Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και ασυναίσθητα αμέσως ζωγράφισα την εικόνα του πρώτου ραντεβού. Το ραντεβού, που ακολούθησαν νύχτες είτε συντροφιάς, είτε μοναξιάς και εσωτερικά ερωτηματικά, που δεν εξωτερικεύτηκαν, παρά μόνο στην συνεδρίας ψυχοθεραπείας και στο παγκάκι κάποιας κεντρικής πλατείας. Το ραντεβού αυτό, που πυροδότησε την ερώτηση “Πότε θα σε ξαναδώ;” και εφηβικά χτυποκάρδια και ας απέχουμε απογοητεύσεις, συνειδητοποιήσεις και ματαιώσεις πλέον από αυτά. Στα ραντεβού είναι όλα ίδια μα σε διαφορετικά πλαίσια, αλλάζουν τα χρώματα, οι τόνοι, το περιβάλλον, αλλά όχι οι ανάγκες. Τα ”θέλω” μας είναι εκεί, να μας κατευθύνουν δείχνοντας την αρχή και το τέλος…Υπάρχουν μέσα μας τα βασικά υλικά, άλλοτε τα επεξεργαζόμαστε πιο επιδερμικά, άλλοτε εξαντλούμε όλη μας την γνώση και εμπειρία…Μάλιστα όταν αισθανθούμε ικανοί και δυνατοί αναβαθμίζουμε τον (εξ)οπλισμό μας φιλοδοξώντας μια απόληξη αντίστοιχη των προσπαθειών μας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορεί, να εγγυηθεί η οποιαδήποτε δυνατότητα πρόβλεψης και αυτό, γιατί αναφέρομαι σε δυναμικά και όχι γραμμικά συστήματα! Η έκβαση, το αποτέλεσμα, ο τελικός σταθμός, εφόσον αποδεχόμαστε την έννοια του οριστικού τέλους, είναι η χώρα του αγνώστου. Πόση μαγεία, αλλά και μελαγχολία κρύβονται εκεί; Ίσως μας βοηθήσει, αν σκεφτούμε την πορεία ενός ηθοποιού από την πρώτη φράση της ολιγόλεπτη παρουσίας του στην σκηνή μέχρι την στιγμή, που ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και εν τέλει η παράσταση μετουσιώνεται κατά το δοκούν…
Φταίει άραγε, που από την νηπιακή μας ηλικία εθιστήκαμε στην επίλυση εξιδανικευμένων προβλημάτων; Τί βρίσκεται όμως σε κατάσταση πλήρους ισορροπίας; Μήπως η συνθήκη αυτή αποτελεί εν τέλει ένα αφήγημα, ;eνα κρυφό απωθημένο, το οποίο εγκυμονεί ο καθένας από εμάς, επειδή απλά κουράστηκε; Είναι η ισορροπία πιο κοντά στο χάος απ’ ό,τι στην ακρίβεια και στις προβλέψεις;
Θα αποτελούσε τουλάχιστον μικροπρέπεια η απλοποίηση του ανθρώπου και της συμπεριφοράς του. Έχουμε συρρικνωθεί ήδη, άλλωστε από τις κατ’ επανάληψιν συναισθηματικές προδοσίες, φλερτάροντας με την αφάνεια…
Τα εργαλεία, τα υλικά, η πρώτη ύλη είναι το φαίνεσθαι, σίγουρα βοηθούν και χρειάζονται για τον εξωραϊσμό της υπόθεσης, αλλά δεν είναι αρκετά. Η ψυχή του καλλιτέχνη και το χέρι καθοδηγούμενο από το συναίσθημα διαφοροποιούν το έργο από το καλλιτέχνημα. Η εγγενής τάση για δημιουργία και καταστροφή και όχι η εμμονική προσπάθεια εξορθολογισμού και υπακοής…
”Γάμα τα σίγουρα” μου είπες και το έκανα.