το κράτος είναι τα νοσοκομεία που φροντίζουν, θεραπεύουν, ανακοινώνουν θανάτους σε οικογένειες.

Είναι τα μέσα μεταφοράς, ο κατακερματισμός τους και η σαπίλα μπροστά στο ξεπούλημα και το κέρδος.

Το κράτος είναι ντυμένο με μπλούζες πόλο, ακριβούς χαρτοφύλακες και πούρα σε καφετέριες στο Κολωνάκι.

Πού είναι το κράτος;

Παντού και πουθενά, ανάλογα με το βαθμό ευθύνης και επιβράβευσης.

Εμείς, τι είμαστε;

Αναλώσιμοι,

Απεργοί,

Άνεργοι,

Οργισμένοι,

Μάζα,

Λαουτζίκος,

Κοσμάκης,

Υπεύθυνοι,

Άτυχοι,

Φοιτητές,

Άριστοι,

Ψήφοι,

Υπάλληλοι,

Δημοσιογράφοι,

Αταίριαστοι,

Μετανάστες,

Φρικιά,

Είμαστε όλα όσα φτιάχνουν και όλα όσα απειλούν το κράτος.

Πειθαρχημένοι δυνητικοί τρομοκράτες.