ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤE S01E01
Που θα πει: να έχετε υγεία και χαρά
Ιούνης χωρίς μπάλα είναι σκέτη ζέστη! Γυρνώ στις γειτονιές και όλο ησυχία… Σφύρα ρέφερι να ξεκινήσει κάνα ματς παγκόσμιο να γεμίσουν τα καφενεία, σφύρα να ουρλιάζουν οι τηλεοράσεις οι πλάσμα τα γκολ, τα φάουλ και τα οφσάιντ, σφύρα να ανάψουν τα αίματα.
Όταν ξαφνικά ο Κωστής μου είπε να γράψω στη Μπαλαλάικα, που έχει τίτλο όνομα ρώσικου οργάνου και στα ελληνικά σπάει σε δυο άσχετα συνθετικά: τη μπάλα και τα λαϊκά… εγώ είπα πως από μπάλα δεν κατέχω, αλλά τέρμα λαϊκός κάθομαι και ευχαριστώ πολύ δια την τιμήν.
Και τώρα τί; Τί γραφώ; Κάθε πότε γράφω; Με ποιόν γράφω; Πόσα γράμματα; Πόσες σειρές; Όλα αυτά τα στάνταρ που έχει και η πιο απλή στήλη σε ένα έντυπο εδώ εξαφανίζονται. «Αδελφέ γράψε, ο, τι θες, όποτε θες, ανέβασε το και θα το δούμε» έτσι απλά με κάλεσε ο φίλος και από εκείνη την ώρα λέω «τι γράφω τώρα;»
Για αρχή είπα να κάνω μια ανασκόπηση τα τραγούδια του μουντιάλ. Μα ήταν τόσα πολλά τα αδιάφορα τραγούδια στα αυτιά μου που ήμουν σίγουρος πως θα είμαι ο πλέον ακατάλληλος για κάτι τέτοιο. Άκου-άκου όμως έπεσα πάνω σε αυτό του 2002(μουντιάλ Ιαπωνία-Κορέα) και ξάφνου κάτι έλαμψε μπροστά μου. Ζωηρό βίντεο και Μουσική! Κοιτάζω παρακάτω, βλέπω σύνθετης Vangelis.
Έτσι ξεκίνησα για ένα πολύ σύντομο αφιέρωμα σε κάποια έργα του Βαγγέλη Παπαθανασίου που έχουν γραφτεί για κορυφαίες στιγμές του παγκόσμιου αθλητισμού: Ολυμπιακοί Αγώνες, Μουντιάλ, IAAF. Μουσική δοξαστική στον αθλητισμό, στο μεγαλείο του ιδρώτα που πέφτει από τον άνθρωπο που αγωνίζεται να ξεπεράσει τα όρια του.
Πρώτη φορά τον άκουσα ζωντανά το 1997 όταν έγιναν οι παγκόσμιοι αγώνες κλασσικού αθλητισμού IAAF στην Αθήνα. Εκεί ανέλαβε τη μουσική αλλά και τη σκηνοθεσία της τελετής έναρξης των Άγώνων στο Παναθηναϊκό στάδιο και πολλοί λένε πως έπαιξε σημαντικό ρολό στο να πάρουμε την Ολυμπιάδα δυο χρόνια μετά, αφού άφησε όλον τον κόσμο εκστατικό εκείνο το βράδυ. Ήταν εκείνη τη βραδιά που η μητέρα μου έσκυψε και μου είπε: «Άκου, άνοιξε τα αυτιά σου, είναι η Μονσερά Καμπαγιέ, είναι μοναδική, υπέροχη, δε θα ακούσεις πότε ξανά κάτι τέτοιο!», και δεν είχε άδικο.
Το 2004 οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται στην Αθήνα. Ήταν τότε που δεν ήξερες τι να πρωτοπείς, τι να πρωτοδείς, τι να νιώσεις… Όλη η Αθήνα ήταν ένα ατελείωτο γλέντι. Μουσικές σκηνές σε κάθε πλατεία με κάθε είδους μουσική: ρεμπέτικα, λαϊκά, τζαζ, ροκ, έντεχνα, κλασσικά… και στους πεζόδρομους, παντού γκρουπάκια, τραγουδιστές, οργανοπαίκτες. Η Πολιτιστική Ολυμπιάδα ήταν το όνειρο που ζούσαμε. Το όνειρο που σε μια χωρά σαν την Ελλάδα όπου οι καλλιτέχνες περισσεύουν θα μπορούσε να είναι καθημερινότητα. Η Τελετή έναρξης των Αγώνων για πολλούς μέχρι σήμερα είναι καμάρι, είναι ομορφιά, είναι η ζωντανή επίδειξη του Ελληνικού πολιτισμού σε μια διοργάνωση που έρχεται από τα βάθη της ιστορίας μας. Αν για έναν αθλητή η νίκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η ύψιστη διάκριση, για ένα σύνθετη θα μπορούσε να είναι η σύνθεση του Ύμνου τους.
Εκτός του Ύμνου, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου δημιούργησε και τη μουσική για την τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας τόσο στο Σύδνεϋ όσο και από το Σύδνεϋ στην Αθήνα.
Η μουσική του έχει έρθει πολλές φορές στα αυτιά μου. Πάντα ως η Μούσα η ίδια, μεγαλειώδης, επιβλητική, όμορφη και καθαρή. Σωστή Αρχόντισσα που έρχεται να ειπεί.
περισσοτερες πληροφοφοριες για τη ζωη και το εργο του Βαγγέλη Παπαθανασίου