Ομίχλη. Η Θάλασσα είναι γκρι και άγρια. Φυσάει. Ο άνεμος χαϊδεύει το κριθάρι. Εκεί στο βόρειο κομμάτι των highlands, στο διάσημο Speyside, το μέρος με τα θρυλικότερα και τα διασημότερα αποστακτήρια (malt) Whiskey στον κόσμο. Υπάρχει ένας σκωτσέζικος θρύλος που ορίζει πως όταν δοκιμάζεις ένα καλό ουίσκι, μπορείς να ακούσεις μια γκάιντα να παίζει· κι αν το ουίσκι είναι ελαφρύ, μπορείς να ακούσεις δύο – τρεις, ή να ακούσεις τέσσερις αν είναι απαλό· ή πέντε – έξι αν είναι γλυκόπιοτο. Σίγουρα όμως αν ακούσεις 100 γκάιντες, τότε πρέπει να είναι πράγματι εξαιρετικό ουίσκι.
Το μονοπάτι του malt ακολουθεί τον ποταμό Spey, με το μεταλλικό νερό του που κάνει τη διαφορά στην απόσταξη, στους πρόποδες των Γκράμπιαν με θέα την άγρια βόρεια θάλασσα και έναν αέρα παγωμένο που έρχεται απ’ το άπειρο. Uisge beatha στη γαέλικη διάλεκτο, aqua vitae για τους καθολικούς (Ιρλανδούς μάλλον) μοναχούς που έμαθαν την απόσταξη (στα πρότυπα της μπύρας), “νερό της ζωής”, σαν αυτό που τρέχει στον Spey. Κάνε μια στάση στο Aberlour (1879) που σημαίνει, πάλι στα γαέλικα, “στόμα της φλύαρης φωτιάς” και αυτό θα βρεις, μοσχοκάρυδο, κανέλα, καπνισμένη τύρφη. Πιο δίπλα στο Cardhu (1824), το πρώτο αποστακτήριο που ιδρύθηκε από γυναίκα, ή πιο ψηλά στο Dalwhinnie (1898) που σημαίνει “τόπος συνάντησης”, παρότι βρίσκεται στα 1000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι το υψηλότερο αποστακτήριο των highlands. Κατηφόρα προς το Ντάφταουν του διάσημου Glenfiddich που σημαίνει “κοιλάδα ελαφιών” και μετά στο Loch Dhu, των “μαύρων λόφων” με το διπλό κάπνισμα. Όσοι τη βρίσκουν ειδικά με το κάπνισμα, ας αφήσουν τα Highlands, ας πάνε στο Isley όπου στη διαδικασία της φρύξης της βύνης (στο malt χρησιμοποιείται κατά κανόνα κριθάρι) καίγεται τύρφη από τους χερσότοπους και ο καπνός το λεγόμενο “peet reek” εμποτίζεται στο ποτό. Εκεί δεσπόζει το Lagavulin (1816) με την ξηρότητά του, το Laphroaig (1815), η “όμορφη σπηλιά σε κόλπο ανοιχτό” (la-froyg) που ωριμάζει σε βαρέλια bourbon απ΄το Κεντάκι (ε μόνο εξαγωγές κάνει η Σκωτία να μην κάνει κ μια εισαγωγή). Η σπηλιά είναι τόσο όμορφη που δίνει μέχρι και 57% αλκοολικούς βαθμούς.
Ό,τι και να διαλέξεις, μάθε ότι ένα μέρος της απόσταξης χάνεται στη διαδικασία της παλαίωσης στα δρύινα βαρέλια λόγω της εξάτμισης και είναι γνωστό ως “μερίδιο των αγγέλων”.
ΥΓ: Οι φωτογραφίες είναι του φίλου και εξαιρετικού φωτογράφου Γιώργου Τσιμπουξή (http://www.gtsimbouksis.com/) Ο Γιώργος έχει πάει πολλάκις στην περιοχή. Εμείς προς ώρας πάμε κάθε βράδυ, μ’ ένα καλό ουϊσκάκι. Αλλά οψόμεθα.