Όνειρα σε ράγες και ελπίδες τσαλακωμένες,
νούμερα σε μετρήσεις στα δελτία.
Φτερουγίσματα τριγύρω και στόματα κλειστά,
κόμποι στα σωθικά ζορίζουν τις ανάσες.
Πρόσωπα παιδιών και στόματα ανοιχτά,
κραυγή στον ουρανό, μία, δύο, εκατό, χιλιάδες.
Μια μάσκα συγνώμη και χημικά,
τσακίζουν τα σηκωμένα χέρια, τσαλαπατάνε τα χαρτάκια μας.
Βρίσκω ένα χάμω και το κοιτάζω θολά.
Tο δικό σου τι νούμερο γράφει?
Μηδέν, κι άλλο μηδέν, όλα στρογγυλά μηδενικά.
Πάρ’ το μηδέν σου και βάλ’ το με τα δικά μας.
Nα φτιάξουμε λάσο να τα πετάξουμε.
Nα μαζέψουμε τα σκουπίδια και να τα κάψουμε.